Felietony

Uwe Boll jest najbardziej rozpoznawalną postacią, jeśli chodzi o ekranizacje gier. Popularność Niemca ma jednak stosunkowo negatywne oblicze. Postanowiliśmy przyjrzeć się bliżej jego twórczości żeby stwierdzić jednoznacznie, jakim tak naprawdę jest reżyserem.

Czy zastanawialiście się kiedyś dlaczego i jak często wybieracie dobre bądź złe charaktery w grach komputerowych? Co wami powoduje kiedy decydujecie się chwycić za broń i dokonać mordu na wirtualnych przeciwnikach? Dlaczego stajecie w obronie biednych i uciśnionych ratując świat po raz 1875-ty?

Jest noc. Amerykańską międzystanówką pędzi Mazda RX-7. Licznik prędkości pokazuje 120 mil na godzinę. Auto jedzie bez włączonych świateł. Kierowca i pilot mają na oczach gogle noktowizyjne. Wtem, zza krzaków na szosę wyskakuje policyjny motocykl. Szybko dogania pędzący na złamanie karku samochód i zatrzymuje go na poboczu. Za kierownicą siedzi Will Wright. Policjant nie wygląda na zadowolonego.

Nie przepadam za poezją. Ba. Śmiało mogę nawet stwierdzić, iż jej po prostu nie lubię. Nie widzę w niej tego piękna, tego artyzmu, o którym w szkołach, na lekcjach polskiego tłuką nauczyciele. Są jednak dwa takie wiersze, które mogę czytać bez końca i za każdym razem wywierają na mnie tak samo duże wrażenie. Pierwszy z nich to dobrze znana „Reduta Ordona” pióra Adama Mickiewicza. Drugim natomiast jest przytoczony wyżej „Pan od Przyrody” - efekt twórczości Zbigniewa Herberta. Wbrew pozorom tytułowy nauczyciel w tym utworze nie uczył przyrody. W każdym bądź razie – nie tylko. Uczył szacunku do życia. Wprowadzał do umysłów swoich uczniów bardzo istotną wiedzę o tym, że należy jednakowo dobrze traktować wszystkie istoty wspólnie chodzące z nami po Ziemi. Pokazywał czym jest odpowiedzialność za własne czyny. I zginął. Zamordowały go „łobuzy od historii”. Te same łobuzy, które (kolokwialnie to ujmując) miały gdzieś jego lekcje o szacunku do życia.

Co łączy dwa angielskie słowa mini i gun? Absolutna miłość graczy do demolowania wirtualnych światów… Bo co może nadawać się do tego lepiej niż sześć pędzących luf?

Chociaż normalnym ludziom kojarzy się z zawodem drwala, dla gracza jest niczym innym jak podręczną bronią masowej zagłady. Mając ją w ręku nic nie może stanąć nam na drodze, a każdy przeciwnik równie dobrze może już pożegnać się ze światem.

Na początku zaznaczę, że tekst ten ma być głosem wsparcia dla chłopaków z CD Projektu i Red Studio. Także dla wszystkich tych ludzi, którzy są zamieszani w dramat pod tytułem “produkcja gier w Polsce”. Jeśli gdzieś pojawi się jednak ironia, przerysowanie czy też zawiść, to przepraszam - I’m just a human being.

Czasami sam hype nie wystarcza. Nawet największym zdarza się, że wydają miliony na reklamy i promocję, zaś w pewnym momencie okazuje się, że promowany produkt jest po prostu miałki. Jesteśmy pamiętliwi i zapisujemy sobie takie sytuacje w małych, czarnych kajetach. Raz na jakiś czas wertujemy nasze zapiski, kompilujemy je w listę i prezentujemy światu. Oto ona.

Dla miłośników Beatlesów powyższa trawestacja w tytule jest jasna. Inni niech zguglują sobie to w sieci. Tak, tak – to znaczy, że tekst kieruje do osób na tyle starych, że wiedzą kim była Wielka Czwórka z Liverpool’u.