Kot w pancerzu – recenzja Crysis 2

Nareszcie jest! Wybaczcie wykrzyknik, ale na drugą odsłonę Crysisa czekałem od dawna. Sęk w tym, że nie czekałem na samą grę, ale na reakcje jakie wywoła na rynku elektronicznej rozrywki. Pierwszy Crysis to całkiem udana produkcja choć z perspektywy czasu byłem chyba dla tej gry zbyt łaskawy i gdybym mógł przenieść się w przeszłość jakimś kocim wehikułem czasu to z pewnością ocena byłaby dużo niższa. Wróćmy jednak do świeżo wydanej dwójki. Crysis 2 jest bowiem nie tylko „dzieckiem” Cryteka. Nie, nie wciągnąłem żadnej kreski i nie bredzę. Drugi Crysis stał się ofiarą rynkowych zmian, które przetoczyły się wraz z rosnącą popularnością obecnej generacji konsol. Zamiast drugiej odsłony wypasionego benchmarka graficznego potrafiącego przydusić każdy komputer – tak jak to mieliśmy z Crysisem – dostaliśmy konsolową, pierwszoosobową strzelankę czerpiącą całymi garściami z najpopularniejszych marek na rynku. Tak, mam na myśli serię Call of Duty i ot choćby nowego Medal of Honor. Nie jestem w tym stwierdzeniu oryginalny. W wielu zachodnich artykułach dotyczących najnowszej produkcji od Cryteka CoD jest bardzo często wymieniany jako źródło inspiracji dla twórców Crysis 2.

Te zmiany wyszły nowemu „Kryzysowi” na dobre, choć musimy też przełknąć pewne zmiany, które niekoniecznie mogą przypaść do gustu wieloletnim fanom FPS’ów. Nie będę owijał w bawełnę. Crysis 2 dobitnie pokazuje, że platforma PC na której narodził się gatunek First Person Perspective przemianowany potem na First Person Shooter staje się drugorzędną. Dziś na całej linii królują konsole do gier i nie ma się co oszukiwać, że jest inaczej. Jako, że Kot (piszący teraz o sobie w trzeciej osobie co jest chyba przejawem maleńkiej megalomanii) od dawna zaprzedał duszę konsolom i jest obrzydliwym konformistą to w naszej recenzji Crysis 2 oprócz wersji pecetowej pokrótce przybliżymy szanownym czytelnikom konsolowe wersje tego tytułu.

Od razu pragnę zapewnić i uspokoić emocje tych, których oburzyły powyższe słowa odnośnie drugorzędności platformy PC – Crysis 2 wygląda najlepiej na dobrym komputerze i żadna konsola blaszakowi tutaj nie podskoczy.

Czas jednak skupić się na tym co uważam w grach wideo za najważniejsze. Czy Crysis 2 jest patetyczną, durną strzelanką? A może oferuje coś więcej? Takie myśli kłębiły się w mojej głowie zanim odpaliłem grę. Jeśli miałaby okazać się fabularną porażką mrożącą swoją głupotą zwoje mózgowe tak jak na przykład Black Ops to ląduje w koszu, a ja wracam do Bullestorma.

Bądźmy szczerzy. Crysis 2 jeszcze przed premierą miał opinię „głupiej, ślicznej blondynki”. Nikt nie oczekiwał wykwintnej historyjki. Ze strzępów dochodzących informacji każdy mógł sobie stworzyć dość mdły obraz tej produkcji. Ot mieliśmy tym razem betonową dżunglę pełną obrzydliwych kosmitów. W dodatku całość rozgrywa się w Nowym Jorku. Typowa klisza? Jak najbardziej… na pierwszy rzut oka.

Modyfikowany Węgiel

Fani fantastyki i dystopijnego cyberpunka już po powyższym śródtytule powinni się domyślić w czym rzecz. Crytek i Electronic Arts wzięli sobie do serca powszechne utyskiwanie graczy na warstwę fabularną pierwszego Crysisa. Co zrobiono? To co zawsze w przypadku firm, które mają mnóstwo pieniędzy – zatrudniono pisarza. W przypadku Crysis 2 za historię opowiedzianą w grze odpowiedzialny jest Richard Morgan twórca między innymi cyklu o przygodach Takeshiego Kovacsa (Modyfikowany Węgiel, Upadłe anioły, Zbudzone Furie).

