Błogosławiony kryzys

Nasza branża popadła w dziwną schizofrenię. Ci sami ludzie to raz wchodzą w skład „komitetu d/s ratowania gier na PC”, to znowu twierdzą, że nic ich już nie uratuje i że jedyną przyszłością są konsole. To ostatnie można włożyć między bajki, gry na peceta zawsze powstawały i zawsze powstawać będą, a jak to jest do końca z tą naszą branżą – tego nie wie nikt i jest to chyba temat na zupełnie inny felieton. Ja dziś założę, że osoby, które wróżą zagładę (czyli Dooma) graniu na PC, mają rację. I co mi wychodzi? Że może to i lepiej.

Kryzys wszystkim źle się kojarzy – puste półki, krachy na giełdzie, nie ma co do gara włożyć, brak kasy na kino, smutek i zgrzytanie zębów. Nawet jeśli tak wygląda obecnie granie na PC (a cokolwiek mi się nie wydaje), to bądźmy spokojni. Mam bowiem przewrotną teorię, że kryzys daje zawsze najlepsze owoce – trzeba tylko poczekać, aż ktoś się w końcu zdenerwuje i ruszy do walki.

Najgorsza jest cieplutka stagnacja i chodzenie w kapciach. Człowiek, który żyje dostatnio i ma wszystko, czego mu potrzeba, nie będzie harował po nocach, wypruwał sobie przysłowiowych flaków i myślał usilnie i kreatywnie nad tym, jak tu zmienić, ulepszyć, poprawić i wyjść na swoje. Ciepłe kluseczki na kolację i puchowe pierze zawsze było dla mnie symbolem stagnacji – największe wynalazki rodziły się zawsze w bólach, bo jak wiadomo – to potrzeba jest ich matką.

To w tak zwanych tłustych latach ma się dość pieniędzy na tworzenie kolejnych identycznych sequeli – kiedy są pieniądze na promocję, ludzie i tak kupią, wystarczy dobrze rozreklamować. Dopiero kiedy w firmie bieda aż piszczy, a w kieszeniach pusto, trzeba się troszeczkę wysilić – jeśli ludzie zamierzają kupić w tym roku nawet tylko jedną grę, niech to będzie NASZA gra. Inaczej zbankrutujemy.

Cóż, może to dość ostry scenariusz, do którego na pewno jeszcze nie doszło, a najprawdopodobniej nigdy nie dojdzie, ale mniej więcej obrazuje tok mojego rozumowania. Twórcy gier na PC – o ile branża jest w kryzysie – muszą teraz zewrzeć szeregi, wspiąć się na wyżyny swoich umiejętności i dać światu to, co mają najlepszego. Nie pomoże gadanie, komitety, teorie i zebrania. Musimy wszyscy (tak, my gracze, też), wziąć się w garść i w obliczu zagrożenia odeprzeć atak ze strony… niezidentyfikowanych sił (a konkretnie ze strony własnej niechęci do innowacji).

I wtedy na pewno będzie pięknie. I może to gadanie o kryzysie (nawet jeśli tak naprawdę go nie ma) jeszcze bardzo się pecetom przysłuży. Mnie też denerwuje ciągłe stękanie w tej sprawie (chociaż swoją drogą lubię poruszać ten temat i pewnie jeszcze nie raz będę zawracał nim głowę, mea culpa), ale może właśnie tego naszej branży potrzeba – zastrzyku adrenaliny, poczucia zagrożenia i wrażenia, że kolejna nasza gra na PC może być już tą ostatnią. Pamiętajcie, najwięksi geniusze zawsze tworzyli w biedzie.