Ludzkość kontratakuje – recenzja Gears of War 2

Bomba, którą w pierwszej części Marcus, wraz ze swoimi trzema towarzyszami broni, zdołał zrzucić na teren wroga miała zakończyć ciągnącą się latami wojnę o świat Sery. Niestety, rasa Locustów, w którą wycelowany był ten atak, przeżyła, by teraz powrócić ze zwielokrotnioną siłą. Szarańcza na swojej drodze ku zgładzeniu ludzkiej rasy dosłownie pochłania kolejne miasta. Oddziały COG bronią się już tylko w jednym bastionie – Jacinto. Ostatnią szansą na uratowanie ludzkości jest kontratak, mający na celu unicestwienie siedziby Locustów. No i tu, jak już się z pewnością domyślacie, zaczyna się nasza rola. Wcielamy się w Marcusa Feniksa, największego twardziela w szeregach Koalicji i przy okazji brata bliźniaka naszego rodaka, Mariusza Pudzianowskiego.

Pojedynek na pilniki do pazurków

Oczywiście nawet ktoś taki jak on nie poradziłby sobie z wojskami Szarańczy bez wsparcia. No dobra – poradziłby sobie, ale udzielenie mu go pozwala wpleść w fabułę dodatkowy, moim zdaniem zdecydowanie najciekawszy wątek. Tak się bowiem składa, że żona Doma Santiago, najlepszego przyjaciela Marcusa, zaginęła. Należałoby ją więc odnaleźć i odstawić do domu całą i zdrową. Poza Dominikiem, powróci reszta starej gwardii – Anya, Hoffman, Baird i oczywiście mój faworyt, „Parowóz” Cole. Na scenie, zarówno po jednej, jak i drugiej stronie konfliktu, pojawi się jeszcze kilka nowych twarzy, ale nie będę zdradzał już więcej szczegółów i pozwolę wam samym odkryć tajemnice, które kryje w sobie opowieść przedstawiona w Gears of War 2. Niestety, podobnie jak miało to miejsce w „jedynce” nie jest ona najwyższych lotów. Mało spójną, a w najgorszych momentach wręcz głupawą fabułę pointuje zwyczajnie idiotyczne zakończenie. Dobrze więc, że wpleciono w to wszystko prywatny cel jednego z bohaterów. W przeciwieństwie do głównego wątku, poszukiwania Marii Santiago trzymają w napięciu i może przesadziłbym, pisząc, że poruszą kamienne serce każdego twardziela, ale sam dużo bardziej niż losami Sery, przejmowałem się wybranką Dominika.

Bigger?

Tak naprawdę, GoW 2 to wciąż stare, dobre „Gyrosy”. Mozolne posuwanie się w przód, od osłony do osłony, ciągłe krycie się przed gradem kul i usuwanie Locustów z ich pozycji to serce tej gry, sprawiające, że można ją zaliczyć do ścisłej czołówki obecnych na rynku strzelanek. Epic Games, z Cliffordem Bleszinskym na czele, to ekipa, która wie, co dobre. Dlatego też nie zmienili oni zbyt wiele w samej mechanice rozgrywki, toteż jeśli niedawno zaliczyliście pierwszą odsłonę, spokojnie możecie siadać do „dwójki” bez obaw o to, iż nie będziecie wiedzieli z czym to się je. Zmiany bowiem to w głównej mierze rozszerzenia tego, z czym mieliśmy do czynienia wcześniej. Oczywiście w szeregach Szarańczy pojawiło się przez ostatnie dwa lata paru nowych rekrutów. Niestety, ichnia armia, choć z jednej strony urosła, to z drugiej została uszczuplona o urocze, zawsze chętne, by posłuchać co mamy do powiedzenia Berserkerki. Na całe szczęście, arsenał, jakim dysponują Marcus i jego ekipa, głównie się rozszerzał. Broni nie tylko jest więcej, niż poprzednio, ale również została świetnie wyważona. Jeśli płomienie z miotacza ognia zdołają kogoś objąć, ma raczej małe szanse na to, że ujdzie z życiem…ale wcześniej posiadacz tej zabawki musi z tymże życiem dojść na odpowiednio bliską odległość, co również może być zadaniem niełatwym. Z kolei Gatling Gun, obdarzony imponującym zasięgiem oraz monstrualną siłą rażenia nie dość, że ma tendencję do szybkiego przegrzewania się, to jeszcze znacznie ogranicza mobilność żołnierza. Nie inaczej jest z moim ulubionym orężem, czyli moździerzem. W drugich Gearsach nie przeżyłem chyba nic lepszego, niż spoglądanie, jak wrogie jednostki zalewa spowodowany przeze mnie deszcz ognia. Jest to jednak kupa żelastwa, której targanie nie należy do rzeczy łatwych i przyjemnych, tak więc raczej nie nastawiajcie się na bohaterskie szarże z moździerzem pod pachą.

