Przynieś mi zioła, kość myszy i trzy skóry wilka – podróż po świecie Age of Conan, cz. 1

Powroty bywają trudne. Zazwyczaj wiążą się z dodatkowym wysiłkiem, wymagają przygotowań, a gdy już nastąpią, nie zawsze okazują się być przyjemnym przeżyciem. FunCom wydał właśnie pierwsze rozszerzenie dla gry Age of Conan, a ja pokusiłem się o bilet w jedną stronę do Hyborii.

Opowiedzieć ci o dawnych czasach, maleńka? Zależy co rozumiesz przez „dawne czasy”… Coś interesującego, powiadasz? Tak ciężko jest znaleźć punkt zaczepienia… Choć… Był taki dzień gdy w okolicach Tortage, pośród trupów na plaży, znaleziono osobę, której roli nikt nie mógł wtedy jeszcze przewidzieć…

***

Age of Conan jest doskonałym wzorem dla wszystkich deweloperów porywających się na stworzenie gry MMORPG. Przykładem pewnych fenomenalnych rozwiązań, ale i jeszcze lepszym argumentem, że nieprzetestowanych „sieciówek” zwyczajnie nie można wydawać. Produkcja FunComu udostępniona została publicznie w formie drwiącej z przyzwoitości. Pełno było w niej bugów praktycznie uniemożliwiających czerpanie przyjemności z rozgrywki. W Polsce AoC pokazało się w sklepach z pewnym opóźnieniem, dzięki czemu CD Projekt wydał je jako edycję „2009”, uwzględniając wszystkie wydane do tego momentu poprawki. Pech chciał, że firma trafiła na moment, kiedy gra utraciła już sporą część użytkowników, a kolejni właśnie decydowali się opuścić tereny Hyborii.

***

Może to śmieszne, ale choć w tamtych czasach byłem stałym gościem w tej zapadłej dziurze i miewałem swoje źródła informacji, nawet po tylu latach nie ułożyłem wszystkich opowieści w spójną historię. Po Proklamacji Praw Kobiet w Tarantii te wszystkie wyzwolone zdziry twierdziły, że tyle dobrego w okolicach Tortage zrobiła jedna z nich. Kobieta! A ja dałbym sobie rękę uciąć, że był to facet, który zresztą nie stronił od wpadania do burdelu. Tak mówiła Nadya, bogowie świećcie nad jej tyłkiem… Ale gdyśmy próbowali odszukać tę konkretną osobę, ślad po nim – czy tam po niej – zaginął. Tak to jest jak nie poznasz człowieka osobiście…

***

Świat Conana miałem okazję odwiedzić jakiś rok temu. Pamiętam dobrze, że już wtedy dobre wrażenie wywarła pełna polska wersja językowa, stanowiąca ewenement na rodzimym rynku MMO. Błędem w moim odczuciu było jednak tworzenie oddzielnego serwera dla naszego kraju. Z jednej strony już na starcie boleśnie ograniczono ilość grających, z drugiej nowy narybek stanowili głównie nastolatkowie, których rodzice nie byli świadomi żartów o Wieku Onana.

AoC ocieka brutalnością, tak charakterystyczną dla twórczości Roberta E. Howarda. Te kilkanaście miesięcy temu najpowszechniejszym widokiem była banda dzieciaków zbierająca się np. do ataku Czarnych i krzycząca „zaj**ać mużyna!” (tak, muŻyna). Niestety rozwiązania zastosowane przez norweskiego producenta uniemożliwiły wskoczenie na bardziej cywilizowane serwery. To od współtowarzyszy podróży przez wirtualny świat zależy jak bardzo chcemy poświęcić nasz czas danej przygodzie. W moim przypadku motywacji było niewiele, a wymienione elementy i kilka innych czynników sprawiły, że odmówiłem sobie przyjemności przedłużenia abonamentu.

***

Wszyscy choć szczątkowo pamiętający tę postać dorzucą coś od siebie. Jeden sprzedawca mówił mi o rosłym kapłanie Mitry z Aquilonii. Z kolei karczmarz dukał coś o strażniku z Cymmerii. Po kilku głębszych ludziska gadali nawet o stygijskim nekromancie. Wyobrażasz to sobie?! Nekromanta latający z cegłami dla kowala, i to jeszcze w tak parszywym miejscu jak Tortage! Musiałby być zdrowym idiotą, ganiając tak w tę i z powrotem, mając pod ręką tyle martwego ścierwa na plaży. Ale ostatnio… ostatnio słyszałem ciekawą opowieść, która pasuje do kilku fragmentów zebranej przeze mnie historii. Pewien starzec w dokach zdradził mi, iż w czasach gdy obaj byliśmy jeszcze w sile wieku, zetknął się z kobietą o orientalnej urodzie. Khitai, słyszałaś o nim? Niewiele? Ech…

Podróżując po pustyniach Imperium Turan i wizytując nieco terenów w okolicy miasta Khoraf w Hyrkanii, spotykałem ludzi z miejsc położonych jeszcze dalej na wschód, ponoć znad samego oceanu. Granice ich nacji nie są zbyt dobrze strzeżone. Nie potrzebują tego, ponieważ rzadko kiedy wyprawa przez góry kończy się fortunnie.

