A mnie tam Djuka nie szkoda

Postanowiłem odczekać chwilę, zanim i ja wyrażę swoje oficjalne stanowisko na temat śmierci Duke Nukem Forever i wybaczcie, jeśli poruszam temat, który już dawno Wam się przejadł. Jednak jako wielki fan atomowego księcia, chcę napisać, dlaczego wcale mi nie szkoda kontynuacji jednej z najlepszych strzelanek FPP, w jakie grałem. A powód jest przekomiczny. Ale zacznijmy od początku.

W odróżnieniu od mojego szacownego kolegi, Bartka, ja Djuka kochałem od zawsze. Już nawet jako dwuwymiarowa platformówka Duke Nukem do mnie przemówił, a kiedy trafił do sklepów w wersji doomopodobnej, od razu się zakochałem. Zawsze starałem się być w miarę możliwości alternatywny, a więc kiedy pojawił się porządny (ale jednak) klon Dooma, od razu stałem się wyznawcą Nukema. Zachwycałem się interaktywnością lokacji (można było stłuc klozet, wow!), niewyszukanym humorem oraz superowymi odzywkami księcia, które – jak się później okazało – zostały ukradzione Ashowi z Martwego Zła. Cóż, nikt nie jest doskonały, a już zdecydowanie nie Duke.

Uwielbiałem zakręconą broń księcia, niesamowity jetpack, zmniejszarkę, zamrażarkę i to „boooorn to be wiiiild”, które Duke śpiewał przy maszynie do karaoke. Nie podobały mi się oślizłe, świniakopodobne potwory, ale za to kochałem Duke’owy deathmatch oraz doskonały edytor plansz. Nie zapomnę poziomów, które tworzył na poczekaniu mój rodzony brat, a na których można było naprawdę poszaleć i były miejsca specjalnie przygotowane pod ustawianie Holo-Djuka. Najlepszym patentem było lustro bazyliszka, które powodowało, że patrzący w nie natychmiast ginął. Jakiś bug przy okazji projektowania planszy, ale jakże sympatyczny 😉

Jak widać jestem zdecydowanym fanem Duke Nukema i w swoim czasie naprawdę nie było gry, w którą grałbym dłużej i z większym zaangażowaniem. Tak lubiłem tą postać, że kupiłem nawet pinballa Balls of Steel, w którym był jeden stół z księciem. A co. I oczywiście czekałem na kontynuację Duke Nukem 3D, ale bardzo, bardzo krótko – praktycznie do ujawnienia pierwszych artworków. A kiedy to było? Dobrych kilkanaście lat temu, uwierzcie.

Kiedy jednak je zobaczyłem, wszystko się zmieniło, a mnie Duke Nukem Forever zdecydowanie przestał kręcić. Co takiego się stało? Oto sympatyczny blond-duke, przypominający zresztą późniejszego Johnnyego Bravo, w jednej chwili przemienił się w starego dziada z cygarem i szarą, antypatyczną facjatą. Wprost nie mogłem w to uwierzyć! Duke nigdy nie miał być specjalnym przyjemniaczkiem, ale ten wypakowany gość o ziemistej cerze budził we mnie od razu absolutną odrazę. Nie wiem, jak to możliwe, że taki szczegół zadecydował o całym moim spojrzeniu na grę, ale wtedy właśnie zraziłem się do Duke Nukem Forever. Po prostu nie chcę być tak odpychającym gościem. Choćby miał naprawdę najlepsze teksty.

Nie wiem, kto wtedy nawalił, faktem jest, że ta szara, jakby stara, gęba, na zawsze już kojarzyć mi się będzie ze świętej pamięci Duke Nukem Forever. I prawdę mówiąc, nawet się cieszę, że zapadła decyzja o uśmierceniu tej gry. Bo gdyby ona została wydana, musiałbym bić się z myślami, czy chcę być tym nowym Duke’iem. Brzydkim. Okropnym. Szarym. Raczej bym tego nie chciał.

A tak – zawsze jest szansa, że za pięć lat ktoś podniesie tę markę i napisze całkiem nową kontynuację jego przygód. I że jakiś nowy grafik wymyśli nowego Duke’a – bardziej zawadiackiego, trochę młodszego i sympatyczniejszego. Nigdy nic nie wiadomo, nawet Prey w końcu zostało wydane, chociaż chyba ze dwadzieścia lat po pierwszym ogłoszeniu tej gry. Do samego Duke Nukem Forever nic nie miałem, ale mam nadzieję, że przy okazji śmierci tego produktu, na zawsze pogrzebany też zostanie ten okropny wizerunek Nukema. Którego od początku do końca nie znoszę 😉