Imperium zachodzącego słońca – recenzja Final Fantasy XIII (PS3)

Można się nie zgadzać z tym co mówią wschodni deweloperzy. Zapewne właśnie to zrobią osoby zakochane w grach jRPG czy generalnie tamtejszych produkcjach. Recenzowane dzieło wyraźnie jednak pokazuje, że coś złego dzieje się z japońskimi grami. Co innego można zresztą napisać kiedy najnowsza odsłona jednej z najbardziej znanych serii z Kraju Kwitnącej Wiśni w tak wielu miejscach negatywnie zaskakuje?

Patrz i podziwiaj

Jeśli istnieje jeden element gier, który zawsze pozwalał Japończykom pokazywać swój geniusz, to są nim przerywniki filmowe. Dzieło Square Enix zawiesza w tej materii poprzeczkę tak wysoko, że konkurencja jeszcze przez długi czas może mieć problemy z doskoczeniem do niej, nie wspominając nawet o jej pokonaniu.

Już pierwszy klip, złożony z materiałów filmowych, które obejrzymy w dalszej części gry pokazuje, że będzie ona ucztą dla posiadaczy wielkich telewizorów wyświetlających obraz w HD. Później ten stan rzeczy się nie zmienia. Przerywniki filmowe są po prostu rewelacyjne. Majstersztyk, mistrzostwo świata czy akronim OMG (oh my god) zmieniony na potrzeby tej recenzji na OSG (opad szczęki gwarantowany). To początek długiej listy słów, których można użyć, pisząc o fenomenalnych – nie bójmy się tego określenia – dziełach sztuki jakimi są animacje w Final Fantasy XIII.

Nie bój się, ta gra musi się rozkręcić…

Na równie wysokim poziomie stoi zresztą praktycznie cała oprawa graficzna tej produkcji. W trakcie zabawy zwiedzimy i poznamy duży, bajecznie kolorowy świat, który można obserwować godzinami. Znajdziemy w nim dziwne lasy złożone z błękitnych drzew, potężne maszyny latające, rozległe stepy zamieszkane przez potwory wielkości bloku mieszkalnego czy góry z towarzyszącymi im ślicznymi wodospadami i urwiskami, które zapewne nie mają dna. Oglądanie ich to czysta przyjemność. Bardzo często stawałem w miejscu na kilka chwil tylko po to, by w spokoju podziwiać talent grafików odpowiedzialnych za opisywane dzieło.

Na lokacjach nie kończy się zresztą to, co dla nas przygotowali. Równie wyborne są modele postaci, których jakość sprawiała, że momentami zacierały się granice między przerywnikiem filmowym a właściwą grą. To samo można powiedzieć o modelach wrogów, broni czy istotach przyzywanych w trakcie walki. Nawet nieco słabsze (na tle tego, co już wymieniłem) efekty towarzyszące rzucaniu czarów potrafią pozytywnie zaskoczyć. I choć o oprawie graficznej Final Fantasy XIII mógłbym pisać jeszcze długo, to na potrzeby recenzji zakończę już temat jeszcze jeden raz podkreślając, że po prostu musicie ją zobaczyć, a przy okazji pokazywać wszystkim tym, którzy nie bawią się grami. Istnieje duża szansa, że magia płynąca z ekranu waszego telewizora sprawi, że po cichu pobiegną do sklepu po swoja własną konsolę i kilka świetnych tytułów.

Słuchaj uważnie

Chwalić i tylko chwalić można także oprawę audio recenzowanego tytułu. Jej zasadniczą częścią są utwory zagrane przez Warszawską Orkiestrę Filharmoniczną (pod batutą Yoshihisy Hirano). Lekkie, zwiewne, magiczne. Kiedy indziej „pachnące” przygodą doprawioną szczyptą magii. Zawsze znakomicie uzupełniające to, co podziwiamy na ekranie telewizora. Są one kolejnym elementem Final Fantasy XIII, który wypadł po prostu znakomicie. Uzupełniają ją dodatkowe, całkiem przyzwoite utwory, wśród których znajdziemy między innymi „My Hands” autorstwa Leony Lewis. Narzekać nie można także na aktorów podkładających głosy pod pierwszoplanowe postaci. Ich gra stoi na wysokim poziomie, dialogów słucha się z przyjemnością, a charakterystyczne głosy kiedy trzeba oddają emocje targające bohaterami oglądanymi na ekranie telewizora.

