Gra (prawie) doskonała

Wiecie dlaczego nigdy nie pisałem niczego w „weekendowym graniu”? Otóż powód jest prosty – wiedziałem, że jeśli napiszę w co zamierzam grać w weekend to na pewno nie pogram wcale, albo prawie wcale. W ten piątek napisałem i oczywiście Prawo Murphy’iego zadziałało bez pudła – zarówno przy TrackManii jak i w Jadeitowym Imperium spędziłem tylko kilka chwil. Dobrze, że chociaż obiecany serwer udało się bez problemów postawić to przynajmniej inni Wikingowie skorzystali. Niemniej postanowiłem teraz przysiąść i podzielić się refleksjami na temat Jade Empire, które zdołały mnie już nawiedzić po dobrych kilku godzinach spędzonych z grą jeszcze przed weekendem.

Na początek będzie miło – gra jest świetna. Fabuła naprawdę mnie wciągnęła, choć póki co nie wydaje się zbyt lotna. Mimo to jest przyjemna a wszechobecny orientalny klimat, który uwielbiam sprawia, że wsiąkam w nią jak woda w gąbkę. System dobra/zła też jest w porządku – jak na razie wesoło kieruję się w stronę drogi otwartej dłoni. Dodatkowo ciekawym smaczkiem są minigry – od razu przypomniały mi się chwile, spędzone kiedyś z Raptor: Call of the Shadows. Niestety, nic nie jest doskonałe (tak, Deus Ex też nie jest) więc jakkolwiek gra mi się podoba to jednak jest w niej sporo rzeczy, które niepomiernie mnie irytują.

A najważniejszą jest liniowość. Dobra, nie w kwestii fabularnej, jasne, ale same lokacje to festiwal niewidzialnych ścian. Kompletne zaprzeczenie głównej zasady projektowania map do gier, czyli Efektu Truman Show. Jedynym co sprawia, że świat nie wygląda całkowicie sztucznie są postaci – naprawdę fajne i wyraziste. Jednak same lokacje wołają o pomstę do nieba kiedy widzę, że nie jestem w stanie podejść do jakiegoś miejsca… bo nie. Między domem a płotem jest dość przestrzeni na cesarską lektykę ale ja biegam w miejscu.

W żadnym razie nie chciałbym oczywiście, żeby była to gra typu „open world”. Ale mogłaby być trochę mniej… „closed”. Bo momentami czuję się jak mucha próbująca przebić się na drugą stronę szyby.

Kolejną kwestią, w której Jade Empire zasługuje na baty jest kamera. Nie potrafię zrozumieć dlaczego dzieło Bioware tak bardzo ogranicza jej ruchy w pionie. Zwykle nie ma to większego znaczenia, ale kiedy schodzę skądś a kamera nadal zachowuje się jak wypoziomowana żyroskopem to nie potrafię oprzeć się wrażeniu, że tak być nie powinno.

Dalej temat fabuły. Jak już powiedziałem przyssała mnie do monitora z siłą najlepszego odkurzacza. Już teraz zaskoczyła mnie lekko kilkoma twistami więc czekam z niecierpliwością co będzie dalej. Niemniej jest kilka „ale”. Nadal jest to schemat „click here to save the world”. Na dodatek „topos wybrańca”. A szkoda, dałoby się to wszystko zrobić lepiej. Najlepiej by było oczywiście, gdyby te dwa elementy nie występowały ale trudno jest wymyślić fabułę, szczególnie do gry, która ich nie zawiera (i to w sumie dobrze – dzięki temu tytuły, które nie wykorzystują tych wyeksploatowanych, zastałych schematów są większym rarytasem i smakują jeszcze lepiej) jednak dałoby się przynajmniej nie witać mnie w pierwszej sekundzie gry informacją, że „mistrz przez całe moje życie szkolił mnie bym wypełnił swoje przeznaczenie” i uratował świat…

Dodatkowo jest tu pewna nieścisłość… Nie wiem jak Wy, ale ja mam wrażenie, że „najlepszy uczeń mistrza” wiedziałby dosłownie wszystko na temat szkoły. Co za tym idzie nie musiałby wypytywać innych uczniów gdzie co jest ani dowiadywać się od Uśmiechniętej Góry dlaczego ten ostatni może pobierać opłaty za szkolenie. Po prostu by to wiedział. Powiecie, że postać może tak, ale gracz już nie, więc w jakiś sposób trzeba mu to przekazać. Owszem, ale to wszystko można załatwić zdaniami zawierającymi warianty „wiesz doskonale, że” i oznaczeniami na mapie pokazującymi gdzie co się znajduje w szkole. Zamiast tego twórcy poszli tropem „pytanio-zadawacza” i niestety to jest wielki błąd moim zdaniem.

Są też pomniejsze, nie rzutujące już tak mocno na ogólne odczucia błędy w designie jak na przykład kwestia walk. Dlaczego za każdym razem kiedy zaczyna się walka natychmiast dookoła jej pola pojawiają się (o ile można tak powiedzieć…) kolejne niewidzialne ściany (jest ich tu tyle, ile w niektórych grach Skrzynek™)? Nie chodzi mi tu o uciekanie z pola walki – chodzi o jakąś taktykę w walce, której stosowanie wspomniane ograniczenia bardzo utrudniają.

No i jeszcze jedno – dlaczego do diabła „najlepszy uczeń mistrza” nie potrafi… skakać? To już jakaś kompletna paranoja. Ta umiejętność „przypomina mu się” jedynie na czas starć. Zwiedzając świat gry postać jest wręcz przyklejona do podłoża. Nie rozumiem tego zupełnie, choć w sumie nie bierze się to znikąd – ot po prostu jest kontynuacją polityki zamkniętości i liniowość lokacji.

Na koniec powiem, że choć może to wyglądać, jakbym jechał po Jade Empire jak po łysej kobyle to nadal uważam grę za świetną. A to głównie dlatego, że liczy się klimat, a tego ma ona na pęczki. Dodatkowo fabuła, choć na sztampowym fundamencie, broni się póki co całkiem sprawnie i mam nadzieję, że już tak zostanie. Mimo to jest to gra, która pokazuje, jak wszystko co świetne w tytule może zostać skrzywdzone przez niedopracowane lub najzwyczajniej błędnie zaprojektowane elementy. Innym przykładem gry, która cierpi na podobną przypadłość „bardzo dobra ALE” jest Fahrenheit. Tam jest tylko jedna rzecz, która mi się nie podoba – sekwencje zręcznościowe. Pasują tam niestety jak pięść do oka. I choć jest to tylko jeden element, to jest go niestety na tyle dużo, że granie jest dla mnie dosłownie męczące – ale niestety nie w tym sensie, którego celem było zaimplementowanie takiego gameplay’u.