***

Przez ostatnie miesiące Age of Conan zmodyfikowane zostało przez kolejną serię łatek. Wszyscy, którzy pozostali w świecie Hyborii, czekali jednak na ważniejsze wydarzenie – premierę pierwszego pełnoprawnego rozszerzenia, zatytułowanego Rise of the Godslayer. Dodatek miał zaoferować nową krainę, a wraz z nią mnóstwo świeżych rozwiązań, egzotycznych przedmiotów i – przede wszystkim – odmienną drogę rozwoju naszej postaci. Skuszony obietnicami dałem grze jeszcze jedną szansę.

Standardowy proces aktualizowania klienta przebiegł całkiem sprawnie, czego nie można powiedzieć po randez vous z instalatorem podstawowej wersji gry. Szybkie wykorzystanie klucza i zakup abonamentu. Pozostało jedynie zalogować się do uniwersum Conana. Tu przykra niespodzianka, stanowiąca zresztą podstawy dla dzisiejszego tekstu – moją relację z Khitaju miałem rozpocząć już od pierwszej podróży po nowych terenach, okazało się jednak, że moja stara postać wyparowała. Dwa polskie serwery świeciły pustkami. Pozostało więc stworzenie nowego bohatera.

***

W stronę Tortage

Khitajczycy nie należą do wysokich istot. W naszym odczuciu jest coś nie tak z ich żółtawą, przypominającą papirus cerą. Mają niesamowite oczy, choć prawdziwie można ich podziwiać podczas obrzędów. To złożona kultura, której niestety już chyba nigdy nie poznam. Takiego ładu brakuje tu, nawet pod władzą króla Conana. Tam wiedzą kto to pan, kto gdzie przynależy. Choć przy tym całym porządku, miałem wrażenie, że ich bogobojność bywa nieco na pokaz. Nie próbuj nigdy oszukać handlarza wywodzącego się stamtąd. Do dziś została mi blizna…

***

Oczywistym wyborem była nowa rasa, jaką są Khitajczycy. Liczyłem na możliwość szybkiego zagłębienia się w udostępnioną właśnie krainę, pełną egzotycznych zwierząt, orientalnych budowli i niebezpiecznych przeciwników. Zamiast tego wylądowałem na starej, dobrze pamiętanej plaży Tortage. Choć widok skąpo odzianej niewiasty na tle palm nie jest sam w sobie zły, liczyłem, że FunCom nie popełni błędu będącego bolączką większości MMO. Oto przyszło mi powtarzać etap, który przemierzałem już dwukrotnie, który mogę przejść z zamkniętymi oczami, a który to „zjada” kilkanaście cennych godzin z życia każdego gracza.

Nawet mimo upływu dwóch lat, jakie minęły od czasu premiery AoC, gra wciąż bywa produktem szalenie złośliwym od strony technologicznej. Dość powiedzieć, że ostatnim razem działała ona płynnie na maksymalnych detalach przy wykorzystaniu Visty i DirectX 9. Obecnie, na Windows 7 i DX10, tytuł miewa „drgawki”, liczba FPS-ów potrafi spaść do poziomu pokazu slajdów, a elementy w oddali znikają i pojawiają się. Skoro już modyfikowano silnik graficzny, przydałoby się mu jeszcze więcej czułości. Wybranie średnich detali załatwiło jednak największe problemy, tak więc mogłem kontynuować przygodę…

Człowiek? Nietoperz? Nie, to Człowiek-Nietoperz!

Podchodzę do niewiasty ubranej na złoto, wracam się zabić jakiegoś brudasa, potem kolejnych dwóch, i jeszcze dwóch, jakiegoś mocniejszego typa i tak dalej. Jakaś skrzynia, łup i kolejne zmagania z żałośnie prostymi do pokonania „leszczami”. Potem boss, eksterminacja goryli, i wreszcie docieramy do Tortage. O nie, przecież mamy kajdany! Szybka misja dla kowala, walczymy ze zbirami, pojawiającym się znikąd pterodaktylem czy innym diabelstwem i zbieramy cegły. Kajdany zostają zerwane, a my wkraczamy do miasta. Wolni i jednocześnie zmuszeni do wykonywania kolejnych śmiesznych zleceń.

Za pierwszym razem realizacja questów była przyjemna. Człowiek chłonął świat, a rewelacyjny system walki wymuszał na nas nieustanną uwagę i odpowiedni dobór ataków. Jednak gdy robi się to po raz trzeci, jedyne co odczuwamy, to niesmak. Zdobyłem już kilka poziomów na Tortage, jednak do dwudziestego, pozwalającego mi na wyrwanie się w kierunku nowego lądu, jeszcze daleka droga. Cierpliwość cnotą, mawiają. Wkrótce przedstawimy wam drugą część opisu naszej podróży po świecie Age of Conan, tym razem skupiającą się już wyłącznie na pierwszych elementach wprowadzanych przez Rise of the Godslayer.

***

Tak jak my, mają magów, wiesz? Szanują wiedzę innych, ucząc się od lepszych, tworząc taką piramidę dowodzenia. Ponoć po ich krainie podróżuje człowiek tak potężny, że samą siłą woli panuje nad demonami, a boi się go każdy. U nas brak takiego poważania. Mamy niby Białą Rękę… Wiesz co to jest? Nie? No tak, jak możesz wiedzieć? Jesteś przecież tylko prostytutką…