Autobus lepszy niż apokalipsa?

Całkiem niedawno dopominałem się o porządny symulator komunikacji miejskiej. Po raz wtóry przekonałem się, że czytelnicy Valhalli są niezastąpieni i dzięki Coppertopowi poznałem Bus Drivera – grę wydaną w Polsce przez TopWare, którą obecnie można nabyć na za śmieszne pieniądze. Okazało się, że rzeczony tytuł spełnia niemalże wszystkie moje wymagania. Jak możecie się domyślać wciągnęło mnie niesamowicie i ignorując zdziwiony wzrok (i złośliwe komentarze) mojej małżonki grałem do upadłego. No, może nieco przesadzam, ale gra przykuła mnie do komputera na ładnych parę godzin. Nie o samym Bus Driverze chcę dziś jednak pisać, choć gra faktycznie warta jest poznania (przynajmniej w wersji demo).

To, na co zwróciłem uwagę na fali fascynacji wirtualną komunikacją miejską to fakt, że kosztem Bus Drivera poszły w odstawkę (na pewien czas rzecz jasna) Fallout 3, GTA 4 czy Dead Space. I zamiast ganiać po pustkowiach słuchając audycji Three Doga ja wciąż otwierałem i zamykałem drzwi mojego autobusu trąbiąc na ślamazarnych pasażerów. Wariat – pomyślicie. Nazwijcie mnie jak chcecie, ale ostatnio coraz częściej łapię się na tym, że równie dobrze (jeśli nie lepiej, choć może krócej) bawię się przy produkcjach anonimowych, niemalże budżetowych niż przy megahitach, na które czekamy całymi latami. To oczywiście uogólnienie jednak tendencja warta jest odnotowania. Nie chcę bynajmniej z tego wyciągać ostatecznych wniosków w stylu „nowe gry sucks”, jednak coraz częściej zadaję sobie pytanie co jest przyczyną takiego zjawiska? Co sprawia, że siadam do Bus Drivera kiedy na biurku leży pudełko z Falloutem 3?

Potencjalnych odpowiedzi jest kilka. Pierwszą, najmniej mnie satysfakcjonującą jest konstatacja, że jestem już zdziadziałym ramolem, który widział zbyt dużo i znudził się grami. Choć to naprawdę mało prawdopodobne nie można jej zupełnie wykluczyć.

Druga, bardziej prawdopodobna choć uderzająca w nutę, za którą nie przepadam to faktyczne stwierdzenie, że obecnie produkowane hity to często gnioty w ładnym opakowaniu. Choć na pewno każdy z nas może podać przykłady takich tytułów, ja osobiście byłbym daleki od dramatyzowania. Wciąż pojawiają się pozycje, w które z przyjemnością gramy, których twórcy dotrzymują danego graczom słowa oddają w ich ręce produkt kompletny, a nie wersję beta.

Trzecia opcja to teoria na temat oczekiwania na hit. Otóż ów czas wyczekiwania, poprzedzony nie tylko naszym nerwowym przestępowaniem z nogi na nogę, ale również silną aktywnością marketingowców sprawia, że przed premierą obraz produktu i związane z nim nadzieje są tak olbrzymie, że żadną miarą nie da się ich zaspokoić. Efektem – rozczarowanie, oburzenie, a często odwrócenie się od wielkich tytułów w kierunku tych mniejszych w poszukiwaniu alternatywy. I tu pojawia się szansa dla Bus Driverów i im podobnych, produkcji, które braki milionowych środków na efekty starają się nadrabiać miodnością, grywalnością i pomysłem. Nie zawsze ten pomysł się sprawdza, jego wykonanie też często odbiega od tego czego byśmy oczekiwali. Jeśli jednak uda się te warunki spełnić nagle na rynku pojawia się nam produkt gotowy walczyć o serca graczy z największymi. Dowodem może być błyskotliwa kariera Sins of A Solar Empire studia Ironclad. Wspominany przeze mnie Bus Driver to oczywiście niższa liga niż SoaSE, jednak trudno odmówić mu miodności, a takich produkcji są zapewne dziesiątki.

Niejako odpryskiem zjawiska, o którym piszę jest fala sentymentalnych powrotów starszych graczy do produkcji sprzed lat. Odświeżamy tytuły stare i te nieco nowsze. Poszukując rozrywki, która spełnia nasze oczekiwania odwołujemy się do pozycji sprawdzonych. Dlatego wciąż kiedy mowa o NFSie wraca jak bumerang hasło „Porsche 2000”, czy wspominając o RPGach przewija się tytuł „Planescape: Torment”. Tu oczywiście trudno mówić o produktach niszowych, ale w konfrontacji z dzisiejszymi grami pod wieloma względami (przede wszystkim technicznymi) tytuły te nie są już w stanie konkurować nawet z produkcjami przeciętnymi. A jednak często bez wahania zamiast po najnowszy hit sięgamy właśnie po Baldury, KOTORy czy inne pozycje sprzed lat.

Dlaczego szukamy alternatyw – tych starych i tych mniejszych, drugo-, trzecioligowych w stylu Bus Drivera? Jesteśmy zmęczeni, nie dostajemy tego czego oczekujemy, a może po prostu wybrzydzamy jak dziecko w cukierni, które nie potrafi zdecydować jakie chce ciastko?