A co mi tam OnLive

“Niesamowita rewolucja”. “Przełom”. „Żegnajcie producenci sprzętu”. „Równość, wolność, sprawiedliwość”. „Precz z komuną” – i tak dalej i tak dalej. Na wspomnianej konferencji oraz w szeroko pojętym Internecie zawrzało – czyżby rodził się nowy sposób na granie i każdy, dysponujący odpowiednio szybkim łączem internetowym, będzie już za jakiś czas mógł grać w najnowsze Crysisy i Far Cry’e, bez konieczności kupowania karty graficznej? Bo obraz będzie ładowany prosto na ekran? Wow, super, słitaśnie i tak dalej i tak dalej.

Pomysł jest ciekawy, ale ja na przykład nie jestem ani po stronie tych, którzy uważają, że OnLive to najlepszy wynalazek od czasu bułki z masłem, ani też nie zamierzam z góry skreślać go jako mrzonki. Nie będę wzruszony, niezależnie od tego, czy za pięć lat wszyscy będziemy OnLive’ować w najlepsze, czy też technologia ta podzieli los akceleratorów fizycznych (komentarz dla tych, którzy to kupili: tak, tak, wszyscy wiemy, że to jest bardzo przydatne). Jeśli będzie dobre – to się przyjmie. Jeśli będzie szwankowało i co trzy sekundy zwiechało – nikt tego nie kupi i zdechnie. Ot, co.

A mnie wszystko jedno, na czym gram. Grałem już na piszczącym ośmiobiciaku z namalowana tęczą i gumowymi klawiszami. I na pececie z monitorem paper-white, który miał dwa kolory – biały i zielony (taką poświatę, kiedy białe znikało). I grałem na laptopie i na stacjonarnym potworze, a nawet na Xboksie 360. I na Gejmboju. I na grze telewizyjnej marki Uniwersum. I na PSP. I prawdę mówiąc, nigdy nie interesowało mnie to, jaki krasnoludek siedzi w ich bebechach i czy grafika pojawia się w wyniku miliarda operacji matematycznych, czy dzięki zaczarowanym świetlikom. Gram, bo to jest fajne i nawet jeśli gry będą do mnie dostarczane za pomocą gołębia pocztowego, to też będę zadowolony.

OnLive brzmi sympatycznie, ale dajmy się zwieść – jeśli w tej chwili jesteśmy w stanie zapłacić krocie za nową konsolę albo aktualizację wiernego peceta, to producenci OnLive – o ile produkt ten wypali – wcale nie zechcą wziąć za dobrą rozrywkę mniej. Będziemy po prostu płacić komu innemu, być może trochę, ale na pewno nie dużo taniej. To, czy pudełko stojące u nas w domu ma niesamowitą moc obliczeniową, czy jest praktycznie puste i odbiera tylko obraz z nadajnika na Kajmanach, to niczego nie zmienia. Jakoś telewizja nie potrzebuje uber procesora i wypasionej karty graficznej, a tania bynajmniej nie jest.

Dobra, niech i tam będzie to OnLive, przynajmniej nie trzeba będzie słuchać, jak nasz komp rozgrzewa się do czerwoności i obawiać czerwonego cyrkla śmierci. Opłaty za prąd będą mniejsze i nie trzeba się będzie martwić, czy płytka porysowana. Albo niech zostaną tradycyjne platformy, ominie nas konieczność wydzwaniania do dostawcy usługi, że „znowu nie działa” i „kiedy postawicie w okolicy jakiś serwer, bo frejmrejt nie taki”. Tak, czy owak – będzie wesoło.

Kiedyś z niecierpliwością wypatrywałem technologicznych nowinek i zastanawiałem się „jak to będzie, kiedy już będzie”. Czytałem o kaskach VR, kontrolerach żyroskopowych (które nota bene pojawiły się, ale 20 lat później), Smell Blasterach, akceleratorach grafiki i innych dziwactwach, które nigdy się nie zmaterializowały (no dobra, z małymi wyjątkami). Czekałem na pecety, które włączać się będą w mgnieniu oka i na gry rozpoznające głos. Ale chyba lekko mi się to znudziło. Będzie, to będzie. Dla mnie najważniejsze jest, żeby gry istniały i szły naprzód. A to jest nieuniknione, niezależnie od tego, czy OnLive wypali, czy nie 🙂