Jedynym minusem w tym przypadku są kawałki przygrywające w trakcie walki. Choć i one stoją na wysokim poziomie, to słuchanie ich po raz setny w ciągu godziny może zmęczyć. Jest to jednak niewielka rysa na brylancie nie mającym w zasadzie żadnej skazy.

l’Cie

Jeśli nazwa tej części tekstu wydaje ci się dziwna, to zapewne to samo powiesz o fabule Final Fantasy XIII. Przedstawiono w niej przypominające bogów istoty zwane fal’Cie. Te stworzyły zaś świat Cocoon, w którym rozpoczynamy swoją przygodę. Zawieszono gi nad podobno przeklętym i niebezpiecznym lądem zwanym Pulse. Ci sami dobrzy fal’Cie co jakiś czas oznaczają jednak mieszkańców Cocoon rodzajem tatuażu, który zwykłych śmiertelników zamienia w postaci zwane l’Cie. Naznaczeni muszą przejść specjalną próbę, której zazwyczaj nie da się zrozumieć. Klęska sprawi, że nieszczęśnik przeistoczy się w potwora zwanego Cie’th. Sukces nie jest zwiastunem niczego lepszego – po odniesieniu go fal’Cie zamienia nas w kryształową figurę, którą jesteśmy do końca świata.

Oby tylko zdążyła przed naszą emeryturą

Więcej nie będę pisał, by nie psuć zabawy tym, którzy zdecydują się kupić dzieło Square Enix. Nadmienię tylko, że dalsza część tej historii koncentruje się na grupce wybrańców walczących z przeważającymi siłami potężnego wroga. Nasi herosi rosną w siłę, by przy pierwszym „ostatecznym” starciu dostać po tyłkach. Przy okazji dowiadują się, że nie wszystko jest takie jakim mogłoby się wydawać, po czym już olśnieni zdobywają jeszcze większą moc, co pozwala im zmierzyć się ze swoim wrogiem. Krótko mówiąc jeszcze raz bawimy się w „od zera do bohatera”. Niestety fabuły Final Fantasy XIII zdecydowanie nie można nazwać oryginalną i porywającą, a szkoda bo konkurencja pokazuje, że nawet strzelanka przebrana w szaty gry RPG może w tej materii bardzo pozytywnie zaskakiwać.

Szczęście nie jest wieczne

Swoją recenzję celowo zacząłem od opisania oprawy audio/wideo Final Fantasy XIII. Są to zdecydowanie jej najmocniejsze elementy starające się zamaskować najgorsze z możliwych uczuć, które może się wkraść do gry wideo. Tym uczuciem jest nuda. Potworna, okrutna nuda idąca za rękę z powtarzalnością i schematycznością.Niestety lwia część talentu, pomysłowości autorów recenzowanej produkcji została zużyta w trakcie tworzenia jej oprawy. Jednocześnie rytm gry, tempo w którym się rozwija i w zasadzie wszystko co kojarzy się z dobrą produkcją z gatunku RPG zostało zaprezentowane w taki sposób i w takim miejscu, że wiele osób po prostu nie doczeka się momentu, w którym dzieło Square Enix na dobre się rozkręca.

Nie wszyscy dotrwają do 11 aktu

Litanię błędów popełnionych przez twórców Final Fantasy XIII można zacząć od konstrukcji poziomów. Co z tego, że są śliczne, kiedy składają się tylko i wyłącznie z wąskich korytarzy czy zawieszonych gdzieś w powietrzu platform szerokich niczym polskie drogi. Marzycie o zwiedzaniu? Możecie o tym zapomnieć. Mapy nie pozwalają nam zejść z tych irytujących ścieżek. Nie można zajrzeć do mniejszych komnat ani nie odkryć tajemnych przejść bo ich tu nie ma. W grze wchodzimy tylko do wybranej lokacji, idziemy z punktu A do punktu B i powtarzamy wszystko od nowa.

Na dodatek dzieło „Kwadratowych” strasznie długo rozwija skrzydła. Chcesz wybierać skład drużyny, używać wszystkich umiejętności jej członków albo najzwyczajniej w świecie rozdzielić zdobyte punkty doświadczenia? Zrobisz to dopiero po prawie dziesięciu godzinach zabawy. Przez ten czas łaskawi panowie ze Square Enix będą nas częstować jedynie kolejnymi częściami samouczka. A może chciałbyś pogadać ze spotkanymi ludźmi albo swoimi kompanami? Zapomnij o tym. Jedyne rozmowy w grze odbywają się w trakcie przerywników filmowych. Podczas zabawy postaci od czasu do czasu rzucają w eter jedno lub dwa zdania, z których nic nie wynika. Tak samo jest z NPCami.