Od razu zdradzę, że „duch” Morgana i jego specyficzne spojrzenie na świat przewija się cały czas podczas zabawy w Crysis 2. Jakie to spojrzenie? Najlepiej określa to jeden z jego cytatów: Społeczeństwo zawsze było i będzie strukturą stworzoną dla wyzysku i opresji większości, funkcjonującą dzięki politycznej przemocy wprowadzonej przez elity, wymuszonej przez bandziorów, w mundurach lub nie, oraz dzięki ignorancji i głupocie tej właśnie większości.

Morganowska wizja świata jest w drugim Crysisie bardzo widoczna. Szczególnie kiedy już zagłębimy się nieco w meandry gry i wgryziemy się w dialogi NPC’ów. Na początku jest bowiem bardziej niż przaśnie. Powiem więcej jest niemal tragicznie! Początek Crysis 2 potrafi zniechęcić jak mało która gra.

Zmiłuj się dobry Boże…

Ile razy odpalając grę wideo byliśmy JZL, czyli Jedynymi Zbawcami Ludzkości? Zabraknie mi palców aby policzyć. Niestety nie inaczej jest w Crysis 2. Pierwsze chwile z Crysis 2 to niemalże namacalne poczucie déjà vu. Oto mamy rok 2023, a na ulicach Nowego Jorku rozpanoszyła się jakaś zaraza. Władze są bezsilne, wprowadzono stan wyjątkowy za pomocą najemników z organizacji C.E.L.L, a ludzie padają jak muchy. No tak… coś podobnego mieliśmy już ot choćby w Prototype.

Protagonistą Crysis 2 jest Alcatraz. Nasz Alek należy do oddziału Marines i siedzi sobie wygodnie w łodzi podwodnej, którą trafia szlag. Po pełnej fajerwerków „szybkiej akcji” wydostajemy się na nabrzeże Manhattanu. Nowy Jork płonie, Statua Wolności ledwo stoi, a nad głowami naszego bohatera przelatują dziwne, obce statki. Biedny Alcatraz trafi przytomność i tu w sukurs przychodzi znany z pierwszej części gry Prorok. Odziany w nanokombinezon potomek Zulusa Czaki rozprawia się z niebezpieczeństwem i ratuje Alcatraza z opresji. Po chwili budzimy się już w cyber-pancerzyku. Jak się okazuje Prorok został zainfekowany i wolał palnąć sobie w skroń. Słyszymy jeszcze, że jesteśmy OSTATNIĄ nadzieją ludzkości, czy coś w ten deseń i… i chciałem już wyłączyć drugiego Crysisa, posłać go lotem koszącym do śmietnika. Co mnie powstrzymało? Przede wszystkim fakt, że Crytek, a może sam twórca historyjki(?) chyba zbyt sobie do serca wziął kawał o tym, że filmie „czarny ginie na początku”. Crysis 2 to nie film, ale murzyn ginie! Poza tym na „głupotę” bardzo uodpornił mnie Black Ops, a więc byłem dzielny i zdzierżyłem. Choć prawie już dostałem nerwowego tiku.

Duch w maszynie…

W każdym razie tak zawiązuje się wątek fabularny w Crysis 2. Jest sztampowo, żenująco i pomyślałem sobie, że Morgan pokpił sprawę. Na szczęście im dłużej grałem tym było lepiej. Nie chcę zdradzać historii stojącej za nową grą Cevata Yerli, ale mogę stanowczo powiedzieć, że jest ciekawie – Prorok(?) podczas rozgrywki raczy nas retrospekcyjnymi wizjami (symbioza z nano-suit utrwaliła jego pamięć), a sam pancerz kryje w sobie pewną tajemnicę związaną poniekąd z obcymi co prowadzi do ciekawej, fabularnej implikacji. No, ale więcej nie zdradzę. Dość powiedzieć, że historyjka opowiedziana w Crysis 2 jak na opowiastkę Science-Fiction jest całkiem do rzeczy. Przede wszystkim nie odrzuca od siebie i to jest dobre! Mamy też ciekawych bohaterów drugiego planu – brutalnego przywódcę najemników z C.E.L.L, apodyktycznego starca z korporacji, nieco szurniętego doktorka Nathana Goulda do którego musimy dotrzeć na początku zabawy itd. To te postaci nadają Crysisowi 2 sznyt i sprawiają, że animowane przerywniki są ciekawe. Dlaczego? Ponieważ Alcatraz nie wypowiada w grze ani jednego słowa. Ot taki chyba ukłon w stronę Gordona Freemana z Half-Life’a. Co ciekawe ten hmm… brak erudycji też wyjaśniono – choć połowicznie – pod koniec gry. W każdym razie będzie trzecia część. Tego możemy być pewni.

