Gramy w The Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena

Życie takiego zabijaki jak nasz bohater nie jest jednak proste. Na starcie nie mamy żadnej broni oprócz szpili do włosów odebranej pani kapitan okrętu, na pokładzie którego właśnie się znaleźliśmy. Pierwsze parę godzin zabawy sprowadza się więc do skradania się i cichego eliminowania wrogów. Dość szybko wzrasta jednak liczba dostępnych broni. Szpilę uzupełniają podwójne ostrza znane ze screenshotów. Po kilku chwilach „w pleckau” znajdziemy też pałkę i potężny nóż bojowy.

Kryj się!

Locusty? W tej grze?

Początkowa część kampanii podobała mi się o wiele bardziej od drugiej. Chowanie się, unikanie przeciwników, dawało mi sporo radości pomimo tego, że nie jest skomplikowane. Kiedy zdobędziemy broń palną gra zacznie nas zasypywać większą ilością wrogów i zamieni się w niezbyt skomplikowaną strzelankę. Nasz arsenał uzupełnią opisywany już karabin szturmowy, strzelba, broń rażąca prądem i pistolet. Niestety jako strzelanka Assault on Dark Athena nie podbije świata. Nie zrozumcie mnie źle, tytuł ten nie jest słaby, ale też pod tym względem nie rzuca na kolana. Ot chowamy się za osłonami i eliminujemy (można wystawiać samą broń i strzelać na ślepo) kolejnych niezbyt inteligentnych wrogów.

Minusem tej produkcji jest także jej liniowość. W trakcie zabawy ani razu nie mogłem zboczyć z ścieżki wyznaczonej przez jej autorów. Same zadania do wykonania również nie zachwycają. To raczej standardowe przynieś przedmiot A z lokacji B dla postaci C. To odblokowuje lokację D, w której ukryto przedmiot E itd. Na całe szczęście od czasu do czasu podczas misji musimy popisać się zręcznością albo umiejętnością poruszania się w cieniu. Spotkamy się też z wariacją dobrze znanego „wsiądź do stacjonarnego działka” i przejmiemy kontrolę nad jednostkami wroga, za pomocą których przerzedzimy jego szeregi. Choć znów nie jest to nic odkrywczego, to przerywniki te pojawiają się we właściwych momentach i pozwalają w zasadzie zapomnieć o tym, że już je widzieliśmy w innych tytułach.

Co tak narzekasz?

Rzeczywiście z tego co napisałem do tej pory można wywnioskować, że jest to dość przeciętny tytuł. Na tle innych gier wyróżnia go jednak kilka elementów, które dla mnie są kluczowe w każdej omawianej pozycji (choć wielu graczy traktuje je jedynie jako niewiele znaczący dodatek). Myślę tu o kapitalnej muzyce, która znakomicie uzupełnia to, co dzieje się na ekranie telewizora/monitora. Jeszcze lepiej wypadają głosy aktorów. Już dawno nie słuchałem tak znakomicie przygotowanych dialogów. Może was to zdziwi, ale fenomenalnie wypadł tu Vin Diesel. Tego trzeba po prostu posłuchać, by docenić klasę i wysiłek osób wcielających się w poszczególne postaci. Warto także dodać, że w trakcie zabawy oprócz Vina usłyszymy rapera Xzibita i Johna „Bendera/Marcusa Fenixa” Di Maggio. Udźwiękowienie w Assault on Dark Athena zasługuje na szkolną szóstkę.

Wesołe jest życie górnika

Na słowa uznania zasługuje także ciężki klimat tego tytułu. Praktycznie wszyscy są tu chciwymi chamami, którzy nie znają uczuć takich jak litość czy miłość. Nie potrafią też bezinteresownie pomagać bliźnim. Jeśli już spotkamy kogoś, kogo moglibyśmy nazwać „dobrym”, to jego życie albo właśnie dobiega końca, albo zamienia się w piekło. Ci, którym podobały się filmowe przygody Riddicka na pewno polubią to, co zobaczymy w trakcie przechodzenia gry.

Panie Riddick, litości…

Przyznam szczerze, że kilkanaście miesięcy temu grałem, ale nie skończyłem Escape from Butcher Bay. Assault on Dark Athena jest więc dla mnie (i osób takich jak ja) produkcją, której warto się przyjrzeć. To przyjemna grą akcji, przy której spędzimy kilka wiosennych wieczorów. Znajdziemy w niej także tryb multiplayer. Niestety na jego temat nie mogę nic napisać ponieważ w wersji testowej był on niedostępny. Nie wiem jednak czy przy obecnych cenach nowych produkcji omawiana gra zainteresuje tych, którzy przeszli pierwszą część elektronicznych przygód Riddicka. O tym opowiemy już w recenzji Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena, którą na Valhalli przeczytacie niebawem.