Marcus kontra miotacz ognia

Poza nowym sprzętem i nowymi przeciwnikami, w Gears of War 2 są równie nowe ruchy, poznane przez Marcusa Feniksa od czasu, gdy zrzucił bombę do tuneli Locustów. Amerykański Pudzian dysponuje teraz szerszym wachlarzem sposobów dobijania rannych wrogów – to niby drobna rzecz, ale uwierzcie, że powalenie oponenta na ziemię i zatłuczenie go na śmierć potrafi dać jakąś dziwaczną satysfakcję. Epic starało się również wykreować na wspaniałe innowacje pojedynki na piły łańcuchowe oraz motyw z przerobieniem przeciwnika na żywą tarczę. I o ile to pierwsze, choć zdarza się niezwykle rzadko, budzi sporo emocji, to już ostatnie należy traktować raczej w kategoriach mało użytecznej ciekawostki, bo jako technika walki raczej się nie przydaje. Zespół pod dowództwem Cliffy’ego B. obiecywał też bardziej „zniszczalne” otoczenie, niż poprzednio i poniekąd słowa dotrzymał, ale nie ukrywam, że tynk odpadający ze ścian, łamiące się meble i tego typu, za przeproszeniem, duperele, jakoś nie rzuciły mnie na kolana.

Better?

Gears of War 2 to gra akcji pełną gębą. Jeśli część pierwsza wydawała wam się intensywna, to tym razem porywające tempo kolejnych wydarzeń po prostu zwali was z nóg. Praktycznie cały czas coś się dzieje i nie ma ani chwili na to, by złapać głębszy oddech. Przeciwnicy bronią swoich lub też szturmują nasze pozycje w sporych ilościach, ale przewaga liczebna to nie ich jedyny atut. Poprzednio prawie bez przerwy musieliśmy toczyć starcia ze zwykłą piechotą Szarańczy. I choć teraz też jest to element dominujący, to na naszej drodze pojawia się znacznie więcej przeciwników większego kalibru. W konsolowym wydaniu „jedynki” Brumak – żywa krzyżówka pomiędzy czołgiem, gorylem i dinozaurem, nosząca na sobie karabiny maszynowe oraz wyrzutnię rakiet, widoczna była tylko na filmiku. Edycje pecetową rozszerzono o walkę z tym bydlakiem. Z kolei w pozycji recenzowanej Brumak goni Brumaka i Brumakiem pogania. Znacznie zwiększyła się również ilość Boomerów, którzy poza granatnikami, mogą teraz nosić również kilka innych rodzajów broni. Do tego powraca Corpser, a Reaverzy, którzy w pierwszych Gearsach pojawiali się w zasadzie tylko na moment, tutaj nieustannie zasnuwają niebo, chyba, że trzeba zrobić miejsce dla pocisków typu Nemacyst, bezlitośnie bombardujących nasze pozycje.

