Całkowite zachmurzenie – recenzja S.T.A.L.K.E.R.: Clear Sky

Granie w Czyste Niebo odbywa się w trzech etapach, niczym staczanie się narkomana. Najpierw mamy zachwyt nowością, nowymi doznaniami i możliwościami. Jest nam błogo i wesoło. Następnie, gdy już trochę posmutniejemy, okazuje się, że to, co mamy nie wystarcza, że chcemy czegoś lepszego, że czegoś brakuje, że nie tak miało być… Ostatni etap naszej narkotykowej metafory, kiedy już jesteśmy bliscy zrozumienia sensu istnienia, prowadzi nas do zguby, okazuje się, że zamknęli naszego dilera, nie mamy skąd wziąć towaru. Dochodzimy do wniosku, że cały nasz nałóg nie ma sensu, zastanawiamy się po co w ogóle było zaczynać, skoro skończyło się tak marnie…

Dzień otwarty

Gra zaczyna się od krótkiego wprowadzenia. Widzimy naszego bohatera prowadzącego przez Zonę grupkę naukowców. Nagle następuje Emisja, wielkie wyładowanie sił psionicznych. Ekran ciemnieje a my budzimy się w łóżku w obozie na Bagnach. Okazuje się, że przeżyliśmy jako jedyni. Jesteśmy w jakiś sposób uodpornieni na Emisje. Niestety, każde takie wyładowanie wysysa z nas trochę życia, dlatego też wyruszamy przeprowadzić śledztwo mające na celu zatrzymanie dalszych Emisji, a tym samym uratowanie własnego życia. W drogę wchodzi nam też Strielok, czyli nasz arch nemesis z pierwszej części. Jak widać, fabuła prequelu prezentuje się całkiem obiecująco. Niestety, jeśli podążamy tylko i wyłącznie wątkiem głównym, nie odbijając w kierunku zadań pobocznych, to grę według nowych jednostek miary można przejść już w jakieś półtora Call of Duty 4 (mniej więcej dziesięć godzin). Jeśli jakimś cudem uda nam się bez bugów dotrwać do końca, to zakończenie powali nas swoim poziomem na glebę i nie pozwoli wstać. Wszystko to w jak najbardziej negatywnym znaczeniu.

Inne zajęcia

Kto tam?

Na szczęście wątek fabularny, to nie wszystko, co można robić w Czystym Niebie. Poza znanym już z poprzedniej części szukaniem skrytek i wykonywaniem przeróżnych misji pobocznych mamy szumnie zapowiadane wojny frakcji. Dołączyć możemy do czterech z nich. Kolejna łyżka dziegciu – do Bandytów przyłączyć się jest bardzo trudno i potem mamy z tym same problemy. Frakcja Czyste Niebo z kolei przyjmuje nas automatycznie na początku, po wyjściu z zajmowanego z niej terenu jesteśmy zaś zwalniani. Pełni ona więc rolę samouczka, podczas którego uczymy się na czym ta cała wojna frakcji polega.

Tak więc, po otrzymaniu członkostwa w Wolności lub Powinności zaczyna się zabawa. Całkiem dobra zabawa. Na naszym nowym PDA wyszczególnione są cele, które pozwolą nam i naszej frakcji zapanować nad danym rejonem. Najczęściej chodzi tu o zdobycie kilku punktów kluczowych, a następnie przetrzymanie kontrataku. Tu kolejne bugi – zdarza się, że czekamy na kontratak całą wieczność, a ten nie nadchodzi. Druga sprawa – koledzy z frakcji często wzywają nas do pomocy, kiedy któraś z naszych baz jest atakowana. Biegniemy na złamanie karku przez pół mapy. Docieramy do punktu docelowego, jeszcze dwa kroki… Nagle sygnał z PDA – zadanie zaliczone, koledzy poradzili sobie sami. Denerwujące.

