Największe wyzwanie

Twór zbudowany przez człowieka przedstawić w grze stosunkowo łatwo. W końcu każdy dom, miasto czy nawet samochód posiada swoje plany od początku do końca – zbudował go jakiś inżynier, zwykle zresztą posługując się programem komputerowym. Możemy więc w podobny sposób stworzyć nasze Ferrari F40 albo Empire State Building w rzeczywistości wirtualnej. Trochę kątów prostych, odpowiednio dokładne tekstury, kilka charakterystycznych detali i proszę – fotorealizm gotowy.

Jeśli chodzi o poruszanie się takiego tworu, to sprawa też jest prosta. Budynek siłą rzeczy stoi jak słup (no, chyba, że dostanie z bazuki), samochód zwykle porusza się w poziomie (no, chyba, że wleci z wielką prędkością na krawężnik, to wtedy lata). Nic skomplikowanego. Gdybyśmy na świecie mieli tylko gry komputerowe o samochodach/budynkach/niesamowitych maszynach, graficy i animatorzy mogliby spać spokojnie. A tymczasem stoi przed nimi tytaniczne wyzwanie – animować człowieka.

Ludzkie ciało to prawdziwy koszmar dla animatora. Nie dość, że z natury rzeczy jest obło-powykrzywiane (co zwykle nie podoba się kartom graficznym), to jeszcze posiada miliony kombinacji ułożenia, jest miękkie, więc się deformuje i generalnie może robić rzeczy, o jakich domom i samochodom się nie śniło. I co się okazuje? Że nawet jeśli pięknie wyrenderowany samochodzik albo kaplica sykstyńska zapierają nam dech w piersiach, pojawienie się wokół nich animowanego ludka psuje cały efekt.

W ostatnich latach postępy w animacji i tworzeniu postaci ludzkich są ogromne, a mimo to do fotorealizmu wciąż nam daleko. Patrząc na najnowsze produkcje, wydaje mi się zresztą, że to już ostatni bastion ograniczeń graficznych – woda, flora, częściowo fauna, statki, dźwigi, samochody i wszelakie budowle wyglądają fantastycznie. Postacie i bohaterowie – są wciąż nienaturalni, niczym lalki. No, ale jeśli samych ruchów dłonią jest więcej, niż ruchów przedmiotów w całym mieście, to trudno się dziwić.

Jakie jest rozwiązanie tego problemu? Pracować, pracować, pracować! Umysł ludzki jest ograniczony i nie da rady „zaprogramować” wszystkich możliwości działania ludzkiego ciała, ale starajmy się. Animacje typu ragdoll znacznie poprawiły ułudę „ludzkiego” zachowania się ciał, a więc można odstąpić od procedur zaprogramowanych na sztywno i starać się stworzyć założenia poruszania się człowieka tak, jak „Pan Bóg przykazał”. Stwórzmy szkielet, nałóżmy (na razie) proste mięśnie i działajmy w tym kierunku.

Daleka jeszcze droga przed nami, ale na pewno w końcu się uda. A póki co – może pomyślmy o bardziej „rysunkowych” animacjach postaci – ja cały czas nie umiem oprzeć się wrażeniu, że spokojnie można na razie zrezygnować z „udawania rzeczywistości” na rzecz „świata teoretycznego, ale bez manekinów na ulicach”. Mniej dosłowności, więcej animatorów ze świata filmów rysunkowych (i nie mówię tu o Shreku), a może nasi bohaterowie będą milsi dla oka? W tej chwili najlepiej wyglądające gry to wg mnie te, które są animowane okiem artysty, a nie anatoma. I chcę więcej takich gier.