Co ważne, różnorodność nie tyczy się tylko i wyłącznie przeciwników, jakich napotkamy po drodze, ale też typów zadań, które będziemy wykonywać. Oczywiście główny cel zawsze jest bardzo podobny – wytłucz do nogi wszystko, co się rusza i nie jest z COG-u. Mimo to, poza zwykłymi chodzonymi misjami, wykonamy też takie, w których zasiądziemy za sterami lub uzbrojeniem najróżniejszych pojazdów. Zadania te są krótkie i bardzo, ale to bardzo intensywne. I choć czasami sterowanie potrafi w nich mocno dać w kość, odrobinę psując zabawę, to gwarantuję, że będziecie z uśmiechami na twarzach spoglądać na zniszczenia, jakie w szeregach Szarańczy wywołaliście z wody, ziemi i powietrza.

Marcus kontra Huge Friggin Gun

Niestety, nie ma róży bez kolców. Choć nieustanna akcja, okraszona świstem wystrzałów, hukiem eksplozji i krzykami wielu walczących robi spore wrażenie i sprawia, że chce się brnąć dalej, ku sercu ziemi Locustów, to jednak poziom trudności wydaje się być odrobinę zaniżony w stosunku do części pierwszej. Tam nie działo się aż tyle, ale czasami aż strach było wychylić się zza osłony, w obawie przed rychłym przyjęciem ołowianego pocisku na czoło. Z resztą – prędzej czy później, wróg i tak do naszej pozycji docierał. Tutaj rzadko dostaje on taką możliwość, bo zwykle ginie zanim w ogóle zdoła ogarnąć sytuację na polu bitwy. Nawet wspomniani Boomerzy czasem nie zdołają oddać strzału, a w 2006-tym roku potrafili mocno przetrzebić szeregi naszej kilkuosobowej ekipy. Zresztą – nawet jeśli ktoś nas powali, to nie znaczy, że już jesteśmy martwi. Tym razem bowiem towarzysze Marcusa są znacznie bardziej chętni do pomocy i wskrzeszą go, jeśli tylko dotrą doń zanim się wykrwawi lub ktoś go dobije, co zdarza się raczej sporadycznie. Warto jednak dodać, że zaniżenie poziomu trudności raczej nie tyczy się walk z bossami. I o ile w Gearsach numer jeden prawdziwe problemy sprawiało tylko finałowe starcie, to tym razem właśnie ostatni szef jest potulnym misiem w porównaniu do swoich poprzedników, którzy potrafią napsuć trochę krwi, uprzednio znacznie podwyższając poziom zawartej w niej adrenaliny.

Far more badass?

Choć, o czym już z resztą pisałem, fabuła nie należy do najmocniejszych stron nowej gry od Epic Games, to jednak nie sposób odmówić jej klimatu. Twórcy tego tytułu dobrze uwydatnili desperację obydwu walczących ras. Gears of War 2 od swojego poprzednika na pewno jest zdecydowanie poważniejsze. Przez to, w jaki sposób tytuł ten porusza tematykę ludzkich dramatów, jak choroba, czy tęsknota, świat Sery jawi się nam jako znacznie smutniejsze, czy wręcz mroczniejsze miejsce, niż poprzednio. Oczywiście tego wrażenia absolutnie nie utrzymują, ba, nawet się o to nie starają, lakoniczne wypowiedzi Marcusa, czy wesołkowate komentarza Cole’a…ale przecież GoW 2 nigdy nie miało być głęboką produkcją, w jakiś wyjątkowo realistyczny sposób ukazującą koszmar wojny. I tak więc należy docenić postęp, jaki w kwestii budowania klimatu poczyniła studio Epic od premiery pierwszej części Gearsów.

Dodatkowo, podopieczni Clifforda postarali się, by starcia z Locustami były jeszcze bardziej brutalne i krwawe. I choć może się to wydawać mało prawdopodobne, to ich starania przyniosły zamierzone efekty. GoW 2 to prawdziwy gorefest.

