Autosadyzm

Człowiek jest istotą okrutną. Gdy tylko dać mu taką możliwość, zaraz spróbuje palić przechodniów miotaczem płomieni, zrzucać bezwładne ciała z dachu budynku i ciachać przeciwników na kawałki. Zupełnie zwyczajni, dobrotliwi, czasem nawet noszący okulary (!), szarzy księgowi, programiści i nauczyciele, w obliczu wirtualnego zagrożenia stają się sadystami i złowrogimi eksperymentatorami w dziedzinie, którą skrótowo nazwałem „możliwości i rodzaje zadawania ran animowanemu chłopkowi, czyli co też ci projektanci tym razem wymyślili?”

Nic w tym zresztą dziwnego – gry tworzone są jako odskocznia od rzeczywistości i z góry mają dać nam możliwość wyprucia animowanych flaków, kiedy to w rzeczywistości nie skrzywdzilibyśmy nawet muchy. Katowanie potworów z Marsa, złowrogich kreatur z wymiaru X (bądź piekła), tudzież nazistów jest wpisane w historię gier komputerowych niemal od początku, a już na pewno od czasu pierwszego Soldier of Fortune. I to jest jeszcze dla mnie całkowicie zrozumiałe. Intryguje mnie natomiast zjawisko autosadyzmu, czyli (sam to wymyśliłem, więc wyjaśnię)… dręczenia własnego bohatera.

Kiedy tylko gry wideo zaczęły wyglądać na tyle dobrze, że wrażenie śmierci/bólu było jako-tako przekonujące (czyli pewnie od czasu pierwszego Mortal Kombata) od razu zaczęliśmy eksperymentować ze swoimi postaciami. Co to będzie, gdy Larę rozszarpie Tyranozaur? Jak bardzo książę Persji będzie cierpiał, nabity na szpikulce? Czy głównego bohatera w GTA można podpalić? I tak dalej i tak dalej. Autodestrukcja, czy raczej autosadyzm kiełkował w nas długo, zdecydowanie istniał w naszych umysłach i teraz jakoś nie umiemy mu się oprzeć.

Bodaj pierwszą grą, która otwarcie sankcjonowała wyżywanie się na własnej postaci była – o dziwo – ścigałka. Nie przypominam sobie, żeby jakakolwiek gra przed FlatOutem pozwalała, a wręcz zachęcała do efektownego wyrzucania kierowcy z samochodu przez przednią szybę. W specjalnym trybie FlatOuta mieliśmy do dyspozycji specjalny tor z przeszkodami, dzięki któremu mogliśmy z gracją wyrzucać naszego bohatera z wozu, gwarantując albo niesamowite doznania artystyczne, albo celując nim do tarczy… Graficznie daleko temu było do Manhunta, ale jednak przesłanie było… i budziło we mnie sprzeczne uczucia.

Dziś doszliśmy do punktu, w którym niektóre gry są popularne nie dlatego, że mają piękną grafikę albo są grywalne. Tysiące ludzi pobiera albo nawet kupuje je tylko dlatego, że fajnie można się w nich poznęcać nad swoją postacią (nawet jeśli bynajmniej nie było to zamierzeniem twórców). Nikt mi nie powie (a może jednak?), że takie Trials 2 to niesamowicie wciągający symulator motocykla krossowego. Bynajmniej – grafika średnia, poziomy takie sobie, cena – jak na tak undergroundową propozycję – dość wysoka, bo całe 20 dolarów. A jednak Trials 2 się sprzedaje, bo dzięki zaawansowanej fizyce, nasz biedny, anonimowy motocyklista (na szczęście w hełmie) na milion sposobów potrafi spaść, uderzyć się łbem o betonową rurę i połamać wszystkie nogi. Tysiące ludzi uwielbiają na to patrzeć i w duchu myślą sobie „Niech żyją animacje ragdoll”!

Czy to dlatego lubimy katować swoje postacie, bo nie takie jest ich przeznaczenie? Potwora czy wrogiego siepacza z zepsutymi zębami to nie sztuka zabić, co? Fajnie jest się natomiast powyżywać na tym superbohaterze w białej koszuli, który teoretycznie ma ocalić świat. Możemy wtedy poczuć całkowitą kontrolę i utrzeć mu nosa. Chyba o to chodzi w tej manii autodestrukcji, bo jakoś inaczej nie umiem sobie tego wytłumaczyć. A może WY wiecie coś na ten temat?