Help us Mister Isaac – recenzja Dead Space

Nie liczę na to, że recenzowany tytuł uciszy wszystkich malkontentów twierdzących, że EA zabija elektroniczną rozrywkę. Jasne, firma wciąż wydaje n-te części sprawdzonych tytułów, ale liczba ciekawych nowości przygotowanych przez nią na ten rok pozytywnie zaskakuje. Jedną z takich nowości jest właśnie Dead Space. Tytuł to nie byle jaki, znaczy się dobry, ale nie pozbawiony wad. Przyjrzyjmy mu się więc i wypunktujmy jego mocne i słabe strony.

Nie czytaj

Tu się podobno nie pali

Ile to już razy samotny gracz stawał naprzeciw całej armii krwiożerczych bestii? Sto? Dwieście? Wciąż jednak lubimy w pojedynkę ratować świat przed zagładą, czy po prostu walczyć o życie w jakimś bardzo nieprzyjemnym miejscu. W Dead Space mamy do czynienia z tym drugim rozwiązaniem. Gracz wciela się w postać Isaaca Clarka, inżyniera naprawiającego uszkodzone statki kosmiczne. Recenzowana produkcja rozpoczyna się w momencie, gdy dolatujemy do potężnej jednostki USG Ishimura – tak zwanego „planet cracker”. Ten olbrzymi pojazd wyrąbuje gigantyczne kawałki planet, które nie zapewniają ludziom odpowiednich warunków do osiedlania się. Wydobyte porcje skały przerabiane są na materiały potrzebne przy konstruowaniu statków kosmicznych, baz orbitalnych czy monitora, w który właśnie się wpatrujesz. Niestety wszelki kontakt z Ishimurą urwał się, a nasz bohater z czteroosobową ekipą musi zbadać co się stało i prawdopodobnie po prostu naprawić uszkodzone podzespoły statku. Na wstępie dowiadujemy się też, że na „górniczej” jednostce znajdowała się ukochana Isaaca.

Chyba nie zdradzę żadnej tajemnicy jeśli napiszę, że statek opanowały obrzydliwe, krwiożercze bestie. My natomiast jesteśmy na nim uwięzieni. Łatwo można się domyślić co jest naszym celem w trakcie zabawy. Musimy po prostu wydostać się z Ishimury, a przy okazji nie stracić życia. O tym czym albo kim są potwory, kto odpowiada za cały ten bałagan i wielu innych tajemnicach nie napiszę ani słowa. Wszystkiego dowiecie się przechodząc Dead Space. Mogę tylko wspomnieć, że historia opowiedziana w tym tytule, podobnie jak jej zakończenie nie jest specjalnie zaskakująca. Nie sprawi ona, że będziemy chcieli grać „jeszcze pięć minut”, by poznać jej kolejny fragment pomimo wielu ubarwiających ją dokumentów tekstowych i audio, które znajdujemy zwiedzając poszczególne pokłady Ishimury.

Pierwszych liter

Odnoszę wrażenie, że największy wpływ na atrakcyjność fabuły ma nieprzemyślany podział dwóch kluczowych elementów gry – survival i horroru – akcji i filmowości. Niestety (dla mnie, bo na pewno nie dla wszystkich) Dead Space o wiele lepiej sprawdza się jako gra akcji niż jako dreszczowiec.

