Ostatnia anihilacja ludzkości

Nawet nie zdajecie sobie sprawy jak bardzo wkurza pisanie po raz trzeci tego samego artykułu! Zarówno w pierwszej, jak i drugiej wersji tej recenzji udało mi się sklecić kilka całkiem niezłych zdań, które na pewno by się wam spodobały. Pisanie ich po raz kolejny przypomina raczej odgrzewany kotlet – przynajmniej dla mnie, ale miejmy nadzieję, że wam tekst się spodoba. O ile mnie pamięć nie myli, zaczynał się tak…

Prawdziwa opera kosmiczna

Być może to nie Halo, ale fani z pewnością poczują się znajomo.

…Uwielbiam Halo! Pierwszą część kończyłem na moim zasłużonym Pentium 3 550, a sama gra niekiedy potrafiła się zacinać i skakać. Rany, jak to mnie irytowało! Dla kontynuacji kupiłem Xboxa i już teraz wiem, że dla trójki kupię Xboxa 360. Nie zawaham się ani sekundy! Co jednak ma wspólnego seria Halo z Advent Rising? Wbrew pozorom bardzo wiele! Podobnie jak przebój Bungie, propozycja Majesco także jest space-operą i zaryzykuję nawet stwierdzenie, że o wiele bardziej rozbudowaną. Nie mam tutaj na myśli wymyślnych rozwiązań technologicznych, zaawansowanej mechaniki rozgrywki ani nietuzinkowych pomysłów na przygody, które czekają na gracza. Myślę bardziej o olbrzymim nacisku, jaki został położony na scenariusz gry. To właśnie fabuła jest najmocniejszą jej stroną.

…mechanika gry jest bardzo rozbudowana.

Dziwne, prawda? W czasach globalizacji, macdonaldyzacji i dążenia do produkcji jedynie widowiskowych gierek, które oprócz fajerwerków wizualnych niewiele mają do zaoferowania przeciętnemu czytelnikowi Valhalli, jest to raczej niecodzienna idea. Producenci wyszli z założenia, że odrobią zadanie domowe i stworzą grę, której dzisiejsi gracze potrzebują.

W tym celu nawiązali współpracę z Orsonem Scott Cardem, autorem trylogii SF Advent, i na kanwie jego powieści zdecydowali się stworzyć swoją grę! Swoje Advent Rising stworzyli czerpiąc z najlepszych pomysłów wykorzystanych w innych produkcjach, jak Halo i Max Payne. Kosmiczną opowieść o ostatnich przedstawicielach gatunku ludzkiego, których poznajemy w przededniu zagłady ludzkości…

Nie tylko spluwy, ale też samochody i samoloty!

Poznajcie Aurelian. Powinni być nam bliscy, gdyż pochodzą z naszej rodzimej planety. Niefortunnie została ona najechana przez kosmicznych agresorów, którzy dysponując miażdżącymi flotę ludzką myśliwcami, rozbiła w pył całą naszą linię obrony. Kiedy wrogie okręty weszły na orbitę wydawało się, że najgorsze mamy już za sobą. Myliliśmy się! Dopiero wtedy pojawiły się okręty kosmiczne, wyposażone w technologię zdolną ciągnąć i kontrolować tor lotu gigantycznych meteorów. Setki takich kosmicznych głazów uderzyły w Ziemię, by ostatecznie zniszczyć ją kompletnie. Do zagłady jednak nie doszło. Sporej grupie ludzi udało się uciec do innego układu planetarnego. Przez wiele lat ocalali przeskakiwali z systemu do systemu, aby zgubić tropiących ich najeźdźców. Tak dotarli do Aurelii, planety którą zasiedlili i uznali za swój nowy dom. Pokolenia mijały, a rasa ludzka maleńkimi krokami stawała na nogi.

O dwóch takich…

Gdzieś po drodze narodzili się oni – bracia Wyeth: Ethan i Gideon. Pierwszy jest tym mądrzejszym. Dorobił się renomy jako kosmiczny pilot. Ten drugi – bohater gry – jest młodym, narwanym pilotem, który swoją brawurą nadrabia braki w technice. Mądrość Ethana jest uzupełniana przez impulsywność Gideona. Tego dnia Gideon wracał ze swojego patrolu, gdy na orbicie pojawił się okręt z Obcymi proszącymi o audiencję. Tak przynajmniej sądzono po pokojowym nastawieniu kosmitów.