Grzeszna gra – recenzja Sins of a Solar Empire

Kosmos w grach pociągał mnie od dzieciństwa. Zarówno pod postacią znanego mi z C-64 Elite i pecetowego Freespace, jak i wiekowego już Supremacy (C-64), Master of Orion czy też Galactic Civilizations. Dlatego też z wielką uwagą od jakiegoś czasu przyglądałem się projektowi o tajemniczo brzmiącym tytule Sins of a Solar Empire, a kiedy tylko gra ukazała się w Polsce nie omieszkałem zapoznać się z nią osobiście. I już na wstępie napiszę, że nie żałuję, bo to kawał porządnej gwiezdnej strategii, który ma jedną niezwykle ważną cechę, której szukałem – wciąga jak cholera. Dlatego jeśli macie pracę, rodzinę i przyjaciół nie uruchamiajcie jej.

Problemy nad Wisłą

Grzechem było to…

Sins of a Solar Empire przez długi czas nie mogło w naszym kraju znaleźć wydawcy. Było to tym bardziej szokujące, że świat od jakiegoś czasu zachwycał się nim, kiedy u nas wciąż nie było wiadomo czy w ogóle go ujrzymy. Wszystko przez to, że SoaSE było dużym zaskoczeniem. Nikt właściwie nie spodziewał się tak dużego sukcesu gry kanadyjskiego studia Ironclad. Nad rodzimymi graczami ulitował się wreszcie Nicolas Games i chwała im za to, bo tytułowym grzechem byłoby nie zagrać w Sins of a Solar Empire, a myślę, że i polski wydawca nie będzie narzekał na sprzedaż tego tytułu. Tym samym możemy powiedzieć, że wilk pozostał syty, a i owcy znów się udało.

Przeciwnicy

W Grzechach w szranki staną ze sobą 3 główne frakcje, choć podczas zabawy tworząc różne odłamy może walczyć ze sobą zdecydowanie więcej stron. Historia tych trzech frakcji jest ciekawa, tym bardziej szkoda, że twórcy gry postanowili zupełnie odpuścić sobie warstwę fabularną w grze (!!).

że przez długi czas ten tytuł nie miał w kraju swojego wydawcy

Wojnę toczą ze sobą ludzkie siły Zbrojnej Koalicji Handlowej, obcy – Vasari – i mroczna, przekonana o swojej wyższości wspólnota zwana Adwentem. Historia kontaktów stron konfliktu jest długa i dość zagmatwana – wystarczy powiedzieć, że ZKH jest spadkobierczynią Przymierza Handlowego, które odpowiada za wygnanie 1000 lat wcześniej wspólnoty Adwentu z ich rodzimej planety, zaś rasa Vasari musiała opuścić swoje wieloplanetarne imperium ścigana przez niezbadaną siłę. Założenia fabularne otwierają olbrzymie możliwości do stworzenia świetnego scenariusza. Niestety Grzechy Imperium Słońca – są go zupełnie pozbawione, a każda gra to po prostu zabawa na jednej z wielu map jakie oddali nam w ręce ludzie z Ironclad. Jedynym „podkładem” fabularnym jest króciusieńki opis towarzyszący każdej z plansz, który zresztą nie ma żadnego znaczenia dla rozgrywki. Z jednej strony Sins of a Solar Empire nie jest RPGiem, ani symulatorem, więc teoretycznie nie fabuła jest tu najważniejsza, ale przecież znamy doskonałe przykłady gier strategicznych z całkiem niezła historią (vide Homeworld).

Frakcje na czele których możemy stanąć w grze różnią się od siebie. Ich statki wyglądają zupełnie inaczej. Różne są też technologie, którymi się posługują. Zbrojna Koalicja Handlowa jako frakcja ludzka jest nam najbliższa zarówno pod względem umiejętności jak i technologii. Imperium Vasari nosi wszelkie znamiona totalitaryzmu i pełnymi garściami czerpie z wynalazków nanotechnologii. Zaś Adwent opiera działanie swojej wspólnoty na wierze i siłach psi.

Różnorodność frakcji znajduje swoje odbicie w drzewach rozwoju badań wojskowych i cywilnych. Każde z nich jest zindywidualizowane dla poszczególnej rasy. I o ile faktycznie część z technologii jest unikalna o tyle sporo z nich wzajemnie sobie odpowiada zmieniając tylko nazwę. Sytuacja taka jest oczywiście prosta do wytłumaczenia – w końcu wszystkie trzy rasy funkcjonują w tym samym uniwersum toteż muszą mieć odpowiadające sobie umiejętności. Co więcej – podobieństwa pozwalają graczowi dość łatwo zmieniać strony konfliktu, bez żmudnego zgłębiania od nowa wszystkich możliwych charakterystyk. Mimo wszystko przyznam, że liczyłem na nieco bardziej zróżnicowany charakter występujących w grze stron.