Nieświeży oddech – cudowna broń

Lubię kiedy potrafią mnie one przestraszyć. Tego właśnie spodziewałem się po recenzowanej pozycji. W otwierającym ją materiale filmowym jedna z osób towarzyszących naszej postaci zauważa, że Ishimura ma wyłączone wszystkie światła, panuje na niej absolutna ciemność (swoją drogą może wy wiecie co stało się z dwoma pilotami, którzy opuszczają nasz statek i nigdy już nie pojawiają się w grze?). Tymczasem wewnątrz „łamacza planet” pali się zadziwiająco dużo wszelkiego rodzaju lamp, żarówek i diod. Bardzo rzadko zdarza się, że otacza nas całkowita ciemność, albo mrok tak gęsty, że możemy się jedynie domyślać czym są otaczające nas kształty. Atmosferę gry mogłyby potęgować egipskie ciemności rozświetlane kosmiczną latarką. Zamiast tego w zasadzie wszystko widać jak na dłoni pomimo możliwości ustawienia ilości „czerni” przed rozpoczęciem zabawy. Nawet wyskakujące na nas potwory straszą swoim wyglądem, a nie tym, że niczym w Obcym domyślamy się, że są wszędzie naokoło nas, ale za cholerę ich nie widzimy, ani nie wiemy kiedy rozpocznie się atak. W Dead Space kiedy ten już się zacznie jedynym na co stać bestie jest szaleńczy bieg w kierunku naszego bohatera. Czasem próbują odskoczyć w bok czy zajść go z boku lub od tyłu. Najczęściej jednak po prostu na nas szarżują. Oczywiście nie każdemu musi to przeszkadzać, ale ja odrobinę zawiodłem się na tym elemencie Dead Space.

Egipskich ciemności w grze nie ma. To już wiemy. Niestety nie znalazłem w niej również drugiego uwielbianego przeze mnie smakołyku, którym jest kapitalne udźwiękowienie. I tu drogi czytelniku nie musisz się ze mną zgadzać, ale nowe dzieło Electronic Arts jest po prostu za głośne, zbyt mocno atakuje ilością dźwięków. W trakcie zabawy słyszymy jakieś złowieszcze szepty, w tle pracuje maszyneria utrzymująca przy życiu Ishimurę, warczą i skrzeczą potwory, co chwila po korytarzach niesie się echo wystrzałów. To wszystko tworzy istną ścianę dźwięku, uderzającą po uszach z siłą odpalanego silnika rakietowego. Nawet nie wiecie jak bardzo żałuję, że twórcy Dead Space nie potrafili dawkować nam tych tworzących nastrój elementów. Czemu, idąc dobrze oświetlonym korytarzem, nigdy nie usłyszymy jak tajemnicze szepty prześlizgują nam się po karku, spływają w dół kręgosłupa, który chwilę potem zamienia się w kawałek lotu kiedy drapiące o stal pazury sygnalizują obecność niewidzialnego jeszcze wroga? Czemu wszystkie „filmowe” sceny, które w najmocniejszych pozycjach sezonu powodują opad szczęki, tutaj jakoś nie potrafiły mnie wzruszyć. No tak, to gra akcji, nie horror, a nad sposobami straszenia Electronic Arts musi jeszcze popracować.

Kolejnych

Nie mogę natomiast powiedzieć złego słowa o survivalu – akcji. Już sam dobór broni pozytywnie zaskakuje. Nie licząc szybkostrzelnego karabinu i miotacza ognia, „pukawki” są oryginalne i używa się ich z przyjemnością choć w sumie jest ich niewiele. Czy sięgniemy po podstawową broń z niby prostacko, ale jednocześnie bardzo oryginalnie rozwiązanym trybem alternatywnego strzelania, czy też piłę tarczową z ostrzem trzymanym na grawitacyjnej uwięzi, ich używanie powinno sprawiać przyjemność. Praktycznie przez całą grę nie mogłem się napatrzeć na to jaką masakrę urządzam przy pomocy wymienionej przed chwilą piły. Jak dla mnie rewelacja. Ten element gry zyskuje kolejnego niewielkiego plusika za możliwość modernizowania broni i pancerza naszego bohatera czy dwóch używanych przez niego mocy. Te ostatnie to zresztą także nic nowego, ale dobrze wkomponowano je w świat gry. Przed przejściem do dalszej części recenzji muszę jeszcze wspomnieć o schematach broni i przedmiotów. Znajdujemy je przemierzając Ishimurę, a po odwiedzeniu sklepu wzbogacają one listę rzeczy, które możemy w nim kupić.