Trzeba to dobitnie powiedzieć. Nie ma co kpić z historyjki jaką uraczyli nas w Crysis 2 panowie z Crytek’a. Jest dobrze, a zatrudnienie pisarza SF tylko sprawiło, że to wszystko, mówiąc kolokwialnie, trzyma się po prostu kupy.

Kopnij toj-tojkę!

Tak wiem! W Crysis i tak najważniejszy jest ten nasz cudowny kombinezon. W dwójce mamy do czynienia z nanosuit 2.0. Nowa rewizja to nowe możliwości. Nano-wdzianko pozwala na wiele. Jest nowoczesną kamizelką kuloodporną, mamy genialny tryb maskowania, a znany z jedynki tryb Siła i Prędkość został w wersji 2.0 upchnięty jako Moc. Do tego dochodzi jeszcze noktowizja. Kombinezon można też usprawniać za pomocą… nie tego nie zdradzę. Powiem tylko, że ma to związek z inwazją kosmitów. W każdym razie za „punkty” zbierane podczas rozgrywki możemy wykupić kilka ciekawych ulepszeń. Ot choćby ulepszenie pancerza, większą mobilność, bardziej zaawansowane maskowanie itd. Dzięki kombinezonowi Alcatraz może też wykonywać potężne skoki oraz… wślizg bardzo podobny do tego z Bulletstorma. Niejednokrotnie udana akcja z „szuraniem pupą” po trotuarze uratowała mnie przed zgonem. Trzeba bowiem powiedzieć, że walka z Cepidami wcale nie jest taka łatwa i nawet bojowy pancerz czasem nie pomaga. Najemnicy C.E.L.L to zwykłe mięso armatnie, ale gdy dopadł mnie kosmiczny brutal strzelający z wielkiej armaty to było ze mną krucho.

W Crysis 2 trzeba kombinować, wykorzystywać obiekty (jest system krycia się za przeszkodami), a czasem przemknąć cichaczem na tyły wroga i zaatakować znienacka. Nie bójcie się jednak. Crysis 2 daje możliwość wyszalenia się! Nie ma to jak ostrzelać piechotę zza kółka opancerzonego pojazdu. Tylko w tej grze możesz we wroga kopnąć toj-tojką, albo stojącym samopas na ulicy samochodem! Tak jak w pierwszej części możesz też złapać wroga za gardło i zrobić mu krzywdę na różne sposoby. Od skręcenia karku po przejechanie galaretowatemu stworowi z kosmosu nożem przez gardło. O ile te Cepidy, czy jak je tam nazwali w ogóle mają gardło.

Alcatraz może się też pochwalić szerokim wachlarzem „środków przymusu bezpośredniego”. Podczas rozgrywki przyjdzie nam postrzelać z kilkunastu rodzajów broni od karabinów i pistoletów maszynowych poprzez dwa rodzaje strzelby taktycznej aż do wyrzutni rakiet i broni mikrofalowej, która pięknie „spulchnia” paskudnych kosmicznych najeźdźców. W Crysis 2 każdy znajdzie coś dla siebie. Tak samo jak w jedynce nasz sprzęt bojowy możemy modyfikować. Opcji jest naprawdę sporo – tłumiki, celowniki ( w tym kolimatorowy), powiększony magazynek, przynęta holograficzna i wiele, wiele więcej.

Hej Gerwazy! Daj gwintówkę!

Muszę się do czegoś przyznać. Po wielogodzinnych sesjach z Bulletstorm troszeczkę nie wyobrażałem sobie powrotu do klasycznej strzelaniny. Po prostu ten cały efekt spowolnienia wrogów, posyłanie ich w powietrze za pomocą bicza itd. urzekł mnie dokumentnie. Crysis 2 daje jednak radę. Każda z broni leży w dłoni fantastycznie, „feeling” jest naprawdę wyborny. Po prostu strzelanie w Crysis 2 to prawdziwa przyjemność. Tak, tak to co przed momentem napisałem to frazes, ale uwierzcie na słowo, że będziecie z uśmiechem na ustach wyrzynać hordy wrogów. Wślizg, daleki skok i seria z karabinu. To jest to co tygryski lubią najbardziej.

