Naprawdę odmładza!

Choć średni wiek gracza w Wielkiej Brytanii to ponoć 30 lat (wow, sam się zdziwiłem), to wciąż przy okazji spotkań z koleżankami, moja ukochana żona powtarza – „nooo, chłopaki, to idźcie już do tego swojego Xboxa, a dorośli (w sensie: dorosłe) sobie porozmawiają. I my idziemy. I rzeczywiście cieszymy się jak dzieci, mogąc grać w multiplayowe GTA, podczas gdy laski rozmawiają na „poważne” tematy, takie jak ciuchy, kosmetyki, torebki i generalne wydawanie pieniędzy. No cóż.

Z roku na rok jest coraz lepiej, bo pierwsze pokolenie zapalonych graczy wchodzi w wiek średni, a więc (zazwyczaj) jest przy kasie i może sobie pozwolić na tego typu rozrywkę. Będąc jednym z takich weteranów, nie obrażam się za opinię zajmującego się dziecięcym biznesem, o ile tylko oczywiście nikt nie popada w skrajności i nie zaczyna mnie traktować jak zdziwaczałego chłoptysia, który już dawno powinien dorosnąć. Takie, smutne akcje także się zdarzają.

Ale wiecie co? Ostatnio zdałem sobie sprawę, że granie w gry wideo naprawdę odmładza! I pozwala chwycić kontakt z młodszym pokoleniem. I zamiast na swojego, o dwanaście lat młodszego, szwagra patrzeć z góry i uważać go za dzieciaka, ja znajduję z nim wspólny język. I nie zachowuję się przy nim, jak ktoś, kto zjadł już wszystkie rozumy. Bo to nie jest jakiś tam maturzysta z sianem w głowie. To jest Dominic Santiago, mój kumpel na dobre i na złe, z którym wspólnie wykończyliśmy już dziesięć batalionów szarańczy, a kolejne wciąż na nas czekają. To mój kumpel, kolega i brat.

A i on zapewne nie patrzy na mnie (co się zapewne często zdarza), jak na nadętego męża swojej siostry, który jest burakiem, siwieje na skroniach i zamiast balować do rana, kładzie się spać o 23 i każe się – nie wiadomo po co – uczyć. Oczywiście, ja wciąż jestem tym dziwakiem i wciąż ględzę o konieczności chodzenia do szkoły, ale jednak mój wizerunek Marcusa Fenixa przysłania to, co nieatrakcyjne. Bo wspólnie gramy w dziesiątki gier, wspólnie walczymy i wspólnie rywalizujemy. A nic tak nie imponuje młodemu pokoleniu, jak wypasiona konsola, pady z limitowanej edycji, spora plazma i złoty abonament na LIVE. Aż sam jestem zaskoczony, jak niewiele im trzeba 😉

Nic tak nie trafia do młodzieży, jak gry. Nie dalej jak w zeszłym tygodniu zdarzyło mi się trafić na wizytę do okulisty, a w poczekalni szalał chłopiec… w porywach czteroletni. Myślałem, że rozniesie wszystko na strzępy – biegał, przewracał krzesła, obijał się o ściany i wrzeszczał. Zrozpaczona babcia wprost nie umiała go upilnować. Zastanawiałem się chwilę, aż w końcu wyciągnąłem komórkę i odpaliłem mobilną wersję Spider-mana. Mały łobuziak aż zamarł, kiedy to zobaczył i choć był tak mały, że nie dawał sobie rady z wciskaniem przycisków na komórce, a i seplenił setnie, od razu zasiadł do grania. I uspokoił się. Babcia była naprawdę wniebowzięta.

A najlepsze, że to działa we wszystkie strony. Bo nawet kiedy odwiedzam rodziców i zabieram ze sobą PSOne i Singstara na dodatek, to potrafię błyskawicznie „odmłodzić” swojego ojca, który co prawda już nie gra w FPSy (skończył swoją karierę na Jedi Knight-cie, teraz już nie ma go kto dopingować), ale kiedy chwycił mikrofon i zaśpiewał nieśmiertelne „Take On Me” kapeli A-HA, to założę się, że odmłodniał o 10 lat. Tak to przynajmniej wyglądało 😉

Zgadza się, gry nie są tylko dla dzieci. I tak naprawdę dopiero w wieku dorosłym potrafimy je doceniać. Ale przychodzi taki czas, że gry zaczynają odmładzać. I bardzo dobrze. Bo starych pierdzieli, którzy wstydzą się przyznać, że grają jest zdecydowanie za dużo. A przydałoby im się czasem trochę odstresować 😉