Coś dla babci i dziadka

Powiem wprost i bez żadnego ociągania się – bardzo kocham swoją babcię i swojego dziadka. To fantastyczni ludzie, o dobrych sercach, nad wyraz jeszcze świeżych umysłach i niezbyt konserwatywnych poglądach. Jak zwykle o tej porze roku przypominamy sobie o nich szczególnie – dzwonimy do nich i wysyłamy kartki. Choć mieszkam na drugim końcu Polski, często o nich myślę i duuużo rozmawiam przez telefon. Nie wiem czy to wrodzona „rodzinność”, czy po prostu lubię z nimi rozmawiać, fakt, faktem – tak jest. Moi kochani babcia i dziadek mają jednak (wśród miliona zalet) , jedną wadę. Nie grają w gry wideo.

O babci nic nie wiem, dziadek raz próbował gry komputerowej, dawno dawno temu na ZX Spectrum. Był wtedy jeszcze czynnym zawodowo inżynierem górnictwa i bardzo spodobała mu się „komputerowa” nowinka. Ja miałem może z siedem lat i byłem małym bajtlem, ale pamiętam, że gdzieś musieliśmy wyjść, a więc żeby dziadek się nie nudził, zostawiliśmy mu spektrasia (z „wgraną” z magnetofonu grą Psst! firmy ULTIMATE) do zabawy. Po powrocie okazało się jednak, że dziadek za dużo sobie nie pograł bo przez przypadek przełączył sterowanie na KEMPSTON JOYSTICK (którego nie posiadaliśmy) i w ogóle nie mógł kierować główną postacią. Na tym się skończyło. I to na kolejnych 20 lat.

Niestety, raczej nie będę edukował swoich kochanych dziadków w dziedzinie gier wideo. Nie kupię im przecież Wii, które jest skierowane do graczy bardziej casualowych. Taki na przykład dziadek, z racji bardzo rozrywkowego żywota ma na koncie ze dwadzieścia operacji, więc raczej w Wii Fit by się nie sprawdził, a w najlepszym wypadku nabawił się kolejnej kontuzji. A obawiam się, że każda gierka z rysunkowymi postaciami, śmiejącymi się do niego z telewizora, byłaby cokolwiek niestosowna.

Ale tak naprawdę to jest wszystko wina developerów, którzy nie dostrzegają potencjału i ogromnego rynku gier dla seniorów, którzy w końcu większość czasu spędzają w domach przed telewizorami. Czemu więc mieliby nie grać? Ale brakuje porządnych produkcji. Mój dziadek nie chce zabijać terrorystów, ani walczyć z duchami w kosmosie. Babcia nie zamierza męczyć się z przygodówkami, ani latać samolotem. Trzeba znaleźć interesujące ich tematy, a gwarantuję – będą grać.

Jakimż zbawieniem dla całej rodziny byłaby gra, w której można zacząć się kłócić z ekspedientką w sklepie o piętnaście groszy! Wyszukany symulator pomstowania na lekarzy, którzy przecież „na niczym się nie znają, a Komuna wykształciła ich za darmo!” byłby niewątpliwie ogromnym hitem. Wirtualny wnuczek, na którego można narzekać, że nie dzwoni i się nie interesuje (mimo, że co dwa dni wisi godzinę na telefonie)… Dynamiczny kreator horoskopów i programu telewizyjnego z automatyczną opcją wydzwaniania do rodziny i zanudzania jej tym, „jakiż to ciekawy teatr dzisiaj na jedynce o dwudziestej czwartej!”… i tak dalej i tak dalej…

Hitem zdecydowanie byłaby zaawansowana aplikacja zrzędzenia. System automatycznie musiałby generować adresata (Bogu ducha winna pani na kasie w Biedronce/operator komórkowy/premier Tusk/zięć) i temat (przeterminowana kaszanka powinna być przeceniona bardziej/znowu ukradliście mi darmowe minuty/co za bałwan! Leszek Miller, to był premier!/miałeś kupić wodę mineralną za 93 grosze a nie za 95) i już zajęcia byłoby na następnych piętnaście lat. Gdyby komputer/konsola od razu wykręcały numer do adresata, myślę, że mielibyśmy hit na miarę Gears of War.

Ale niestety, developerzy są ślepi i chyba nie chcą zarobić. A skoro tak, to gry wideo póki co pozostaną domeną młodszych generacji. Zresztą może to i dobrze – nie wiem jak Wam, ale mnie by bardzo brakowało, gdyby dziadek przestał do mnie dzwonić z pretensjami ;). Bo tak naprawdę strasznie go kocham. Wszystkiego najlepszego, babciu i dziadku!