Magiczna siódemka

Może to tylko mój roztrzęsiony umysł sobie to wymyślił, ale wydaje mi się, że dobre gry, tworzone przez niszowych producentów (czytaj: na tyle dobre, żeby trafić na łamy poczytnego czasopisma o grach) nigdy nie dostają oceny niższej, niż sześć i wyższej niż osiem (w skali dziesięciostopniowej rzecz jasna). Jakimś dziwnym trafem profesjonalni redaktorzy nigdy nie mają serca, żeby je za mocno skopać, ani na tyle odwagi, żeby dać im 9/10. A to – według mnie – jawna niesprawiedliwość.

Rozumiem, sam fakt, że gra załapała się do recenzji na pół strony, oznacza, że nasz niszowy brylant nie jest grą na poziomie dwójki, czy trójki. Ale czasem nie umiem wyjść z podziwu, jak recenzentom łatwo jest obciąć kilka punktów pełnoprawnej, dopracowanej i wysokobudżetowej grze tylko za to, że nie spełniła ona ich oczekiwań. Generalnie gierka jest bardzo fajna, przyjemnie się w nią gra, ma ciekawą grafikę i niezłą fabułę, ale ponieważ nie ma w niej nic oryginalnego, ani przełomowego – użyjmy ulubionego argumentu „przeciw” czyli „to zwyczajne wyciąganie kasy” i już z czystym sumieniem możemy walnąć szóstkę, a czasem nawet piątkę.

Tymczasem, kiedy naczelny każe nam zrecenzować grę, w której odbija się kolorowe piłki, z chęcią korzystamy z argumentu „generalnie kiepsko, ale w grze czuć pasję i oryginalność” i od razu z czystym sumieniem możemy huknąć siódemkę. Czasem zachodzę w głowę, jak to możliwe, że taki Ghost Recon: Advanced Warfighter (nota bene, gra uznana przez niektórych za produkcję roku) od niektórych prestiżowych serwisów dostawał ocenę w granicach 50%, podczas gdy jakiś scrolling-shooter, który „przypominał redaktorowi najlepsze gry z przeszłości” zgarniał np. 69% (i to z bólem serca, bo red bawił się świetnie). Rozumiem, że dając po nosie wielkiemu koncernowi, możemy się czuć jak wyzwoliciele-rewolucjoniści, ale są chyba jakieś granice przyzwoitości? Rozumiem, że małym i biednym się daje „na zachętę”, a dużym i bogatym rozdziela klapsy, żeby się nie rozleniwili, ale czasem ta siódemka dla tysięcznego klona pac-mana zwyczajnie mnie wkurza.

Jeśli już decydujemy się na system procentowo-punktowy, to trzymajmy się pewnych reguł. Rozumiem, że w porównaniu z najnowszymi produkcjami potentatów, niszowe gierki nie miałyby większych szans. Ale starajmy się to jakoś wypoziomować, żeby nagle się nie okazywało, że niedopracowane AI w świetnej gierce kosztuje ją 10% punktów, a tymczasem gra, która w ogóle o żadnym AI marzyć nie może, siedzi sobie spokojnie i cieszy się, że może ktoś wreszcie usłyszy o jej producentach. Rozumiem, że dla niektórych mogę brzmieć teraz jak obrońca McDonald’sa, Microsoftu i George’a Busha, ale niestety tak to już jest na tym świecie, że jeśli ktoś może wywalić tysiące dolarów na dobrych grafików, to jego gra będzie ładniejsza.

Nie mówię, że gry niszowe trzeba zmarginalizować, odrzucić i nie poświęcać im czasu na łamach prestiżowych pism. Ale na Trygława i Swaroga – warto czasem porównać świeżo opisywane przez nas „Pogo-logo 2012” z jakąś produkcją Ubisoftu, EA, Take 2 czy Activision, która została zjechana w poprzednim numerze. I zastanowić się – czy skoro daliśmy jej piątkę za to, że nie była tak cudowna, jak się spodziewaliśmy, to czy nasze „Pogo-logo” nie powinno dostać trójki albo czwórki. Na tej samej zasadzie możnaby zjechać tę niszową gierkę – naczelny dał nam to do zrecenzowania, bo na pierwszy rzut oka wyglądało nieźle, ale ostatecznie okazało się być dużym rozczarowaniem.

Wiem, że gry niszowe nie sprzedają się za dobrze i pewnie takich przypadków nie ma zbyt wielu, ale zastanówmy się, czy dając takiej grze siódemkę, nie krzywdzimy naszych czytelników. Ja nie chciałbym kupić kolejnego, kolorowego Tetrisa czy Puzzle Bobble tylko dlatego, że jakiś redaktor zlitował się nad tą gierką i uznał, że siedem to ocena „w sam raz”. Nie, siódemka to dość sporo. Nie szafujmy nią zbyt pochopnie, szczególnie, jeśli potencjalnym bestsellerom nie boimy się dać czwórki w imię „walki z lenistwem dużych koncernów”. Oceniajmy sprawiedliwie.

Szczególnie, że taka mentalność jest też krzywdząca dla produkcji niezależnych. Z jednej strony żal nam zjechać gierkę do kości, ale z drugiej strony nie umiemy się przełamać i dać jej dziewiątki. No bo przecież – kto uwierzy, że coś, co wygląda tak, jak wygląda zasługuje na super ocenę? Takie gry z urzędu dostają siódemki, to dajmy siódemkę. BŁĄD! Jeśli gra zasługuje na wyższą ocene – to dawać! Jeśli coś jest super grywalne, rozsądne i wciąga na siedemdziesiąt godzin, to ładować dziewiątkę, a nawet dziesiątkę! Zdejmijmy z oczu te klapki, sugerujące podział „niszowa/mainstreamowa” i oceniajmy OBIEKTYWNIE. Nie patrzmy na producenta, tylko na grę. I w ogóle najlepiej przestańmy przyznawać siódemki. To chyba najmniej wyrazista ocena w całej skali.

Uf, ale się podjarałem! Ho ho!