Żniwa po jednej walce

Kolejną irytującą czynnością jest nowy sposób szukania artefaktów. Otóż w Czystym Niebie nie leżą one na ziemi pobłyskując. Są niewidzialne, a naszym zadaniem jest ich znalezienie za pomocą otrzymanego wykrywacza. Ten informuje nas jak daleko mamy do błyskotki. „Spore utrudnienie” to w tym przypadku gigantyczny eufemizm. Sprawę dodatkowo utrudnia fakt, że artefakty najczęściej znajdują się w anomaliach, które dodatkowo osadzono w miejscach o sporym promieniowaniu. Za pierwszym i drugim razem takie poszukiwania może i są ciekawe, ale później robią się po prostu męczące. Na domiar złego, niektóre skurczybyki potrafią nawet podskakiwać i uciekać, co czyni je jeszcze trudniejszym „przeciwnikiem”. Najczęściej szybciej wykończy nas promieniowanie niż takiego uciekiniera dorwiemy. Nie sposób jednak odmówić uroku takiemu powolnemu skradaniu się w kierunku anomalii, z wykrywaczem w jednej ręce, z garścią śrubek w drugiej, gdy dookoła ciemna noc…

Globalne ocieplenie

To właśnie ten klimat jest tym, co w dużej mierze ratuje Czyste Niebo. Po raz pierwszy w historii gier noc jest nocą. Ciemność jest prawdziwą ciemnością, nic nie widać na dziesięć kroków, drogę oświetla nam jedynie latarka. Wędrujemy z grupą stalkerów przez las, nagle z krzaków wypada Pijawka. Ciszę burzy dźwięk chaotycznych strzałów. Jeden z towarzyszy pada, potwór zaciąga go poza krąg światła. Znów zapada cisza, mącona jedynie szumem lasu. Oczywiście można potem wyśledzić mutanta, bo jest zaznaczony na mapie, ale po co psuć sobie ogóle wrażenie? Klimat jest niesamowity. Aliens vs. Predator ze swoimi klaustrofobicznymi korytarzami nie ma porównania do autentycznej grozy Czerwonego Lasu.

Także lokacje trzymają poziom, głównie dlatego, że żywcem przeniesiono je z Shadow of Chernobyl, często nie siląc się na najmniejsza nawet poprawkę. Nowe mapy, poza obszernymi bagnami to miejsca gdzie akcja jest maksymalnie liniowa, podążamy po z góry wytyczonej trasie, a każde zboczenie ze ścieżki jest „nagradzane” wysokim promieniowaniem i płotem nie do przekroczenia. Takie podejście uzasadnione jest może w przypadku znanego z trailerów szpitala, ale taki Limańsk został po prostu zmarnowany. Zresztą liniowość rozgrywki to nie jest to, co powinniśmy oglądać w Stalkerze, uzasadnione czy nie.

Bolą wspomnienia wieków przebytych

Nowy Stalker jest jak zanieczyszczone narkotyki. Z wierzchu wszystko wygląda dobrze, ale w środku wyraźnie kryje się coś trującego. Zażywamy i… nagle wyrzuca nas do Windowsa. Przebijamy się przez szeregi przeciwników, by na końcu okazało się, że nie uruchamia się skrypt. Przypominamy sobie, że taki błąd w poważnej grze widzieliśmy jakieś sześć lat temu. Przechodzimy do porządku dziennego nad brakiem antyaliasingu, „problem jest znany producentowi, proszę czekać na patch, nie, stare save’y nie będą działać…”. Masz szczęście, innych wyrzuca do Windowsa co dwa kroki, wszystko co mogą zrobić to zacząć grę od nowa. Całkiem zabawnie jest też gdy z mapy znikają nagle wszystkie postaci, bez względu czy potrzebne były by ruszyć z miejsca fabułę czy nie. Wczytaj save i módl się, żeby problem się nie powtórzył. Patch, patch, patch, dudni ci w głowie. Zastanawiasz się jak można wydać grę tak zabugowaną. GSC, dlaczego nam to robicie?

