Bez ograniczeń

Limit zawsze jakiś jest (nie ma to jak dobrze zacząć felieton ;)), bo medium, jakim są gry wideo zawsze jest ograniczone swoim tworzywem, czyli procesorem, kartą graficzną czy kontrolerami. Ale twierdzić, że te ograniczenia są jakieś bardzo ważne, to tak jakby twierdzić, że malarstwo jest ograniczone, bo malować można tylko w dwóch wymiarach. Zakładając, że mamy taką technologię, jaką mamy, jedynym ograniczeniem jest tylko wyobraźnia twórców, no i ewentualnie pieniądze.

Ale jeśli tylko ma się odpowiednią ilość i jednego i drugiego, wtedy świat przedstawiony w naszej grze może być absolutnie nieograniczony. Dowód? Choćby zapowiadane Grand Theft Auto IV, które – o ile tylko Rockstar Games zrealizują swoje zapowiedzi – będzie grą tak wielopłaszczyznową, że to się prawie nie mieści w głowie gracza, a co dopiero w cyfrowym móżdżku konsoli Xbox 360. Świat (a właściwie Liberty City) przedstawione w GTA IV będzie prawdopodobnie najbardziej zaawansowanym wirtualnym światem, jaki kiedykolwiek można było obejrzeć w konsoli.

Kiedy dowiedziałem się o tych wszystkich wypasach, moją pierwszą reakcją była myśl – „to niemożliwe”. No bo jak to możliwe, że takie sobie Rockstar North potrafi w jednej grze zmieścić tętniące życiem miasto, cały ruch uliczny, ciekawe misje, strzelankę, grę wyścigową, absolutną wolność działania, wchodzenie do budynków, handel, grę w kasynie i jeszcze zminiaturyzowaną wersję Internetu na dodatek. Przecież to niemożliwe do osiągnięcia dla jednego teamu, pracującego zresztą na dalekiej północy, w szkockim Edynburgu.

Ale Rockstar udowadnia, że to tylko kwestia pieniędzy. Pieniędzy, które zresztą sami z chęcią im przekazaliśmy, przy okazji poprzednich części GTA. No bo jeżeli możliwe jest stworzenie dobrej gry wyścigowej (osobno), dobrej strzelanki (osobno) i dobrego symulatora mini-internetu (osobno), to w takim razie wystarczy tylko zapłacić nie jednemu, ale trzem dobrym teamom, z których każdy odwali swoją część, dorzucić parę gwiazd hollywoodu i hit (oraz najbardziej zaawansowaną grę wszech czasów) mamy gotowy. Co z tego, że koszty będą trzy razy większe, niż normalnie? GTA IV zarobi pewnie dwudziestokrotnie więcej, niż każda inna dobra gra w tym samym czasie.

Oczywiście, to wszystko jeszcze musi współgrać, musi być inteligentnie koordynowane i oryginalni twórcy serii muszą mieć pieczę nad całą zawartością, ale powiedzmy sobie szczerze – Rockstar to nazwa magiczna. Nawet jeśli do poszczególnych elementów gry zatrudnieni zostaną ludzie z zewnątrz, to na pewno będą się starali spełnić oczekiwania fanów. A i zarobią pewnie niemało.

Jaki więc nasuwa się wniosek? Że jeśli tylko do stworzenia gry zatrudni się tysiąc ludzi, a nie setkę, to efekt może być porażający. Mrówcza praca animatorów, grafików, programistów i projektantów w takim gigantycznym studio mogłaby (teoretycznie, bo pewnie nikt się na coś takiego nie zdecyduje) dać nam grę prawie-uniwersalną. Jeszcze nie tak uniwersalną, jak życie (tego, że mam teraz ochotę jednocześnie zamknąć lewe oko, podrapać się w nos i spojrzeć na fotografię żony nikt nie będzie w stanie zaprogramować), ale powiedzmy – zaledwie milion razy mniej skomplikowaną, niż życie. Taką, w której będziemy mogli zarówno iść rano do pracy, wyprowadzić psa, jak i ruszyć z bronią na bank. Wysłać list do przyjaciela, jak i pościgać się samochodami. Pograć w kosza i przeczytać książkę.

Zawsze wydawało mi się, że tak zaawansowana „symulacja życia” jest niemożliwa do osiągnięcia ze względu na technologię. Ale nie, tu chodzi tylko o pieniądze. Gdyby zgromadzić odpowiedni budżet i odpowiednio wszystko zaprogramować, wirtualny świat jest możliwy do osiągnięcia. Trochę karykaturalny, zapewne z wieloma miejscami, w których trzeba by doładowywać nową zawartość, no i wydany pewnie na dwudziestu płytach DVD (ach, gdzie te czasy wymieniania płyt?). Ale chyba jednak możliwy.