Krew przeciwników, chlapiąc na wszystkie strony, zasłania nam wizję, a tu i ówdzie możemy natknąć się na to, co zostało z trafionego granatem wroga. Trzeba się jednak dobrze przyjrzeć, bo zapewne nie ma tego zbyt wiele. Jeśli z kolei lubicie zabawy z ogniem, to spodziewajcie się agonalnych krzyków płonącej Szarańczy i stosów zwęglonych trupów, którymi znaczyć będziecie swoją drogą ku sercu ziemi wroga.

Hajże na Locusta!

Kampania dla jednego gracza w recenzowanej pozycji powinna zająć przeciętnie jakieś dziesięć godzin, jest to więc drobna zmiana na plus w stosunku do części pierwszej, która kończyła się dokładnie w momencie, kiedy akcja zaczynała się rozkręcać na dobre. Równie przyjemnie, a pokuszę się nawet o stwierdzenie, iż jeszcze lepiej przy Gears of War 2 można bawić się w trybie kooperacji. Szczególnie podobać może się to, że przy grze za pośrednictwem Xbox Live można dołączyć do kolegi w każdej chwili i współpracować z nim, przy niezależnych od siebie poziomach trudności. Co prawda co-op sam w sobie wiele nowego, poza paroma drobnymi smaczkami, do kampanii nie wnosi, ale jednak mało co potrafi zastąpić tępienie Locustów przy akompaniamencie znajomego.

Z Tekkena się urwał

Gry wieloosobowej w GoW 2 dotyczy najważniejsza i zdecydowanie najbardziej udana innowacja w stosunku do poprzedniej odsłony. Chodzi o tryb gry, nazwany Hordą. Ten rodzaj rozgrywki umieszcza pięciu żołnierzy COG na jednej z multiplayerowych map. Poczynaniami każdego sterują oczywiście gracze. Gracze, na których rzucane są kolejne, coraz liczniejsze i, przede wszystkim, potężniejsze fale wszelkiego typu jednostek Szarańczy. Nie brzmi to może jakoś szczególnie przekonująco, ale uwierzcie mi, że jest wielkim wyzwaniem i daje kupę zabawy. Wymaga bowiem od grających nie tylko indywidualnych umiejętności, ale też doskonałej współpracy i przyjęcia odpowiedniej strategii. Bez tego nie ma szans, by powstrzymać napierających ze wszystkich stron Locustów, którzy zrobią wszystko, by zająć okupowaną przez nas pozycje i wyciąć w pień naszą ekipę. Desperacja, ciągły niedobór amunicji, bezpardonowa walka o każdy wirtualny centymetr kwadratowy…w moim odczuciu ten tryb pokazuje, jak nowe Gearsy powinny wyglądać również w singlu. Wspomnieć jeszcze wypada o tym, że (co mi się szczególnie podoba) w Hordę można grać również we dwóch, na podzielonym ekranie. Wówczas wzrasta nie tylko poziom trudności, ale też (i tak gigantyczna) ilość emocji, wywoływanych przez tę wspaniałą zabawę.

Oczywiście Horda – choć najlepsza – to oczywiście nie jedyna forma sieciowej rozgrywki, dostępna w drugim GoW. Jeśli o nowościach mowa, to Epic Games pamiętało o tym, by jeszcze poszerzyć wachlarz dostępnych trybów. W końcu zadebiutował odpowiednik klasycznego Capture the Flag, w którym jednak zamiast kolorowego kawałka materiału musimy pochwycić (tak! Patent z żywą tarczą jednak się do czegoś przydaje!) cywila, który bynajmniej nie ma zamiaru poddać się nam bez walki. Poza tym, Gears of War 2 oferuje również możliwość zabawy w świeżutkich trybach, takich jak Guardian oraz Wingman. I o ile pierwszy raczej niczym nie zaskakuje (ot, chroń lidera, bo drużyna przestanie się respawnować), to już drugi jest co najmniej ciekawą wariacją na temat klasycznego deathmatchu, wprowadzającą na pole bitwy walczące ze sobą duety. Oczywiście nie wolno zapomnieć o tym, że powraca cała plejada znanych z „jedynki”, sprawdzonych trybów – choćby zwyczajny, drużynowy Warzone albo mój ulubiony King of the Hill. I przyznać muszę, że zabawa w sieci jest przednia. I choć Horda ewidentnie wyrasta ponad pozostałe tryby, to jednak mnóstwo przyjemności można wyciągnąć też z pozostałych, gdzie wszystkimi stronami kierują żywe osoby.

