Jak to będzie z tym Djukiem?

Dawno nie było już gry, którą developer zapowiadałby od lat, a która – mimo upływu czasu – wciąż się nie pojawiała. W przeszłości mieliśmy kilka tytułów, które chciały, a jakoś nie mogły się ukazać. Z od Bitmap Brothersów. 11th Hour studia Trilobyte. Heart of Darkness Erica Chahi. Dungeon Keeper Petera Molyneux. Prey firmy 3D Realms. I jeszcze wiele innych, które znane były niekoniecznie z tego, że były świetne, ale z tego, że czekaliśmy na nie latami… no i w końcu się doczekaliśmy. Nie doczekaliśmy się natomiast Warcraft Adventures ani Starcrafta Ghosta… ale może to i lepiej?

Różnie się powodziło tym spóźnialskim, w niektórych grach po premierze naprawdę było widać, że pozostawały w produkcji od wielu lat. Niskie rozdzielczości, kiepska grafika i rozwiązania, które w momencie ujawnienia gry może i były przełomowe, ale w momencie wydania – trąciły już myszką. Generalnie trudno powiedzieć, żeby wyjątkowo długi czas produkcji przysłużył się któremukolwiek ze wspomnianych tytułów. Teraz Duke Nukem Forever zamierza powtórzyć sukces Prey i po dziesięcioletniej nieobecności uderza z impetem. A my się cieszymy.

Z Prey’em jednak 3D Realmsom na pewno było łatwiej – chociaż gra rzeczywiście zapowiadana była w zamierzchłej przeszłości, to jednocześnie była tworem oryginalnym, po tych wszystkich latach nikt się już jej nie spodziewał, no i z początkowych zapowiedzi (na przykład, że jej silnik zje na śniadanie silnik Dooma) raczej niewiele mogło zostać. Został główny bohater i kosmici, a całość oparta była – o ironio losu – o silnik Dooma 3. Kto wie, może fakt, że Prey bardzo się spodobał i zyskał ogólne uznanie, sprowokowała Apogee/3D Realms/Take 2 czy kto to tam jeszcze posiada prawa do tej marki, do zajęcia się na poważnie Duke Nukem Forever.

Na razie nie mamy dość wiadomości, by przewidywać, jak to będzie – krótki teaser (zresztą niezwykle popularny, co wskazuje na fakt, że ludzie jednak wciąż czekają na Duke Nukem Forever) pokazuje nam tylko to, czego na 100% mogliśmy się spodziewać. Bezkompromisowość, cygaro i odzywki, nota bene w oryginale „wypożyczone” nieco od Sama Raimiego. Raczej nie ma co się bać, że będziemy czekać kolejnych dziesięć lat, choć teaser jest krótki i właściwie niczego nie pokazuje.

Ale ja mam pierwszą obawę. Nie o to, że gra będzie kiepska, że będzie przestarzała, ani nie o to, że będzie miała kiepską fabułę albo wyświechtane odzywki. Mnie martwi TWARZ (czy raczej gęba) atomowego księcia. Duke zawsze był dla mnie postacią nieco komiksową, o niewyparzonej gębie i nie idealnych manierach, ale zawsze… sympatyczną. Czy ten facet o ziemistej cerze z facjatą pięćdziesięcioletniego Schwarzeneggera, to ten sam Duke, który fruwa na jetpacku, nie ma czasu na zabawę z samym sobą i rozdeptuje żądne krwi świniaki z kosmosu? Facjata „nowego” Djuka jest dla mnie jakaś… odpychająca.

Dla mnie zawsze bardzo ważne jest to, w kogo się wcielam w grze. W porządku, klnący jak szewc, wredny, ale poczciwy marine, który kopie tyłki kosmitom, jest super. Zabawna postać o ciętym języku, która potrafi nasikać bossowi do szyi – w porządku. Ale ten mięśniak o szarej cerze jest trochę niepokojący. To po prostu nie jest Duke Nukem, którego znałem i kochałem.

To pewnie jakieś dziwne domysły, niewytłumaczalne urojenia osoby, która dziesięć lat temu uwielbiała grę Duke Nukem 3D, a jak wiadomo – nostalgia to już niestety nie to samo, co kiedyś. Rozumiem, trzeba iść do przodu i teraz twarz Djuka nie może się już składać z ośmiu pikseli na krzyż. Ale kurczę pieczone – nie dało się go jakoś usympatycznić? Kwadratowa szczęka nie musi się od razu równać wrednemu pyskowi. A – niestety – w tej chwili dla mnie Duke Nukem wygląda straszniej, niż Kyle Katarn w pierwszym Jedi Knighcie. A to o czymś świadczy.