Rockstar od kuchni

I kto by pomyślał, że w stosunkowo niewielkim studio Rockstar North (kiedyś DMA Design), zlokalizowanym w chłodnym Edynburgu, w zapomnianej przez Boga i ludzi Szkocji, siedzi sobie kilkudziesięciu Brytoli i tworzy gry, które idealnie odwzorowują amerykańskie realia, wyśmiewają je i co chyba najważniejsze – dają nam setki, a nawet tysiące godzin wspaniałej zabawy. Kto by pomyślał, że jednej grupie ludzi uda się stworzyć dwie skrajnie różnie marki, w dwóch skrajnie różnych czasach i osiągnąć z nimi sukces. Tak, tak, chodzi mi o The Lemmings, które w latach dziewięćdziesiątych też było hitem, sprzedało się w 20 milionach kopii i zostało wydane na 21 różnych platformach.

Kto by pomyślał, że pomysł tak prosty, jak stworzenie gry o „resorakach” i dodanie do niej motywu gangsterskiego, sprawdzi się tak doskonale? Kto mógł się spodziewać, że przeniesienie tej „franczyzy” w trzy wymiary i dodanie kultowych już dziś stacji radiowych, przyniesie tej serii niepowtarzalny chyba dotąd sukces? Ja się nie spodziewałem. Ale nie będę dziś chwalił Rockstar za ich osiągnięcia – te są bowiem powszechnie znane. Pochwalę Rockstar za to, jak rozsądnie poczynają sobie ze swoim dzieckiem.

Jak doskonale bowiem wiemy, twórcom gier, którzy osiągnęli umiarkowany sukces, bardzo często potrafi do głowy uderzyć woda sodowa. I w krótkim czasie okazuje się, że w idealnie pracującym niegdyś studio coraz częściej słychać kłótnie i spory. Czy ktoś słyszał o jakichś kontrowersjach w Rockstar, który przecież produkuje najbardziej kontrowersyjne gry na świecie? Nie. Oczywiście, gdybym ja już dostał się do TAKIEJ firmy, to pewnie nie prowokowałbym sporów, ale zawsze istnieje niebezpieczeństwo, że jakieś urażone ego zacznie psuć atmosferę. Nigdy o czymś takim w R* nie słyszałem.

Co więcej, Dan Houser i spółka wydają się idealnie prowadzić markę pod względem strategicznym. Nie wiem, czy to jakieś chytre podpowiedzi specjalistów, badania wśród klientów, czy zwykłe szczęście, ale Rockstar idealnie potrafi wpasować się w rynek. Z jednej strony ich marka ewoluuje i pojawia się na skrajnie różnych platformach (weźmy choćby wersje na PSP, czy ostatnio – Chinatown Wars na NDS), a z drugiej – tam, gdzie można zbić jeszcze trochę większą kasę – jest ograniczana. Kierownictwo firmy postępuje bardzo rozsądnie i stara się ugrać jak najwięcej – daje świetny produkt posiadaczom handheldu Nintendo, ale za to zabiera The Lost and Damned właścicielom PS3 – bo to się opłaca. Bardzo sprytnie.

A co jeszcze ważniejsze – Rockstar wie, że trzeba ciężko pracować i chronić markę. Że nie wolno wydać byle szitu. Na tle skleconych naprędce DLC, które są plagą nawet najbardziej wyśmienitych serii, nawet najmniejsze produkcje Rockstara lśnią. Oczywiście, to wszystko kosztuje i zawsze jest ryzyko, że w końcu noga im się powinie, ale fakt pozostaje faktem – z jakże różnorodnej serii Grand Theft Auto, niezależnie od platformy, jeszcze nie zdarzyło nam się otrzymać produktu o choćby przeciętnej jakości. Od tapet, przez trailery po gry na 50 godzin grania – każdy produkt sygnowany logo GTA jest perełką.

I może to wcale nie kwestia geniuszu. Może to „tylko” kwestia rozsądku, spokoju i chłodnej kalkulacji, a przecież chłodu w Edynburgu raczej nie brakuje. Może po prostu chłopaki z Rockstar North nie kupują sobie kolejnych Ferrari, kiedy tylko zwęszą sukces, ale planują tak, żeby na wózku z logo Grand Theft Auto spokojnie dojechać do emerytury? Ile takich producentów jest na świecie? Niewielu. Może jeszcze Valve. Blizzard. BioWare? Nie wiem. Ale wygląda na to, że szkockie powietrze niektórym służy na ochłodzenie głowy. Na czym my tylko zyskujemy.