Przeklęte patche

Kiedyś wszystko było proste – jeżeli producent gry planszowej sprzedał nam Chińczyka albo domino z brakującymi elementami, fani stołowej rozrywki pędzili na jego kwaterę z pochodniami, oblewali go smołą, otaczali w pierzu i gonili na rynek, żeby wszyscy zobaczyli jego hańbę. Wydanie gry, w której plansza jest niedodrukowana, a chłopki pełne nieodciętych elementów formy równało się końcowi kariery tego łobuza.

Później pojawiły się gry komputerowe i też wszystko jakoś działało. W pongu odbijaliśmy kwadrat dwoma cienkimi prostokątami, pac-man z chęcią połykał kropki, a postacie w Street Fighterze jakoś na siebie nie zachodziły, a gra przyjmowała żetony czy też monety bez zawieszania się i bez dyskusji. Spatchowanie automatu stojącego w budzie w Międzyzdrojach było niemożliwe, a więc gry wydawano po uprzednim przetestowaniu.

Świeżość trwała i trwała, aż do wynalezienia gier na PC, a konkretnie – internetu, który to w formie BBSów towarzyszy nam już tak długo, że niektórzy nie pamiętają, że było coś wcześniej. Wynaleziono też dyskietki oraz płyty CD/DVD dodawane do gazet… i tak się zaczęło. Nagle okazało się, że gier wcale nie trzeba kończyć, ani testować. Że kiedy skończy się czas przewidziany na produkcję, a gra jako-tako trzyma się przysłowiowej kupy, można ją spokojnie władować do pudełka, wysłać do sklepów i czekać, aż na konto spłyną życiodajne dudki. W razie gdyby nieistniejący dział Kontroli Jakości przegapił jakiś błąd, użytkownik sam go zapewne znajdzie i zgłosi, a więc – jeśli zdecydujemy się go wysłuchać, a nie całkowicie olać – będzie można się w przyszłości zastanowić nad patchem, który być może poprawi błąd. A może wprowadzi jeszcze kilka innych i zepsuje nam sejwy, dzięki czemu nie dojdziemy na dalsze poziomy, do których nikt nie dotarł i na których nie wiadomo jakie czyhają jeszcze błędy. Patch ładowało się na coverdisk i jechało na Karaiby.

Przez jakiś czas temu obrzydliwemu procederowi opierały się jeszcze konsole (jako biedne, pozbawione dostępu do internetu), ale dzięki „następnej generacji”, również i one zostają podłączane pod globalną sieć, która w postaci patchy chętnie usprawiedliwia nieudolność producentów. I o co się denerwować? Przecież jest info, że produkt jest sprzedawany „tak, jak jest” i że producent satysfakcji z gry nie gwarantuje. Jest, sprawdźcie.

A ja tak nie chcę. Nie odkrywam Ameryki, że patche to granda, ale naprawdę mam już tego dość. Zmusiłem się ostatnio do przeczytania wybranej umowy licencyjnej, żeby sprawdzić, czy patchowanie (a raczej – sprzedawanie bubli) jest sankcjonowane przez prawo i włos zjeżył mi się na głowie. Oczywiście, że jest, w dodatku jeszcze może mi się pewnie oberwać, jeśli będę stękał, że mi się to nie podoba. Bo wydawca łaskawie pozwala mi na granie w swojego bubla i nawet jeśli bubel jest taki, że aż bolą zęby (nie, nie jakaś błędna linijka kodu, tylko np. porysowana płyta) to i tak dostaję gwarancję na… 90 dni. Super.

I dziwić się ludziom, że nie chcą być lekarzami. Lekarz, jak się pomyli, to może nawet iść do więzienia, a w najlepszym przypadku zostają mu wyrzuty sumienia na całe życie. Robi operację raz, a dobrze i biednemu ziomkowi z pogruchotaną ręką pozostaje mieć nadzieję, że wszystko się uda. A programista? On zapisuje sobie „naprawić przy następnym patchu”. I idzie do domu. Wrrrr!