Głupota nie boli

Jest też większy kaliber

Kuleje także AI. Niby wszystko jest z nim w porządku, przeciwnicy umiejętnie się chowają, nie szturmują bez ładu i składu, potrafią nas sprytnie podejść. Po głębszym przyjrzeniu się ich zachowaniu widać jednak cały szereg błędów. Po pierwsze – ciskają granatami. I to jak! Delikwent taki potrafi podrzucić nam prezent gdy stoimy dobre pięćdziesiąt metrów dalej, a do tego rzucający nie ma prawa nas widzieć, bo oddziela nas wysoki, betonowy mur. Co to dla niego! Granat zawsze wyląduje dokładnie między naszymi nogami. Druga sprawa – walka w nocy. Każdy stalker ma do dyspozycji latarkę, która oświetla mu drogę. Niestety, nasi przeciwnicy kompletnie ignorują nas, nawet gdy skradając się za ich plecami błyskamy światłem na wszystkie strony. Nigdy tez nie przyjdzie innym stalkerom do głowy by wyłączyć swoje źródło światła, co utrudniłoby nam ich odszukanie. Po trzecie – klasyczne błędy AI. Wrogowie mają tendencję do tracenia zainteresowania strzelaniną gdy walka na chwilę ucichnie. Zakładają chyba, że popełniliśmy samobójstwo. Zdarza się też, że stoją jak wmurowani, nawet gdy już do nich strzelamy. No i w końcu, wchodzą tyłem po schodach. Co z tego? Otóż starczy stanąć cicho w rogu na półpiętrze, a przeciwnik będzie powoli wdrapywał się tyłem po stopniach, nie zwracając na nas uwagi. Wszystkie te błędy nie psują gry na otwartym terenie, gdzie wróg potrafi nam nieźle dopiec.

Coś dla oczu

Przerwana lekcja muzyki

Mieszane uczucia mam w stosunku do grafiki. Jest ona niewątpliwie ulepszona, choć pełnię zalet prezentuje na DirectX 10, do czego oczywiście potrzebny jest Windows Vista. Czyste Niebo jest dobrze zoptymalizowane pod mocne komputery. Pomijając już brak antyaliasingu, posiadając porządny sprzęt możemy liczyć na ładniejszą i stabilniejszą rozgrywkę niż to miało miejsce w Cieniu Czarnobyla. Za to ci ze słabszymi konfiguracjami nadal będą się męczyć z oświetleniem statycznym i niskimi rozdzielczościami. Gra nie lubi zbytnio Nvidii poniżej serii 8, a z Radeonem lepiej wcale do gry nie podchodzić.

Dobre słowa należą się dźwiękowcom. I nie chodzi o muzykę, bo ta też została bezpardonowo skopiowana z SoC, ale za efekty dźwiękowe. Świetnie brzmią wystrzały, cudne są rykoszety, zwłaszcza gdy pociski tłuką glazurę w szpitalu. Można się zasłuchać.

I dla portfela

Czas na podsumowanie. GSC widocznie chciało jak najszybciej złożyć dodatek. Trudno oprzeć się wrażeniu, że programiści wzięli to, co nie zmieściło się w Cieniu Czarnobyla i wrzucili do Czystego Nieba. Wyszło to gorzej niż źle, fabuła jest ucięta w połowie, zakończenie jest marne (kolejny eufemizm). Irytuje także wszędobylskie kopiowanie z Shadow of Chernobyl. W menu głównym słyszymy dobrze znaną muzykę, stalkerzy grają przy ognisku te same piosenki. W plikach gry można nawet znaleźć ścieżkę dźwiękową z laboratorium x16 i x18, czyli lokacji, których w Czystym Niebie nie ma! Grę ratuje jedynie niesamowity klimat, no i całkiem sporo frajdy dają walki na otwartym terenie. Jeśli jednak ktoś chce pograć w Stalkera, niech koniecznie kupi Cień Czarnobyla. Są do niego mody lepsze niż ten prequel.

S.T.A.L.K.E.R.: Shadow of Chernobyl, zwany dalej Stalkerem, był grą dziwną. Urzekał przede wszystkim gęstym jak smoła klimatem, świetnymi lokacjami i genialną atmosferą, która wręcz wylewała się z opuszczonych i zrujnowanych budynków Zony. Miał on swoich zwolenników jak i przeciwników, którzy liczyli na więcej lub mniej elementów RPG, szybszą lub bardziej taktyczną walkę, obniżenie lub podniesienie poziomu trudności… Tak to już bywa z grami tworzonymi dobrych parę lat – oczekiwania rosną, a i tak nie można dogodzić wszystkim. Kiedy GSC ogłosiło, że pracuje nad prequelem, więksi i mniejsi fani znów z nadzieją zaczęli patrzeć w niebo. Wojny frakcji, dodatki do broni, nowa fabuła, świeże lokacje… Czy rzeczywistość jest naprawdę tak błękitna i Clear Sky przyciągnie utracony elektorat?

Plusy

Minusy