A kiedy wyrwiesz ckm’a z podstawy i ruszysz na obcych niczym wściekły tur (w trybie pancerza) to poczujesz się jak w siódmym niebie.

Gra oferuje też rozgrywkę w sieci. Tu także muszę napisać, że Crytek zapatrzył się w serię Call of Duty. Oferuje podobne opcje, rozwój postaci i tak dalej. Mamy sześć trybów rozgrywki, a fakt, że podczas zabawy wykorzystujemy możliwości nanozbroi daje większe możliwości taktyczne. Będę jednak szczery – gier z dobrym trybem sieciowym jest jak przysłowiowych psów. Nie wiem, czy akurat znajdzie się jakiś maniak gier, który czekał na C2 tylko ze względu na tryb multiplayer.

Audio-Wizualne atrakcje

Pisząc o oprawie graficznej chyba znowu muszę dokonać osobistej ekspiacji i przeprosić za wszystkie złe myśli pod adresem Cevata Yerli i jego braci. Dokonam nawet czegoś więcej. Przez tydzień będę jadł kebaby, które tak lubi kolega Artur. Skąd ta pokuta. Byłem bowiem pełen pogardy dla Cryteka. Dlaczego? Ponieważ za przeproszeniem „spękał” i z gry będącej wizytówką pecetowego grania (a raczej możliwości graficznych blaszaka) zrobił w dwójce… konsolową strzelankę jakich pełno. Po kilku chwilach z Crysis 2 te myśli pierzchły jak gołębie przed nomen, omen kotem.

Działająca na CryEngine 3 gra braci Yerli wygląda po prostu fenomenalnie i przepięknie. Zachwycają przede wszystkim efekty cząsteczkowe takie jak dym, płomienie, drgające, rozgrzane powietrze. Symulacja złożonych zjawisk jest w Crysis 2 naprawdę imponująca. Do tego dochodzą jeszcze niesamowite refleksy świetlne, cienie i atakująca ze wszystkich stron feeria barw. Naprawdę dziw bierze, że to wszystko działa pod DirectX w rewizji 9.0c

Nowy Jork również wygląda imponująca i ekipa Cryteka odwaliła kawał naprawdę porządnej roboty. Zwiedzimy ulice, kanały, katakumby kościoła. Słynna dzielnica finansowa Wall Street także będzie miejscem naszych zmagań. Nie można też mieć zastrzeżeń do modeli postaci. Choć trzeba przyznać szczerze, że twórcy mogli się bardziej postarać – większe zróżnicowanie przeciwników byłoby nad wyraz wskazane.

Mówiąc krótko Crysis 2 to najładniejsza gra ostatnich miesięcy i kropka. A co z oprawą muzyczną i dźwiękową? Tutaj też jest lepiej niż dobrze. Szczęk broni, wyjące syreny, odgłosy miasta. Chyba nie mogło być lepiej. Muzyka? Nigdy nie sądziłem, że uznam towarzyszącą rozgrywce w C2 muzyce za genialną, ale tak jest w istocie. Podczas przemierzania Nowego Jorku towarzyszy nam świetna, dynamiczna muzyka, która buduje klimat. Nie raz zdarzyło mi się po kilku godzinach gry w jakiś tytuł, że po prostu… wyłączałem muzykę. W przypadku Crysis 2 takie postępowanie byłoby zbrodnią! Szczególnie, że głównym kompozytorem ścieżki dźwiękowej jest prawdziwy gigant – Hans Zimmer. Nie kojarzycie? To obejrzyjcie, a jeszcze lepiej posłuchajcie Piratów z Karaibów, Pearl Harbor, Helikopter w ogniu, czy też Mrocznego Rycerza. Zimmer’a pamiętają też pewnie fani Modern Warfare 2. Naprawdę ciarki człowieka przechodzą podczas słuchania motywu przewodniego Crysis 2. Ach te smyczki i werble!

Hans Zimmer – Crysis 2 Intro by nettwerkmusicgroup

Jesteście pod wrażeniem? Bo ja tak.