Rywalizacja

Bombardujemy planety

Brak fabuły jest najprawdopodobniej efektem koncepcji jaką przyjęli twórcy SoaSE. Nie uświadczycie tu klasycznej kampanii. To gra stworzona do rozgrywania meczów. Dłuższych lub krótszych jednak zawsze ograniczających się do pojedynczego starcia. I trzeba przyznać, że ta koncepcja ma swoje niewątpliwe atuty, ale i słabości. Minusem jest już opisany brak fabularnej kampanii, zaś plusem to, że gra dzięki takiemu zabiegowi doskonale nadaje się do rozgrywek multiplayerowych, ale i zabawa w trybie single (jeśli tylko odrzucimy potrzebę fabuły) sprawdza się doskonale.

„Turniejowy” charakter tego tytułu podkreśla fakt, że już na początku starcia, określając ilość graczy, ich poziom, rasy i charakter dzielimy strony na drużyny. Możemy więc np. 8 graczy podzielić na 2 drużyny. W przypadku gdy gramy samotnie w trybie dla pojedynczego gracza kontrolę nad pozostałymi stronami (zarówno w drużynie przeciwnej, jak i naszej) przejmuje komputer. Przynależność do drużyny definiuje początkowe relacje między stronami biorącymi udział w starciu. Nie oznacza to jednak, że do końca „misji” pozostaniemy w takich właśnie układach. Wszystko będzie zależało od naszego postępowania. Przekonałem się o tym na własnej skórze zakładając, że stworzone na początku drużyny będą sztywne i niezależnie od moich działań układy nie zmienią się. Dlatego też kiedy moi zaatakowani przez wrogie siły sojusznicy wzywali pomocy domagając się wsparcia i wysłania floty najzwyczajniej w świecie ich zignorowałem. Początkowo faktycznie nic się nie stało (choć poziom naszych przyjacielskich relacji wyraźnie osłabł). Jednak po którejś z kolei odmowie pomocy nagle z przykrością zorientowałem się, że z grzecznego sojusznika obrażona przeze mnie frakcja zmieniła się w zajadłego wroga szturmującego moje planety! Dlatego nie należy zapominać o utrzymywaniu dobrych kontaktów z przyjaciółmi i wspieraniu ich w ramach możliwości.

Rozgrywka w Sins of a Solar Empire to czysta przyjemność.

…mieczem

Walczymy w kosmosie

Olbrzymim atutem gry jest fakt, że czerpie z doskonale sprawdzonych schematów i robi to w sposób umiejętny. Dlatego rozgrywka w Sins of a Solar Empire to czysta przyjemność. Mamy więc wszystko to, co tak dobrze znamy – surowce, drzewa technologii, infrastrukturę planet, którą możemy rozwijać. Nic z tego nie przetrwałoby nawet chwili gdyby nie flota – to ona jest podstawą egzystencji naszego imperium i głównym narzędziem ekspansji. I tu należą się wielkie brawa twórcom SoaSE. Nie popadli oni bowiem w nadmierną przesadę oddając do naszej dyspozycji setki typów jednostek. W Grzechach Imperium Słońca ich ilość jest wręcz skromna. Statki dzielą się na trzy klasy – fregaty, krążowniki i okręty liniowe. W każdej z nich mamy do dyspozycji od 4 do bodajże 8 rodzajów jednostek. Dzięki temu zabiegowi udało się autorom wyraźnie zarysować różnice pomiędzy nimi. Mamy więc typowe mięso armatnie, statki kolonizacyjne, rozpoznawcze, oblężnicze, wspierające i te, które pełnią rolę lotniskowców. Dostęp do poszczególnych jednostek będziemy uzyskiwać stopniowo wraz z prowadzonymi badaniami w laboratoriach wojskowych.

Wyraźna redukcja ilościowa klas odbiła się bez wątpienia pozytywnie na przyjemności czerpanej z gry. Nie musimy godzinami zastanawiać się czym różni się jeden statek od drugiego, bo tu wszystko jest jasne – co więcej, twórcy bardzo wyraźnie wszystko rozpisali w kartach informacyjnych jakie wyświetlają się na ekranie naszego monitora. Dlatego nawet laik błyskawicznie połapie się czego i ile będzie potrzebował aby skutecznie stawić czoła przeciwnikowi.