Księgowi u władzy

Nie ma już miejsca na kreatywność – liczą się tylko wyniki sprzedaży i excelowe słupki w rocznych podsumowaniach. Nikt nie chce ryzykować, sprzedają się tylko superprodukcje i to w dodatku ohydnie okaleczone. Sequele kulciaków są upraszczane, nowe gry tworzone są tylko po to, żeby przypodobać się masowemu odbiorcy i nawet ocet nie smakuje tak, jak dawniej. Choć generalnie jestem przeciwny wszelkim teoriom histeryczno-spiskowym, muszę przyznać, że coś w tym jest. Jeśli duży producent ma do wyboru – kasę albo sztukę… zwykle wybiera to pierwsze.

Niektórzy rozdzierają szaty nad faktem, że gry są coraz prostsze i mniej wyszukane. Ja – biorąc pod uwagę, że coraz bardziej się starzeję – aż tak bardzo się tym nie przejmuję. Refleks już nie ten, jasność umysłu też… więc gdyby gry były w dzisiejszych czasach tak trudne, jak kiedyś to pewnie też bym nie nadążył :P. Gorzej, że za wytycznymi księgowych nie idzie tylko upraszczanie gier znanych i lubianych. Zauważyłem, że pojawiły się bowiem gry od początku zaprojektowane jako te „gorsze”.

Kiedyś, kiedy ktoś wydawał dziwną grę, z kiepską grafiką albo niedopracowanym interfejsem, była to zwykle produkcja niedoświadczonego, startującego wydawcy, który miał nadzieję, że nadrobi wszystko oryginalnymi rozwiązaniami i nowymi opcjami. Dziś – nie umiem się oprzeć temu wrażeniu – wiele gier jest tworzonych od początku do końca z myślą o przeciętniactwie. Dajmy średni silnik, średnią fabułę, trochę dosyć efektownych wybuchów i fabułę o spisku w Watykanie. Będzie miało widok z perspektywy pierwszej osoby, więc zapewne się sprzeda. Jeśli nawet nie w full prajsie, to licząc na oceny w okolicach 6+ (byłoby świetnie!), możemy liczyć na zysk i jeszcze przedłużenie żywota za pomocą koszów z grami po 9,99.

To tak jak z tymi filmami straight-to-video, na które co jaki czas każdy z nas się nabiera, a które stacje telewizyjne kupują, żeby zapchać dziurę w niedzielne popołudnie. „Wróg blisko drzwi”, „Niebezpieczne ryzyko” i „Wewnętrzne smutki”, w reżyserii Arnolda Farkina z Liz Schmoops w roli głównej. Kiedy się ten film już obejrzy, człowiek zadaje sobie pytanie: „po co ktoś w ogóle zadawał sobie trud jego nakręcenia?” „Po co ci wszyscy statyści, dekoracje, kostiumy?” „Czy naprawdę myślałem, że film o fikcyjnym zabójstwie George’a W. Busha będzie wykraczał poza schemat „ach ten wredny Bush i jego piekielne hordy””? Muszę uważać, bo zapętlają mi się cudzysłowy.

Tak samo jest z niektórymi grami. Grasz i zastanawiasz się „o co tu chodzi”? Kiepski klon Command & Conquera, Dooma czy Tomb Raidera. Po co powstał? No właśnie – dla tych przeklętych księgowych, którzy wyliczyli, że to się opłaci i – o zgrozo – mieli rację. Zawsze tą gierkę można przecież wcisnąć na cover z fullami, jako zapchajpłytę. Bo ma niskie wymagania sprzętowe i umysłowe, bo można napisać „sympatyczna strzelanka na parę godzin” i jakoś się to przepchnie. Wszyscy są zadowoleni, a ja zgrzytam zębami, widząc, jak te wszystkie siły i środki, animacje i tekstury mogły być wykorzystane w czymś naprawdę fajnym, oryginalnym i zabawnym.

A tymczasem wszyscy przeżuwamy tę papkę i prawdę mówiąc powinniśmy być wdzięczni, kiedy księgowi decydują się na stworzenie sequelu do pięciogwiazdkowej gry. W nim możemy przynajmniej być pewni dobrej kontroli jakości, prawdziwych aktorów i grafików z górnej półki. Może nie polotu, ale przynajmniej poprawnego rzemiosła. Gorzej, kiedy ktoś wyliczy, że najbardziej się opłaca tworzyć tanie, jednowymiarowe klony hitów z przeszłości. Wtedy już nie pozostanie nam nic innego, jak tylko znów zagrać w Wolfensteina 3D i tęsknić za jego sequelem. Uch.