Wszyscy chcielibyśmy żeby najlepsze gry były uznawane za dzieła sztuki. Tymczasem musimy się zadowolić dużym wpływem elektronicznej rozrywki na popkulturę (i dużym wpływem popkultury na gry). Jakiś czas temu pisaliśmy o tym, że silnie inspirowany World of Warcraft odcinek South Park został nominowany do nagrody Emmy. Dziś możemy już donieść, iż zdobył tę nagrodę (w kategorii Outstanding Animated Program). Czy przybliża nas to do dyskusji na temat miejsca gier w świecie sztuki? Może dzięki tej nagrodzie więcej osób zacznie się interesować machinimą? Czy gry to w ogóle dzieła sztuki? Ciekawi nas co na ten temat myślicie.
[Głosów:0 Średnia:0/5]
Gratulacje dla South Park i Blizzarda. (który pomógł zrobić ten odcinek)Naprawdę świetny odcinek, ubaw po pachy 🙂
Gry jako sztuka? Teoretycznie mozliwe, aczkolwiek ciezko mi sie doszukac czegokolwiek wiecej niz Shadow of the Colossus, od biedy w parze z Chrono Crossem („od biedy” dlatego, ze ciezko CC podciagnac pod sztuke, nie dlatego, ze nie jest wspaniala gra – bo jest). I mysle, mysle nad kolejnymi i nic mi specjalnego do glowy nie przychodzi, poza Tormentem i potencjalem, jaki lezy w trylogii Mass Effect. Jeszcze dluga droga przed ta galezia rozrywki, by jej najcudowniejsze dzieci mogly zyskac zaszczytne miano arcydziel sztuki 🙂
pytanie nachodzi same: Sztuka to coś ładnego czy sztuka to coś wzbudzającego emocje. Bo jak to drugie gry już dawno są sztuką, a pierwsze się dla mnie tak nie liczy
Vigil: Blood Bitterness. To musi być sztuka, bo raczej nic innego 🙂 i takie Facade – to na pewno sztuka, jednoaktowa z założenia. Albo Samorost. A jeżeli chodzi o gry w kontekście sztuki wzbudzającej emocje, to po Vampire Bloodlines i po pamiętnej scenie z Heather w Hollowbrook Hotel już żadna gra we mnie nie wzbudza emocji. Wszystko wydaje się płaskie i obojętne. A wtedy wpadłem w autentyczny morderczy gniew – wcześniej zdarzyło mi się tak może raz lub dwa razy (przy Max Payne chyba). Gra dla mnie może być sztuką, ale tylko wtedy, jeżeli uda jej się zatrzeć granice między sobą a rzeczywistością. A to się już od ładnych kilku lat nie zdarzyło. A kiedy ktoś wspomni o Okami?