A jednak daje radę

GTA IV było jednym z najważniejszych (jeśli nie najważniejszym) wydarzeniem tego roku. Celowo piszę wydarzeniem, a nie najlepszą grą – bo co do tego wciąż mam wątpliwości. Wszak jeśli spojrzeć obiektywnie (a przynajmniej starając się odrzucić te wszystkie ogólne achy i ochy) na tą produkcję to nie dostaliśmy niczego przełomowego. W sumie to wciąż stare dobre GTA z nową grafiką i innymi bajerami. O rewolucji mowy być nie może. Pomijam skandaliczne wydanie na PC (o czym zresztą pisałem jakiś czas temu) i kosmiczne wręcz wymagania gry.

Mimo to GTA IV broni się świetnie przynosząc Rockstarowi setki milionów „martwych prezydentów”. Dlaczego gra, która nie wnosi zbyt wiele do serii, która ma całą masę błędów podbiła i wciąż podbija serca tysięcy fanów na całym świecie? Przecież wrzucenie tego tytułu do Vtopek wywołało istną burzę wśród czytelników. Gdyby ktoś po cichu rozdał w tylnych rzędach widły dziś zapewne pisałbym do was prześwitując w środkowych częściach ciała. Czy można mówić już o fenomenie GTA (o zgrozo, na podobieństwo Halo?!).

Bez wątpienia seria po spektakularnym sukcesie czwartej części stanie się samograjem przynoszącym krociowe zyski (a może już nim jest?). Dlatego kiedy padły ostatnie strzały pod Statuą Szczęśliwości, a ja ucieszony ogłosiłem całej rodzinie, że skończyłem grać zacząłem się zastanawiać co tak naprawdę sprawiło, że jedyne co mogę powiedzieć o GTA IV to, że jest to bardzo dobra (choć nie fenomenalna) gra? Za co tak bardzo kochamy przygody Niko Bellica?

Na pewno wielkim atutem GTA IV jest samo Liberty City. Pierwszy raz udało się stworzyć tak dobrze odwzorowane miasto. Wprawdzie po NY (Driver: Parallel Lines), San Fierro, Las Venturas czy nawet LC mogliśmy już rozbijać się wcześniej jednak nigdy miasto nie było tak pełne życia. W LC z tej odsłony naprawdę można poczuć klimat olbrzymiej metropolii. I choć oczywiście robi to wrażenie przede wszystkim na początku zabawy odkryłem, że nawet po kilkudziesięciu godzinach wciąż czerpię olbrzymią przyjemność z jeżdżenia po mieście i zwiedzania alejek, deptaków, podwórek. A tych w LC są przecież setki.

Drugi atut to detale. Drobne, nie wnoszące wiele do gry elementy, które urealniają świat. Mamy więc Internet, stacje radiowe, programy w telewizji, metro, automaty do gier w sklepach, rzutki, bilard, sceniczne show czy kręgle. Oczywiście, ten element stosunkowo szybko się ogra, bo ile można katować Tetrisa w sklepie spożywczym, czy wozić się po mieście kolejką podziemną. Pełni on jednak rolę wisienki na torcie, a wiemy, że bez niej tort to już nie to samo.

Zdecydowanie ważniejszą rolę odgrywają postaci, które twórcy postawili na drodze Niko Bellica. Choć wydawałoby się, że w tym elemencie zaskoczyć nie można udało się przemycić kilka zabawnych czy ciekawych osób (jak choćby Manny, Brucie czy Florian). Nie zabrakło też dobrych dialogów choć nie wyłapałem żadnego porządnego one-linera.

Wszystkie wymienione dotychczas elementy nie obroniłyby się jednak gdyby nie dobrze skonstruowane misje. I to one moim zdaniem zagwarantowały sukces czwartej części serii. Przyznam szczerze, że był to element, o który obawiałem się najbardziej. W końcu co można wymyślić ciekawego w gangsterskich klimatach czego jeszcze byśmy nie widzieli i co nie stało by się prostym przełożeniem „jedź – zabij – wróć”?

Oczywiście wiele (większość) akcji sprowadza się ostatecznie do wymiany ognia, jednak istotnym jest sposób podania nam tej kanonady. Olbrzymia popularność jaką cieszy się tytuł dowodzi, że ludziom z Rockstar się to udało, a świat Niko Bellica nie tylko jest ładny, ale i jego przygody są najzwyczajniej w świecie ciekawe. Dlaczego tak twierdzę? Spójrzcie na przykład innej gry, która mając równie duży potencjał kompletnie go zmarnowała – Assassin Creed. Tam też były piękne miasta, tłum ludzi na ulicach, a jednak po czwartym czy piątym zamachu odstawiłem grę na bok. Ile razy można robić dosłownie to samo? A przecież nikt mi nie powie, że w realia walk na Ziemi Świętej nie można było wpisać fascynującej fabuły, która przykułaby nas do monitorów. To wręcz wymarzone tło dla fenomenalnej historii! A jednak twórcy gry „nie dali rady”.

Uruchamiając GTA bałem się tego samego – że zostanie zmarnowany olbrzymi potencjał, że Liberty City przytłoczy swym ogromem twórców gry, a ci wyczerpani jego budową pójdą na łatwiznę. Na szczęście nic takiego się nie stało. I tylko dlatego bez bólu, zmuszania się czy znudzenia śledziłem losy Niko Bellica i jego przyjaciół do samego końca. A znalazły się tam takie perełki jak napad na bank, pościgi tunelami metra, porwania, zamachy, zdrady i osobiste dramaty. A przecież to tylko gangsterska gra, w której każda misja mogłaby wyglądać „Zabij Johna Doe zyskując wcześniej przychylność przechodniów”. Fakt, że Rockstar nie poszedł w ślady Assassin Creed sprawił, że choć gra ma swoje wady trudno zarzucić jej, że jest grą złą. To naprawdę kawał dobrej roboty. I choć osobiście oczekiwałem więcej nowinek w stosunku do San Andreas muszę powiedzieć „Rockstar znów dał radę”.

A jak wam przypadły do gustu przygody Niko i spółki? Rozczarowani czy wręcz przeciwnie?