Językowe łamigłówki

„Twórcy konwersji najnowszego TPP z rozbudowaną opcją multiplayer wzorującej się na rozwiązaniach znanych z MMO zapowiedzieli wydanie DLC do tej sandboxowej produkcji” – zrozumieliście? Pewnie tak, ale co zrozumiałby z tego człowiek nieinteresujący się na co dzień grami komputerowymi? Pewnie niewiele.

Pisząc codziennie o grach nawet nie zwróciłem uwagi, że sam często posługuję się słownictwem, które dla olbrzymiej grupy potencjalnych odbiorców jest niezrozumiałe. Valhalla to portal tematyczny – trafiają tu ludzie, którzy interesują się grami i nie trzeba im tłumaczyć czym różni się TPP od FPP czy cRPG. Ale czy wszyscy moi czytelnicy zaliczają się do tego grona? Pewnie nie. Niestety wskutek nomenklatury stosowanej przez piszących niejako automatycznie zostają wykluczeni. Nie postuluję bynajmniej, aby w każdym felietonie, newsie czy recenzji za każdym razem tłumaczyć elementarne pojęcia. Wszak jeśli biorę do ręki pismo „Muratora” lub „Wędkarza” to powinienem wiedzieć czym jest łowienie na spinning i jak wygląda młotowiertarka. Podobnie z grami. Warto jednak zwrócić uwagę na problem, który staje się coraz bardziej widoczny.

Istotną kwestią jest bowiem czytelność przekazu i samego języka, którym posługujemy się rozmawiając o grach. O ile nieuniknione jest posługiwanie się skrótami określającymi gatunki (FPS, RTS, RPG etc.) o tyle stosowanie wszelkich tego typu określeń w dużym natężeniu może zaburzać najważniejszą funkcję języka – komunikację. Taka intensyfikacja poza wspomnianym już przeze mnie zjawiskiem wykluczenia osób niezwiązanych z branżą sprawia, że przekaz staje się nieczytelny nawet dla osób obeznanych z tematem. W ten właśnie sposób powstają frazy, które czasem przybierają wręcz karykaturalną postać. Kto słyszał kabaret o hydrauliku i wywodzie o ryksztosującej droselklapie, która była tandetnie blindowana i trzeba ją było lochować (czy jakoś tak) ten wie o czym mówię. Mnie coraz częściej teksty o grach przypominają ten przekomiczny monolog.

Tendencja do zamykania wszystkiego w skrótach czy też pojęciach wydaje się niebezpieczna. Ograniczony w ten sposób język staje się coraz uboższy, a my z czasem nie potrafimy opisać gry bez posługiwania się specjalistycznym aparatem pojęciowym (wracam do przykładu z kabaretu). Wskutek tego coraz skuteczniej izolujemy środowisko graczy od świata dla którego z roku na rok język elektronicznej rozrywki staje się coraz bardziej obcy i niezrozumiały. Oczywiście cały czas mówimy o casualizacji, otwarciu na rozrywkę rodzinną etc. Ale pomyślcie co widzi na serwisach o grach człowiek, który po prosto chce się dowiedzieć w co warto zagrać – niezrozumiały bełkot pełen skrótów, dziwnych określeń nie niosących dla niego żadnych informacji. Coraz więcej tu sandboxów, DLCów, handheldów i innych tego typu figur słownych. Dla przedstawienia pełnego obrazu należałoby dorzucić jeszcze skróty popularnych tytułów, które dla nas są oczywiste lecz dla innych już niekoniecznie: PoP, NFS, GTA, F3, SoaSE etc.

Każda dziedzina życia posługuje się swoim aparatem pojęciowym. To jasne. Jednak nie zapominajmy korzystając z niego, że aby nasza pasja wciąż pozostawała popularną wśród ludzi musi być przede wszystkim rozumiana. Może w ten sposób uda się uniknąć, a przynajmniej ograniczyć negatywny obraz aspołecznego geeka w okularach bełkoczącego pod nosem niezrozumiałe słowa, które zapewne są hymnem pochwalnym na cześć szatana…?