Podróba!

Tak, wiem, żelazna ręka kapitalizmu trzyma w garści biednych producentów gier i każe im płacić horrendalne pieniądze za byle licencję prawdziwych piłkarskich nazwisk czy marek samochodów. A nawet jeśli już ma się pieniądze, to trzeba się jeszcze nachodzić, bo osobno zdobywa się nazwy klubów (bodajże od UEFY lub FIFY), osobno nazwiska i wizerunki zawodników (bodajże od FIFPRO), a osobno jeszcze logotypy piłkarskich związków (jeśli chcemy, żeby w naszej grze dumnie pojawiał się stylizowany emblemat PZPN). Wiem, producentów samochodów trzeba na kolanach błagać, żeby zgodzili się choćby na cień podejrzenia, że ich kosmiczne cudeńka przy zderzeniu z drzewem odnoszą jakiekolwiek uszkodzenia. Ale błagam was, developerzy, róbcie to, płaćcie, chodźcie i błagajcie… na kolana padajcie.

Jak ja nie cierpię tych wszystkich gier, w których udało się kupić tylko część licencji, albo nie udało się kupić jej wcale. Gdzie obok Manchesteru United grają tajemniczy The Blues, a Henry’ego zatrzymuje z niesamowitą gracją Artur Borac. Nie cierpię podejrzanie podobnych do Forda Focusa „Ocusów 2000”, Playerów 99 zamiast Jordana 23 i Holland Footballerów 24 zamiast Arjena Robbena. A jeszcze bezczelni producenci gier zamiast przyznać, że są biedakami i nie stać ich na licencję, bezczelnie puszczają do mnie oko – „co prawda on się nazywa YOU_KNOW_WHO ale to taki żarcik – przecież wszyscy wiedzą, że wiesz, kto to naprawdę jest. I my też wiemy. Zrobiliśmy mu nawet podobną, aczkolwiek nie do końca podobną twarz. Huhu.”

A to jakieś przekręcone nazwisko, a to Opal Crossa zamiast Opla Corsy i już wszyscy wiemy, o co chodzi? Nie, moi drodzy, nie wiemy. Jeśli już rzeczywiście decydujecie się na ten desperacki krok i skazujecie swoją grę na wieczną hańbę nie posiadania oryginalnych nazwisk i marek, to przynajmniej nie skazujcie jej dodatkowo na śmieszność. Wymyślcie nazwiska od podstaw, kupcie (a raczej przyjmijcie za darmo) licencję młodzieżówki, zróbcie grę o futurystycznych bolidach ścigających się w rurze z wapnem… ale nie puszczajcie do mnie oka, jak człowiek, który na codzień chodzi w kapeluszu, udając, że to odlotowe i alternatywne. Choćby nie wiem, jak świetna była gra, brak licencji jest słaby i wymyślanie na wyścigi „inteligentnych” podróbek nic nie da.

Słaba gra z licencją to oczywiście największy koszmar. Ale świetna gra bez licencji to podwójne rozczarowanie. Kiedy wiem, że tej perełce wystarczyłoby kilka tysięcy dolarów na licencję, żeby wspięła się na szczyty i oczarowała mnie do cna, to aż się we mnie gotuje. Nie wiem jak to osiągnąć – widać oddziały prawne właścicieli marek nie są aż tak prężne, żeby skutecznie tępić wszelkie przejawy podrabiania ich własności… a zresztą takie rozwiązanie (jako kryptokomunisty) trochę mi nie pasuje. Może należy ustawowo zakazać tworzenia gier, które będą stosowały tego typu zagrywki? W końcu zakazy ustawowe tak doskonale się sprawdzają ;).

No dobra, trochę może już za bardzo mi odbija, ale po prostu nie umiem znieść tych nazwiskowych podróbek. Tych „realistycznych scenariuszy piłkarskich”, w których „w finale Pucharu Międzynarodowego 2006 Zizezine Zizan uderzył z baśki Maurizio Materazzoniego.” Kiedyś tego typu żarty, fałszywe reklamy, przekręcone nazwiska i postacie prawie-takie-jak-oryginalne były domeną niemieckich symulacji ekonomicznych w stylu Pizza Tycoona. Ale od tego czasu wszyscy poszliśmy naprzód i teraz te zagrywki zasługują w najlepszym przypadku na pobłażliwy uśmiech. A mnie stuprocentowo denerwują. No dobra, zagadka Malacara – jaką grę wczoraj nabyłem w Mega Markcie? 🙂