Concept-art czyli sztuka zgadywania

Zdarzyło się wam czekać kiedyś na produkcje tak mocno, że pożeraliście wzrokiem każdy materiał, który tylko ukazał się w sieci? Mnie zdarza się to bardzo rzadko jednak kilka razy to przeżyłem. Głód informacji, codzienne odwiedzanie oficjalnej strony gry, wyławianie z potoku newsów tych, w których tytule znajduje się nazwa wyczekiwanej przez nas produkcji i wreszcie oglądanie wszelkich możliwych materiałów – screenów, filmików, charakterystyk ras/postaci. Wszystko to pewnie każdy z nas zna doskonale.

Jedną z pierwszych rzeczy, które rzucają nam twórcy są tzw. concept-arty – wstępne szkice, które mogą (acz nie muszą) stać się inspiracją dla designerów. Oglądamy więc dziesiątki obrazków kolorowych i czarnobiałych, które mogą przeistoczyć się w naszą wymarzoną grę. Fragmenty lokacji, ich detale, głowy i kończyny potworów, schematy statków kosmicznych, twarze głównych bohaterów, efekty czarów, wybuchy, deski rozdzielcze, broń – co dusza zapragnie. Samych wariacji PipBoya była całą plansza! Co z tego, skoro nigdy nie mamy gwarancji, że którykolwiek z zaprezentowanych nam projektów zostanie w ogóle zrealizowany! Dlaczego więc te materiały budzą tyle emocji? Dlaczego wciąż ulegamy sugestii, po co dyskutujemy, skoro gorszy humor głównego designera może sprawić, że wszystko czym tak bardzo się podniecamy może trafić do kosza? Odpowiedzi jest kilka.

Po pierwsze – opublikowane projekty koncepcyjne są najczęściej pierwszymi, które się pojawiają. Wygłodniali rzucamy się na nie niezależnie od tego co przedstawiają. Pamiętacie jak Bethesda uruchomiła stronę Fallout 3 i wrzuciła jeden szkic bodajże zniszczonego Waszyngtonu? Nie było miejsca w necie poświęconego grom gdzie nie toczyłaby się zagorzała dyskusja o tej właśnie grafice. Część piała z zachwytu, druga część kręciła nosem i już skreślała grę z listy swoich „oczekiwanych”. Po co? Nie wiadomo, tym bardziej, że wstępna grafika do ostatecznego wyglądu gry ma się czasem jak inteligencja do statystycznego polskiego polityka.

Drugim powodem dla którego concept-arty odgrywają tak ważną rolę i budzą tyle emocji jest fakt, że w mniejszym bądź większym stopniu oddają jednak klimat produkcji. Jeśli na szkicach zobaczymy jaskrawo różowe lokacje, to jasne, że nie możemy oczekiwać w produkcie finalnym ciemnych, gotyckich wnętrz. Co więcej, w przypadku kontynuacji są dla fanów serii pewnego rodzaju probierzem czy klimat oryginalnej produkcji został zachowany. Dla maniaków nawet sugestia (bo tak należy postrzegać szkice) jest niezwykle istotnym sygnałem.

Trzecim powodem dla którego publikuje się takie materiały w sieci jest najzwyklejszy w świecie marketing. Stare dobre hasło mówi, że nieważne jak byle się mówiło. W myśl tej idei nawet publikacja rysunku, który ostatecznie nie będzie miał nic wspólnego z grą lub na którym nic nie widać ma sens, bo rozbudzi wyobraźnię fanów, a tytuł znów pojawi się na licznych forach stając się obiektem „obróbki” tysięcy graczy.Dlatego też, kiedy tylko na Valhalli pojawiła się pierwsza grafika z Deus Ex 3 (a jak wiecie jestem podobnie jak Coppertop fanem serii) zapominając o całej teorii concept-artów rzuciłem się ją oglądać. Po co? Żeby, choć trochę poobcować z nadchodzącą częścią ukochanej serii, znów poczuć jej ducha, uruchomić wyobraźnię, „wpisać” w przedstawioną lokację potencjalne zdarzenia i wreszcie pogłówkować gdzie mogą być wejścia do szybów wentylacyjnych, kamery, komputery ochrony etc.

Powiecie, że nie ma to nic wspólnego z racjonalną oceną gry. Zgadzam się. I właśnie taka jest idea szkiców koncepcyjnych – to nie logika każe nam je oglądać, ale emocje!