Nie daj się zjeść kosmitom

I właśnie w tym miejscu dochodzę do kolejnego elementu, który ucieszył mnie w trakcie zabawy. Są nim potwory. W sumie samych rodzajów bestii nie jest bardzo dużo, ale większość, jeśli nie wszystkie są kapitalnie zaprojektowane – potrafił mnie odrobinę przestraszyć nawet jeśli widziałem je już dziesięć czy dwadzieścia razy. Brawa należą się twórcom gry za to jak rozwiązali sprawę ich eksterminowania. Znane z gier akcji faszerowanie ciał gorącym ołowiem czy plazmą tu się nie sprawdza. Choć patent na mordowanie bestii jest jeden, to poprzez utrudnienie zabawy sprawia, że staje się ona o wiele bardziej atrakcyjna. Na dodatek Survival powinno się w tej pozycji pisać z dużej litery. Grając na najwyższym z dostępnych na starcie poziomów trudności nie raz musiałem wczytywać zapisany stan gry ponieważ…zabrakło mi amunicji czy apteczek. Osoby, które lubią długo trzymać spust broni będą miały problem z przejściem Dead Space. Tu liczy się celność, oszczędzanie amunicji i unikanie potworów jak ognia. Apteczek również nie znajdujemy tak często jak byśmy chcieli, a pieniądze wydamy w sklepie na ważniejsze rzeczy. O zdrowie trzeba więc dbać. Pomimo tego, że po pewnym czasie zrozumiemy jak „oszukać system”, by amunicja zbyt prędko nam się nie skończyła, to z ręką na sercu muszę przyznać, że w recenzowanym tytule cały czas będziemy ciężko pracowali, by utrzymać Isaaca przy życiu. Super. To mi się bardzo podoba. Zanim przejdę do dalszej części recenzji muszę jeszcze wspomnieć o kapitalnych animacjach towarzyszących śmierci naszego bohatera. Jest ich naprawdę dużo, a to jak bestie potrafią nas rozerwać na kawałki czy zamienić w jedną z nich, to absolutne mistrzostwo świata. Musimy tylko uważać, by nie oglądał ich młodszy brat, siostra czy nasza pociecha. Sceny te nie są odpowiednie dla młodego fana elektronicznej rozrywki.

Rambo by się przestraszył

Elementem, który nie do końca się sprawdził są przerywniki, w których strzelamy z działek pokładowych Ishimury Banalnie proste i króciuteńkie „strzelanki” w drugiej odsłonie gry muszą się doczekać konkretnego faceliftingu albo powinny z niej zostać usunięte. Odrobinę ciekawszym urozmaiceniem zabawy są natomiast momenty kiedy walczymy w próżni albo w warunkach Zero-G. Te części gry nie zrywają czapki z głów, ale są miłą odskocznią od zwykłego chodzenia i mordowania. A skoro mowa o chodzeniu, to musisz wiedzieć, że choć system sterowania naszą postacią jest intuicyjny i wygodny to zakres ruchów jakie możemy wykonać jest dość niewielki. Isaac potrafi biegać, ale kucnąć, położyć się czy skoczyć już nie (choć to ostatnie potrafi robić w pomieszczeniach, w których nie oddziaływuje na niego grawitacja).

Akapitów

Żal można mieć do autorów gry z powodu kiepsko zaprojektowanych misji. Prawie zawsze sprowadzają się do naprawienia statku w punkcie A lub przyniesienia bardzo istotnego przedmiotu B tylko po to, by dowiedzieć się, że trzeba jeszcze naprawić C, a przy okazji przynieść D. Na dodatek takie chodzenie po statku prawie zawsze sprowadza się do przejścia kawałka planszy tylko po to, by wrócić do punktu wyjścia dokładnie tą samą drogą, którą przyszliśmy. Oczywiście w drodze powrotnej atakują nas kolejne potwory. Po pewnym czasie robi się to nudne i strasznie przewidywalne. Niestety i wnętrze statku nie zaskakuje różnorodnością. Niezależnie od tego gdzie się znajdujemy wygląda dość podobnie. Mimo to na grafikę w tej produkcji nie można strasznie narzekać. Warto także zauważyć, że w przeciwieństwie do kilku wydanych ostatnio tytułów Dead Space cały czas wyświetla stałą, wysoką liczbę klatek na sekundę. Kiepsko prezentuje się natomiast mini-mapa. Pomysł na wyświetlanie jej w powietrzu w postaci hologramu (podobnie jak inwentarza, przychodzących połączeń wideo czy dokumentów tekstowych) jest bardzo przyjemny. Niestety często zdarza się, że nie jesteśmy w stanie odpowiednio jej ustawić.