Niestety, nie jest tak różowo, jak wedle wszelkich przewidywań być powinno. Już nawet spuszczę zasłonę milczenia na brak jakiejkolwiek ochrony w punktach ożywienia drużyn, co daje wielką przewagę moździerzowym kamperom. Dużo większym problemem jest tragiczny matchmaking, czyli ponury żart pań i panów z Epic. Czemu, na Litość Boską, rozwiązanie, które w Call of Duty działa świetnie, w Gears of War musi doprowadzać do szału? Albo inaczej – czemu dowolny wybór serwerów, skoro nikomu nie przeszkadzał, został zamieniony na coś, co absolutnie się nie tutaj nie sprawdza? To jest przecież jawna kpina, żebym musiał dłużej czekać na znalezienie partnerów do gry, niż potem mógł cieszyć się samą w sobie zabawą. Tym bardziej, iż nowe Gearsy to przecież ponoć najpopularniejsza produkcja na Xbox Live. Skoro tak, to jakim cudem wyszukiwanie odpowiednich kandydatów może trwać tyle czasu, że niejednej osobie odechce się grać, zanim zdąży dołączyć do jakiejś partii?

Ewolucja

Marcus – pamiątkowa fotka z wakacji

Oprawa graficzna to niewątpliwie istotna strona serii GoW. To właśnie rozmach, z jakim została wykreowana strona wizualna sprawił, że pierwsze „Gyrosy” stały się grą godną miana „next-gen”. Sequel oczywiście działa na tym samym silniku, czyli Unreal Engine 3.0. Epic Games nie próżnowało jednak i poczyniło spore postępy w porównaniu z częścią poprzednią. Co prawda nie jest to już rewolucja graficzna, ale rozwój widać gołym okiem. Można czepiać się tego, że same modele postaci, czy otoczenie przeszły tylko kosmetyczne poprawki, ale trzeba przy tym zwrócić uwagę na fakt, że tym razem na ekranie dzieje się znacznie więcej. Twórcy gry raz po raz raczą nas wspaniałymi, choć ewidentnie skryptowanymi sytuacjami, powodującymi natychmiastowy opad szczęki. I to nie jakiś tam zwykły opadzik, a natychmiastową podróż do poziomu tuneli Szarańczy. Poza tym, w zasięgu naszego wzroku może jednocześnie przebywać pokaźnych rozmiarów ekipa Locustów, wspierana przez Brumaka i kilka Reaverów, a animacja ciągłe trzyma stały, przyzwoity poziom. No, może nie „ciągle” – sam doświadczyłem jednego, krótkiego spadku liczby klatek na sekundę, ale miało to miejsce w ostatniej misji, gdzie akcja nabiera naprawdę zawrotnego tempa, więc nie ma się czemu specjalnie dziwić. Do tego trzeba dodać, że liczba przeciwników, z którymi możemy w jednej chwili walczyć, to nie wszystko, co w kwestii oprawy wizualnej poprawili autorzy recenzowanej produkcji. Gears of War, z premierą drugiej części, przestał być synonimem szaroburych krajobrazów. Teraz paleta kolorów jest znacznie szersza, a same okolice, które zwiedzimy bardziej zróżnicowane, co jednak nie znaczy, że gra choć trochę traci przez to na klimacie. Tak, szczęśliwie, nie jest.

