Kolos na glinianych nogach

Najczęściej przeciwnik zostaje soczyście odrzucony siłą wybuchu, a jego truchło uderza bezwładnie we wszystko po drodze. Być może brzmi to nieco makabrycznie, ale zostało stworzone ze smakiem – brak tu szczegółowości, którą z lubością oddawali na ekranie twórcy serii Carmageddon. W Half-Life 2 przyjemnie jest popatrzeć sobie, jak ktoś wylatuje w powietrze, a przy tym nikt nie powie, że jesteś żądnym krwi psychopatą – prędzej przysiądzie się i pomoże ci wymyślać nowy sposób na zabawne zabicie wroga. Na pewno zdrowsze to niż podobne zabawy w praktyce.

„W oczy rzuca się nierówna budowa map.”

Narzędzia do zadawania bólu

W dobie gier takich, jak Battlefield 2 czy Unreal Tournament, obowiązkowym elementem każdej gry jest możliwość kierowania pojazdami. Zespół Valve to prekursorzy takich rozwiązań – wszyscy pamiętają mapę z Half-Life, na której Gordon kierował nalotem bombowym na bazę wojskową. Half-Life 2 nie pozostaje w tyle, a jakże! Można jeździć samochodem lub małym ślizgaczem. W przypływie natchnienia dodano również mapę, na której pojawia się gigantyczny żuraw portowy. Na pytanie, które zaświtało wszystkim w głowie w momencie przeczytania tej informacji spieszę z odpowiedzią: tak, można spuścić gigantyczny kontener na głowę żołnierzy kombinatu. Ponadto na drodze Gordona pojawiają się różne urządzenia, na windach zaczynając, a na przenośnych działkach automatycznych kończąc.

Skoro już mowa o działkach, to arsenał broni dostępnych w Half Life 2 rysuje się całkiem… przeciętnie. Śmierć można zadawać dobrze znanym z pierwszej części łomem oraz standardowym zestawem broni, w skład którego wchodzą m.in. pistolety, karabiny, strzelby, łuk, czy wyrzutnia rakiet. Zachowano również rozwiązanie z pierwszej części gry, które dzieliło arsenał na kategorie. Nikogo nie zaskoczy chyba fakt, że do broni lepszych trudniej znaleźć amunicję. Wymiany ognia są jednak krótkotrwałe, a najwięcej czasu zajmują walki z maszynami, w tym z helikopterami i wspomnianymi wcześniej maszynami kroczącymi. Co ciekawe jednak, Gordon może zostać ogłuszony i oślepiony, w związku z czym nieraz doszło do sytuacji w której strzelałem na oślep biegnąc przed siebie po dachu, gdyż chwilę wcześniej jakiś miły człowiek poczęstował mnie granatem. Często takie eskapady kończą się dynamiczną zmianą wektora biegu z horyzontalnego na wertykalny…

Jest pięknie, ale nie wszędzie

Nie ma róży bez kolców – przy całej dynamice otoczenia i doskonałych efektach, wyjątkowo w oczy rzuca się nierówna budowa map. Tak, nierówna. Nie da się nie zauważyć, iż w niektóre miejsca włożono więcej pracy . Szczególnie wciągające, głównie dzięki oprawie wizualnej i budowie map właśnie, są sekwencje walki na dachach kamienic, w których Gordon biega po gzymsach i przechodzi nad ulicami po deskach, spełniających funkcję mostów. Z drugiej strony zdarzają się mapy, które nie są niczym więcej niż tunelem, wzdłuż którego ustawieni są kolejni wrogowie. Tak właśnie jest w przypadku torów kolejowych, drogi na morzem, czy kanałów. W pewnym momencie zaczyna ziać nudą.