Kosmiczne maszyny z kosmosu i wszędobylska kurwa

Skoro jesteśmy już przy dźwiękach i muzyce, która wydobywa się z głośników po odpaleniu Crysis 2 nie można nie wspomnieć o kurwie. Tak, o kurwie. Podkreślę to nawet – kurwa. To dosadne określenie najstarszego zawodu świata pada w Crysis 2… no ku*wa, co chwila! O pardon chyba za bardzo wczułem się w klimat. Bulletstorm był językowo rubaszny, ale palmę najbardziej bluzgającej gry 2011 roku już w tej chwili jestem skłonny przyznać właśnie produkcji Cryteka i rodzimym polonizatorom. Czasem to co słyszymy to prawdziwy rynsztok. Choć trzeba przyznać, że dosadne słownictwo pasuje do tej gry jak ulał. W końcu jakbym był najemnikiem i polowałby na mnie jakiś bysior w ultra-hi-tec kombinezonie też krzyczałbym do towarzyszy broni spanikowanym głosem cytuję: jest zamaskowany, jebana mać!, a nie biegał w kółko lamentując ojejku jejku.

Polski oddział Electronic Arts szarpnął się na pełną polonizację co w dzisiejszych warunkach rynkowo-biznesowych jest aktem niezwykłej odwagi. W Crysis 2 usłyszymy plejadę większych i mniejszych gwiazd srebrnego ekranu. Mamy zatem Piotra Machalicę, szansonistę Michała Milowicza, Krzysztofa Stelmaszyka oraz Bartosza „Fisza” Waglewskiego.

Trzeba uczciwie przyznać, że polonizacja jest ogólnie bardzo udana. Niestety raziły mnie dwie rzeczy. Pierwsza to fatalny głos nanokombinezonu. Jakby to określić… starsi czytelnicy pewnie oglądali Pana Kleksa w Kosmosie? No to nasz „głos wewnętrzny” jest niemal tak samo irytujący co koszmar mojego dzieciństwa – robot Bajtek. Co jeszcze? Nie mogłem znieść Fisza, który wcielił się w DJ nowojorskiej rozgłośni Wolny Manhattan. Ilekroć znajdowałem w grze włączone radio moje szczęki zaciskały się boleśnie, a zresztą powyżej możecie obejrzeć fragment rozgrywki z „radiem”. Tak, te „kosmiczne maszyny z kosmosu” w śródtytule to patent z gry.

Mój pecet mówi: Hura! Konsole też

O tym, że Crysis 2 chodzi naprawdę przyzwoicie na w sumie niewygórowanej konfiguracji sprzętowej pisaliśmy już na łamach naszego serwisu w tym artykule. To naprawdę zdumiewające, że tytuł ten zadowala się komputerem wyposażonym w 2 gigabajty pamięci RAM, dwurdzeniowy procesor i kartę graficzną pokroju GeForce 8800/9800GT lub AMD 3850HD. Chyba przyznacie, że jak na dzisiejsze standardy to naprawdę niezbyt dużo?

Na wstępie wspominałem, że oprócz wersji pecetowej w moje śliskie łapy wpadł też Crysis 2 w wersji na konsole. Tak. Miałem pełne „kryzysowe” spektrum i pograłem we wszystkie. Gdybym miał wybierać między wersjami na Playstation 3, a Xbox 360 to byłbym w kłopocie. Teoretycznie Crysis 2 na X360 wygląda lepiej. Działa w nieco wyższej rozdzielczości (choć to i tak Sub-HD) 1152×720, a wersja na PS3 to 1024×720. Różnice w oprawie graficznej są minimalne i jeśli zamierzasz zagrać w C2 na konsoli to ważniejsze przy wyborze jest to, że… joypad Xboksa 360 sprawdza się lepiej w grach z gatunku FPS.

Oczywiście Crysis 2 najlepiej wygląda na PC i jeśli twój komputer spełnia wymagania o których pisałem wcześniej to z całego serca polecam ci tę właśnie wersję. Konsolowy Crysis wygląda świetnie, ale na blaszaku to jest dopiero coś!