Czarodziejskie sztuczki

„Yyyyy” – mniej więcej taki odgłos wydobędziesz z siebie po obejrzeniu mocno przeciętnego zakończenia gry, poprzedzonego najbardziej oklepaną walką z Wielkim i Groźnym ostatnim bossem. Dla czegoś takiego nie siedzi się tych kilkunastu godzin przed telewizorem. Ano właśnie, gra jest dość krótka, choć wydłużają ją zaskakująco długie „loadingi” po śmierci naszego bohatera (zdaje się, że szybciej wgrywają się nawet nowe plansze). Można ją skończyć w dwa, może trzy wieczory i choć jesteśmy zachęcani do przejścia jej jeszcze raz, to nie wiem ile osób będzie chciało to zrobić szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę w jak gorącym okresie trafił do sklepów recenzowany tytuł.

Jeśli nie chcesz zepsuć sobie zabawy

Jaki jest więc ten debiut Electronic Arts w świecie survival horrorów? Pomimo mojego narzekania (lubię narzekać) jest to przyzwoita pozycja, która powinna nas bawić przez te parę dni. W zasadzie jest to tak samo udany debiut jak Skate. Dead Space to poprawnie zrealizowana produkcja, czerpiąca pomysły całymi garściami ze sprawdzonych gier. Tworzą one jednak tytuł wart polecenia.

Ekstremalnie dobry i rewolucyjny Dead Space niestety nie jest i na pewno nie spodoba się każdemu. Zawieść na nim mogą się osoby czekające na tytuł, który oczaruje je niesamowitym klimatem. Nie brakuje w niej natomiast dużej ilości akcji. W pierwszej kolejności Dead Space powinni się więc zainteresować gracze wypatrujący Resident Evil 5 – wielbiciele survival horrorów. Pozostali powinni uważnie obejrzeć produkcje stojące na sklepowych półkach (chyba, że narzekacie na nadmiar pieniędzy). Gdyby nie to, że recenzowana produkcja trafiła na rynek w okresie, w którym potencjalny hit goni inny potencjalny hit z czystym sumieniem mógłbym ją polecić. W obecnej sytuacji także to zrobię, ale pomimo wysokiej oceny, którą wystawiam Dead Space radzę się zastanowić czy właśnie tym tytułem w tej chwili chcecie uzupełnić swoją kolekcję gier.

PS. Naprawdę nie radzę łączyć ze sobą pierwszych liter kolejnych akapitów recenzji pomimo tego, że odrobinę się napracowałem przy takim układaniu tekstu, by ten zabieg miał jakikolwiek sens. „Niespodzianka” jest bardzo dużym spoilerem, ale nie mogłem go sobie darować. Autorzy Dead Space zrobili dokładnie to samo w swojej produkcji i mnie odrobinę popsuli zabawę. Przechodząc ją można spojrzeć na pierwsze litery nazw poszczególnych etapów. Osoby ciekawskie mogą dzięki nim poznać jedną z tajemnic gry.

Kiedy firma Electronic Arts ogłosiła, że Skate spróbuje odebrać fanów serii Tony Hawk’s, graczom z niedowierzania uniosły się brwi. Rynkowy debiut pokona gry mocno zakorzenione w świadomości fanów elektronicznej rozrywki? Przecież to niemożliwe. A jednak. Skate wywrócił świat wirtualnej deskorolki do góry nogami i udowodnił, że Tony Hawk musi przeżyć metamorfozę. Teraz czytasz recenzję kolejnego rynkowego debiutu EA. Tym razem Elektronicy przedstawiają swój pierwszy survival horror. Premierze gry nie towarzyszy niedowierzanie, niepewność. Wszyscy czekają na hit. Niemożliwe? A jednak.

Plusy

Minusy