Udźwiękowienie również stoi na najwyższym światowym poziomie. Ciężko jest coś zarzucić pompatycznej muzyce, dobrze komponującej się z tym co widzimy na ekranie. No, może poza tym, że na ogół i tak jest ona zagłuszona przez świst wystrzałów i pokrzykiwania walczących. Ale z drugiej strony – lepiej w ten sposób, niż gdyby miało być na odwrót. Poza tym, pragnę zwrócić uwagę na voice-acting, który wykonany został po prostu bajecznie. Do pełni szczęścia w tej kwestii brakowało mi tylko Banderasa w roli Dominika Santiago, ale mniejsza o to – wszyscy aktorzy wyśmienicie wywiązali się ze swoich ról. I bez bicia przyznaje, że kiedy sięgam pamięcią, to znajduje, ja wiem, ze trzy gry lub serie, mogące pod tym względem dorównać Gears of War – GTA, Metal Gear Solid oraz Rogue Galaxy.

Po naszemu

Po naszemu – ratatatata

Z recenzenckiego obowiązku, wypada jeszcze w kilku słowach wspomnieć o pełnym, kinowym spolszczeniu którego w tym przypadku dopuścił się Microsoft. I nie, żebym był jakimś szczególnym wrogiem polonizacji – w końcu miło zobaczyć, że ktoś przejmuje się naszym rynkiem na tyle, by tłumaczyć gry na ten dziwaczny język…ale jednak, w GoW 2 nie jest to element, sprawiający, iż rzesze naszych rodaków będą bić pokłony z zachwytu. Co mnie boli najbardziej, to tłumaczenie nazw własnych. Może i to kwestia gustu, przez co znacząco obniża się moja ocena spolszczenia, ale jednak, jak widzę tych wszystkich Trupiarzy, Trepy albo inne Ścierwa, to aż mnie pusty śmiech ogarnia. Co gorsza, ekipa tłumaczy nie miała za grosz konsekwencji, przez co na przykład czasem walczymy z Rozrywaczami (litości…), by chwilę później w starciu z tym samym przeciwnikiem dowiedzieć się, iż jest to Reaver. Jakby tego było mało, to oryginalne dialogi napisane zostały naprawdę przyzwoicie i choć polska wersja jest im raczej wierna, to jednak nie do końca oddaje ich rzeczywistą jakość.

Powrót króla?

Jeżeli pierwsze Gearsy sprawiły, że siedzieliście przed telewizorami, z minami wyrażającymi szeroko pojęty zachwyt, to kontynuacja absolutnie i bezdyskusyjnie jest grą dla was. W zasadzie, to Clifford Bleszinsky w stu procentach spełnił swoją obietnicę mówiąc, że będzie „bigger, better and far more badass”. Ja jednak nigdy nie należałem do grona osób, które w GoW widziały coś więcej niż bardzo dobrą strzelankę. Dostrzegam ją też w sequelu, dlatego wystawiam grze ósemkę i, aby Malacar później nie wyzywał mnie od mięczaków, dorzucam do tego jeszcze połówkę punktu. A tak zupełnie serio – mogłoby być więcej, bo w swojej kategorii Gears of War 2 to absolutna czołówka. Jest jednak parę rzeczy, jak kretyńska fabuła, zaniżony poziom trudności, głupie zakończenie, czy, co najgorsze, doprowadzający do szewskiej pasji matchmaking (a w ekstremalnych przypadkach, to nawet brak takowego), które blokują drogę ku wyższej nocie, nawet pomimo obecności wynalazków tak wspaniałych, jak choćby Horda.

Oczekiwania przed premierą nowych przygód niezniszczalnej ekipy Marcusa Feniksa były ogromne. W końcu do Gears of War, chyba już na stałe, przylgnęła łatka nie tylko najlepszej gry na Xboksa 360, ale również tytułu, który symbolizuje właściwe przejście elektronicznej rozrywki w kolejną generację. GoW 2, względem poprzednika, miało być „bigger, better and far more badass”, jak to mówił Clifford Bleszinsky. Czy tak faktycznie jest? Przekonajmy się.

Plusy

Minusy