Bajeczki nadszedł kres

Na wstępie tej recenzji napisałem, że Crysis 2 padł ofiarą rynkowych przemian. Pierwsza odsłona gry była pecetową gargantuą pełną gębą. Tuż po premierze praktycznie nie było komputera, który podołałby wymaganiom tego tytułu. Ba! Do dziś jedynka potrafi wywołać „kryzys” na niejednej wypasionej konfiguracji sprzętowej. Crysis 2 jest inny. Tak pod względem wymagań jak i filozofii wedle której został zaprojektowany. Crytek i pan Yerli chcieli bowiem zarobić. Co należy zrobić, aby mieć wypchaną kabzę? Należy skopiować Call of Duty, albo nowego Medal of Honor. Crysis 2 pod względem mechaniki rozgrywki, prowadzenia fabuły, akcji itd. jest bliźniaczo podobny do tytułów, które wymieniłem. Co więcej w C2 z uśmiechem powitałem skryptowaną, dynamiczną sytuację o których pisałem w recenzji Medala. To jednak nie problem. Jak już pisałem historyjka opowiedziana w Crysis 2 jest całkiem niezła i animowane przerywniki na silniku gry (wzorowane na CoD/MoH a jakże!) nadają grze filmowej dynamiki i smaczku.

Więc jest dobrze? Można grać? Można. Choć do tej beczułki miodu muszę dodać maleńką łyżeczkę dziegciu. Pierwszy Crysis, a jeszcze bardziej pierwsze dzieło Cryteka, czyli Far Cry to piękny otwarty świat. Grając w te tytuły czułem swobodę. W przygodach Alcatraza tego nie ma. Owszem Nowy Jork wygląda bardziej niż zacnie, ale jesteśmy prowadzeni jak za rączkę.

Kombinezon mówi!

Wspominałem już, że głos kombinezonu w polskiej wersji językowej jest irytujący. Dzieje się tak bo jest rozgadany. Alcatraz przyobleczony w nano-kaftanik chyba nawet nie musi pamiętać o zrobieniu za przeproszeniem, siusiu. Bojowy pancerz pokaże główne cele danej misji, a wchodząc na niezbadany teren krzyczy „Opcje Taktyczne” po czym zaznacza nam na wyświetlaczu HUD dostępne możliwości. Ot choćby półkę na którą można się wspiąć. Nasz kombinezon o tym wie i nam chętnie powie. Ewentualnie podszepnie do uszka, że miło by było ominąć plac pełen żołnierzy wroga i zrobić małą dywersję wysadzając zbiorniki z paliwem Cudownie? No… niespecjalnie.

To świetnie, że można w różny sposób podejść do wykonania jakiegoś zadania. Sęk w tym, że to JA, Magnificencja Kot chcę do tego dojść sam. Crysis 2 na to nie pozwala traktując gracza niczym śliniącego się idiotę. Po pewnym czasie z rozmysłem nie zaznaczałem celów kiedy pancerz krzyczał do mnie o tych przeklętych opcjach taktycznych. Mam nadzieję, że kolejna generacja gier wideo nie będzie za mnie strzelać? Do tego sztuczna inteligencja przeciwników jest bardzo słaba.

Podsumowanie na ekranie

Crysis 2 jest lepszy od swojego starszego brata. Ma zaskakująco dobry i zdrowy fabularny rdzeń, ale aby się o tym przekonać należy ten tytuł przejść od A do Z. Rozgrywka jest emocjonująca i szybka. Przejście kampanii singleplayer to około 8-10 godzin zabawy. Nowa gra Cevata Yerli ma też fantastyczną oprawę audio-wizualną. Do tego dochodzą relatywnie niskie wymagania sprzętowe.

To z pewnością najlepsza gra FPS ostatnich miesięcy. Tylko, że nie wiem do końca, czy to za sprawą tego, że jest taka dobra… czy może dlatego, że konkurencja jest taka słaba. Tak, wiem to przykra konstatacja niezbyt pasująca do podsumowania, ale nie daje mi to spokoju.

Zapraszamy na nasz kanał YouTube. Znajdziecie tam więcej materiałów wideo z Crysis 2 – dop. Artur S.

Jarosław Kot ma poważny kryzys. Złapał go jakiś wielki murzyn, który twierdzi, że jest jakimś Prorokiem. Odział naszego biednego recenzenta w wyrafinowany, gadający nano-dres i wypuścił na miasto. To co biedaczek zobaczył i przeżył na tej eskapadzie spisał poniżej. Zapraszamy do multiplatformowej recenzji gry Crysis 2.

Plusy

Minusy