Grzeszna gra – recenzja Sins of a Solar Empire

Specyficzną rolę w naszej flocie odgrywają okręty liniowe. To latające centra dowodzenia, jednostki o olbrzymiej mocy potrafiące przechylić szalę zwycięstwa na jedną ze stron. Oczywiście pozbawione odpowiedniego wsparcia stają się niezwykle podatne na zmasowane ataki wroga czego niestety miałem (nie)przyjemność doświadczyć. W odróżnieniu od zwykłych fregat i krążowników liniowce zdobywają w walce doświadczenie. Awansując zyskują dostęp do opcji specjalnych jak szczególny rodzaj ataku, lepsza defensywa, czy możliwość kolonizowania planet. Dlatego też im dłużej gramy, nasze liniowce stają się coraz cenniejsze ze względu na posiadane przez nie doświadczenie, a strata takiej jednostki jest bolesnym ciosem dla całej floty. Co więcej, aby wyprodukować okręt liniowy poza odpowiednią ilością surowców i kredytów musimy wyszkolić wcześniej załogę co oczywiście też kosztuje.

Zdecydowanie przekroczył dozwoloną prędkość

Różny charakter jednostek początkowo nie jest zauważalny. Ot, rzucamy na przeciwnika wszystko co udało się nam wyprodukować. Jednak dość szybko przekonamy się, że skład naszej floty ma znaczenie. Dowiodło tego spotkanie mojej potężnej, acz dość jednolitej floty z przeciwnikiem, którego główną siłą uderzeniową były lotniskowce. W ciąg kilku minut z mojej najpotężniejszej armii w galaktyce nie zostało nic. Wszystko przez to, że nie zapewniłem sobie odpowiedniego wsparcia przeciwlotniczego. Nie pomogły mi nawet cztery okręty liniowe!

Każda z ras dysponuje charakterystycznymi dla siebie jednostkami. Jednak i tu, podobnie jak w przypadku drzew technologii dostrzegamy podobieństwa, żeby nie powiedzieć kalki. I tak Lekka Fregata Kobalt (ZKH) spełnia dokładnie tą samą rolę co Harcownik Ravasta (Vasari) i Okręt Adept (Adwent). Podobnie jest z pozostałymi klasami. I znów taka sytuacja ma swoje dobre i złe strony.

To, czego ewidentnie mi zabrakło w Grzechach Imperium Słońca to aktywna pauza. Opcja ta przydałaby się i to szczególnie na późniejszym etapie gry kiedy pod naszą kontrolą znajdują się dziesiątki planet, a bitwy toczą między sobą olbrzymie floty. W tej sytuacji zwyczajne nadzorowanie imperium przysparza niezłych problemów nie mówiąc nawet o równoczesnych atakach na kilku frontach.

… i innymi środkami

Walka nie ogranicza się jednak tylko do flot. Istotną, żeby nie powiedzieć kluczową rolę odgrywa odpowiednie zarządzanie, pozyskiwanie i wykorzystanie surowców. Ich ilość też została sprowadzona do minimum (metale i kryształy) co podobnie jak w przypadku rodzajów statków postrzegam jako plus. Surowce potrzebujemy zarówno do budowy infrastruktury planetarnej jak i okrętów. Ich dostępność zależna jest od wyboru mapy. W sytuacji kiedy jest ich niewiele możemy pozyskiwać je (jak i sprzedawać nadwyżki) na czarnym rynku. Ich ceny kształtują się dynamicznie zależnie od popytu i podaży. Dlatego też dysponując odpowiednio dużą ilością kryształów lub metali możemy doprowadzić do załamania rynku utrudniając tym samym życie swoim rywalom.

Gospodarkę własnego imperium możemy oprzeć o surowce, ale w przypadku ich niewielkiej ilości musimy zdecydować się na rozwój infrastruktury planetarnej. Odpowiednie inwestycje zwrócą się nam w postaci większych wpływów z podatków i wzrostu obrotu handlowego. Orężem w naszych rękach może być również kultura. Wpływając na sąsiadujące z naszym układem planety przeciwnika ułatwiamy sobie ich zdobycie.

Istotną rolę odgrywa w zabawie również dyplomacja. Opiera się ona na wzajemnych porozumieniach dotyczących jawności flot, planet, wzajemnej pomocy finansowej, surowcowej i ścisłej współpracy militarnej. Jak już wspomniałem, jeśli chcemy zachować swoich dotychczasowych sojuszników musimy spełniać ich prośby.

Niezwykle ciekawym elementem w Sins of a Solar Empire są piraci. To realna, szybko rosnąca siła, która cyklicznie wyrusza na łowy. Choć należy się ich bać (kilkukrotnie doprowadzili moje imperium nad granicę przepaści) można tę ślepą siłę umiejętnie wykorzystać oferując zlecenie na jednego ze swoich przeciwników. Oczywiście w licytacji biorą udział wszystkie strony toteż trzeba cały czas sprawdzać czy któryś z przeciwników nie przebił naszego zlecenia i czy to przypadkiem nie my jesteśmy następnym celem piratów. W chwili kiedy zegar ataku dojdzie do zera piraci wybierają nowy cel i jest to najczęściej (choć nie zawsze) strona, za którą zaoferowano najwyższą nagrodę. Sytuacja komplikuje się nieco kiedy podbijemy planetę lub układ w bezpośrednim sąsiedztwie piratów. Wtedy możemy być prawie pewni sąsiedzkiej wizyty niezależnie od nagrody, którą wyznaczono za naszą głowę. Odpowiednie wykorzystanie piratów może znacznie ułatwić (lub utrudnić) zwycięstwo naszej frakcji.

