Nie jestem Barbarą L.

No jak tam koledzy Valhallowicze? Czy Artur z ekipą już was dostatecznie zmolestował i założyliście sobie konto na Facebooku i Twitterze? Oczywiście nic w tym zdrożnego. Ot kolejny „kanał” dzięki któremu można dotrzeć do czytelników. Mówi się już, że ze względu na generowaną przez społeczność treść FB zaczyna być powoli zagrożeniem dla Google. Ja tam nie wiem. Korzystam tylko z Binga! A do Fejsa jak go na V określamy mam awersję odkąd zobaczyłem w pracy mojego znajomego strzelającego fotki swojemu talerzowi z sałatką i bułce z firmowego baru na parterze. Kiedy zapytałem czemu to zablokował fotograficzną „kanciapę” i odpala sprzęt za naście tysięcy złotych i pstryka fotki cholernemu śniadaniu odparł, że wrzuca na FB zdjęcia swoich posiłków ilustrując wpisy. Czy coś w tym guście.

Ja rozumiem umieszczanie w Sieci zdjęć żony (kochanki?), ulubionego psa, kota no… ewentualnie chomika, ale drugiego śniadania? Czy to jest ten finalny akcent zamykający rewolucję Web 2.0? Która dla mnie wygląda mniej więcej tak: białe, ascetyczne witryny w stylu blogowym. Wpisy prywatnych osób rozprzestrzeniające się niczym karaluchy. Informacja sprowadzona do poziomu taniej rozrywki i tak dalej. No i tak… zdjęcie posiłku sąsiadujące na witrynie z fotką startu promu kosmicznego jest równie ważne! To jakaś aberracja.

No, ale co tam. Kolega pewnie nie miał w tym czasie nic innego do roboty. Ciekawe tylko, czy szefostwo wie czym się zajmują pracownicy i do czego wykorzystywany jest profesjonalny sprzęt fotograficzny.

Ja nikogo na kociego Facebooka nie zaproszę. Nie mam nawet konta. Nie posiadam nigdzie kanału o nazwie „miau-miau”, ani nie prowadzę bloga opowiadającego jak to wstaję rano i drapię się po… głowie. Videologa (czy jak to się zwie) też nie mam. Może gdybym miał tyle do powiedzenia światu co taki Luntek to pewnie bym nagrywał!

W ogóle cenię swoją prywatność w Sieci. Co dziś nie jest takie łatwe. O tym, że jako „Jarek Kot” pisuję dla Was od kilku lat było totalnym zbiegiem okoliczności, a to ekhem sceniczne imię wymyślił właściciel Valhalli. Dlaczego? Ponieważ mój główny pracodawca odarłby mnie ze skóry, a w umowie widnieje jak byk, że – mówiąc ogólnie – jeśli będę pisał dla innego „podmiotu” to czeka mnie dotkliwa finansowa kara. Ot takie czasy. Zresztą Kot był tworem jednorazowym. Narodził się na potrzeby pisania o Wiedźminie, ale potem już jakoś tak zostało. Poza tym zdaje się, że mimo wszystko lubicie Kootta 😉

Tak to jest. Od ponad trzech lat hasam sobie po Valhalli jako J.Kot. Anonimowo i tak dalej. Jest jednak ktoś, a raczej Ktoś przez duże „k” kto mnie dopadł. Mowa o Polskich Kolejach Państwowych oraz firmie windykacyjnej. Te dwa podmioty od kilku lat z uporem osła twierdzą, że nazywam się Barbara L. I jestem im dłużny kilkaset złotych.

Nigdy o tym nie wspominałem, ale od dobrych pięciu lat przychodzą do mnie listy-laurki wzywające mnie Barbarę L (tu mój dokładny adres zamieszkania) do uiszczenia opłaty za mandat kolejowy, który ponoć dostałam… pardon dostałem w sierpniu 2001 roku na trasie Poznań-Wrocław. Pomijając kwestię, że nie nazywam się Barbara i nie jestem kobietą (sprawdzałem!) to nie miałem przyjemności pod koniec lata 2001 roku przebywać w pociągu. Pamiętam to dokładnie ponieważ w tamtym okresie w ogóle nie przebywałem w III RP, anie posiadam mocy bilokacji i nie mogłem przenieść jakiegoś drugiego kociego jestestwa z krainy kangurów na trasę kolejową z Poznania do Wrocławia.

Przez lata ignorowałem te listy z PKP konsekwentnie wyrzucając je do śmietnika. W pewnym momencie coś się zmieniło. Listy tej samej treści zaczęły przychodzić od firmy windykacyjnej. Co zrobiłem? Oczywiście zacząłem wyrzucać je do śmietnika.

Tak więc trwało to następne lata, a średnio co sześć miesięcy dostawałem list ponaglający biedną Barbarę do zapłaty. Sumka rosła i z głupiego mandatu zrobiła się pokaźna kwota. Ostatni list dostałem pod koniec października i tym razem nie zdzierżyłem. Postanowiłem że po latach skontaktuję się z tą cholerną firmą windykacyjną. Okazało się, że popełniłem błąd.

W słuchawce powitał mnie miły kobiecy głos. Zacząłem przedstawiać moją skomplikowaną sprawę… zostałem przełączony do kogoś innego. Po kilku chwilach odebrał jakaś inna babka o zmęczonym głosie. Zacząłem referować w czym rzecz. Oświadczyłem, że sobie nie życzę kolejnych listów i zastanawia mnie dlaczego przez lata w ich firmie nikt nie zauważył, że KTOŚ SOBIE ZROBIŁ JAJA podając imię Barbara i nazwisko z filmu S-F z Brucem Willisem? Z tą różnicą, że nasza jeżdżąca na gapę Basieńka swoje „nazwisko” ma przez jedno „O”.

Przez dobry kwadrans piekliłem się do słuchawki. Nawet argument, że w roku 2001 dom w którym mieszkam nie istniał nie zrobił na pani z firmy windykacyjnej żadnego wrażenia. W końcu przerwano moją tyradę i usłyszałem: Dobrze proszę pana sprawdzimy to. To niech pan powie kto mieszka pod tym adresem?

Tu niech dzieci zamkną oczy i nie czytają! Powinienem rzucić do słuchawki żeby mnie pocałowali w dupę! Niestety jako szanujący prawo obywatel grzecznie odpowiedziałem na pytania. Grzecznie się pożegnałem kontent, że sprawa jest załatwiona.

Kilka dni temu otrzymałem kolejny list w którym firma XYZ domaga się od PANI (tu moje ociekające testosteronem męskie imię oraz nazwisko) zapłaty za wiadomy mandat kolejowy!

Dzięki Bogu, że zatrzymałem poprzednie wezwanie do zapłaty wystawione na „Barbarę”. Teraz mogę coś z tym zrobić. Cholera wie… już chyba tylko na drodze sądowej.

Tylko jak tu walczyć z absurdami „świata 2.0” gdzie biedny Jarosław Kot nazywa się ponoć… Barbara Lelo?