Arena

Skoro zostało już powiedziane czym i jak wypadałoby jeszcze powiedzieć gdzie będziemy toczyć nasze gwiezdne boje. Areną naszych zmagań będą różnej wielkości układy. Twórcy podzielili je na trzy grupy – małe, średnie i duże. Małe, to mapy liczące najczęściej od kilku do ok. 20 planet. Średnie to układy liczące ich kilkadziesiąt, zaś duże dochodzą nawet do ponad stu. Układy różni nie tylko ilość planet, ale ich układ jak i dostępność surowców czy ilości gwiazd.

Różnorodność map sprawia, że sesja z Sins of a Solar Empire może zająć nam kilka godzin (małe układy) jak i stać się wielodniową batalią (duże układy z trudnymi przeciwnikami). Ta skalarność jest olbrzymim atutem gry sprawiając, że staje się ona atrakcyjną ofertą zarówno dla wytrawnych strategów dysponujących dużą ilością czasu, jak i dla tych mniej cierpliwych, którzy lubią szybkie rozstrzygnięcia.

Jest i mapka dla strategów

Same planety, które będziemy kolonizować różnią się od siebie. Są takie przypominające Ziemię, są gazowe giganty, asteroidy, skute lodem i wulkaniczne. Zależnie od rodzaju różna jest możliwość ich zasiedlania, dostępność kryształów i metali. Planety łączą tunele fazowe, którymi przemieszczają się floty. W przypadku występowania kilku układów planetarnych w galaktyce łączą się one za pomocą tuneli czasoprzestrzennych. Dodatkową trudność w planowaniu strategii podboju sprawia fakt, że cel owych tuneli jest początkowo nieznany. Nie wiemy więc z którymi układami planetarnymi połączony jest ten, w którym obecnie przebywa nasza flota. Dopiero zwiad może rozwiać nasze wątpliwości.

Główne zmagania odbywają się w bezpośrednim sąsiedztwie planet – w tzw. studniach grawitacyjnych. To tutaj wznosimy infrastrukturę cywilną (kopalnie, magazyny, centra handlowe, stacje przekaźnikowe, stocznie) i militarną (wieże obronne etc.) Także w studniach będą toczyć się wojenne zapasy. Kiedy już uda nam się opanować przestrzeń wokół planety będziemy mogli przeprowadzić bombardowanie jej powierzchni. Dopiero w ten sposób przejmiemy nad nią kontrolę.

Warto zgrzeszyć

Warto wspomnieć w kilku słowach oprawie recenzowanej produkcji. Rozgrywkę toczymy w pełnym 3D choć, dla ułatwienia i opanowania chaosu na polu bitwy jednostki ustawiają się mniej więcej w jednej płaszczyźnie. Operujemy więc niejako w dwóch, a nie trzech wymiarach. Sama grafika choć może nie powala na kolana jest całkiem ładna, a biorąc pod uwagę, że jest to strategia niczego więcej od niej nie należy wymagać.

Inwazja porywaczy ciał

Jak już napisałem powyżej Sins of a Solar Empire czerpie z najlepszych wzorców i umiejętnie je wykorzystuje budując niezwykle spójną, a przede wszystkim bardzo grywalną pozycję. Początkowy (pozorny) chaos opanujemy po kilkunastu(dziesięciu) minutach zabawy. Bez wątpienia pomogą nam w tym nieźle przygotowane samouczki, ale i doskonale opisane infokarty, w których znajdziemy pełne charakterystyki jednostek jak i spis potencjalnych działań (wraz z klawiszologią). To właśnie doskonała przejrzystość menu sprawia, że ten dość złożony tytuł nie powinien sprawiać przeciętnemu graczowi większej trudności. Jedynym żalem moim wobec jego twórców jest brak aktywnej pauzy (coś co uporządkowałoby zabawę w sytuacjach kryzysowych) i rezygnacja z wątku fabularnego.

Jeśli lubicie strategie to ta pozycja jest zdecydowanie dla was.

Jeśli więc lubicie kosmiczne klimaty, albo po prostu strategie to ta pozycja jest zdecydowanie dla was. Choć początkowo jej surowość nieco odstrasza, a ogrom świata i opcji oddanych w nasze ręce przytłacza, po kilku chwilach obcowania z mechaniką gry i zapoznaniu się ze specyfiką jednostek nie będziecie chcieli odejść od komputera. „Meczowy charakter” tego tytułu sprawia, że można w niego grać właściwie bez przerwy. Ilość map i konfiguracji przeciwników jest niemal niewyczerpana. Jeśli jednak udałoby się wam znudzić trybem dla pojedynczego gracza, warto spróbować swych sił w sieci. Dopiero tutaj Sins of a Solar Empire pokazuje swe prawdziwe oblicze.

Warto zgrzeszyć!

Wyobraźcie sobie walkę o dominację w kosmosie, potężne galaktyczne floty, międzygwiezdną dyplomację, spekulacje cenami na czarnym rynku i szalejących po rubieżach galaktyki piratów, którzy są w stanie powalić na kolana najpotężniejsze imperium. A teraz dodajcie do tego niezłą grafikę i fakt, że galaktyka, o której mowa może składać się z nawet 100 planet. Witam w świecie Sins of a Solar Empire.

Plusy

Minusy