Nie jestem uzależniony!

Na pierwszy rzut oka – idealny kandydat do wideogejmowego uzależnienia. Gram od roku 1983, kiedy to miałem pięć lat i tato z pracy pożyczył ZX Spectrum. Przeszedłem wszystkie poziomy wtajemniczenia, poprzez pecetowe CGA, VGA, pierwsze karty dźwiękowe i akceleratory graficzne, a ostatnio padł ostatni bastion – kupiłem sobie konsolę.

W tak zwanej branży pracuję od jakichś dziesięciu lat, prenumeruję polskie i zachodnie gazety o grach, nastawiam ucha na najnowsze nowinki z branży, piszę, czytam, doradzam, wymyślam i oczywiście… gram. Słowem – żyję grami, oddycham grami, czuję grami i czasem zastanawiam się, czy te gry całkiem nie zawróciły mi w głowie – czy to nie jest tak, że gdyby teraz okazało się, że w wyniku ogólnoświatowego ataku pociskami EMP, zniknęły wszystkie komputery, czy umiałbym sobie w ogóle znaleźć miejsce na ziemi.

I gram, gram, gram. Nie tylko zawodowo (choć jest to pewnie 70% mojego czasu poświęcanego grom), ale także rekreacyjnie. Ostatecznie nie mógłbym się z czystym sercem nazywać piewcą gier komputerowych, gdybym sam nie podchodził do nich z pasją, a tylko z zawodowym zacięciem. Uwielbiam grać i całe szczęście, że bliskim mogę się tłumaczyć, że to w celach zawodowych, bo inaczej nieraz prześwięcili by mnie na cztery strony świata.

Więcej – od czasu, gdy pojawił się Internet (a dzięki znajomościom na uczelni, mój kuzyn zaprosił mnie do oglądania netu już na długo, kiedy ktokolwiek marzył o internecie w domu), też jestem od niego w pewien sposób uzależniony. Praktycznie cała moja kariera zawodowa zależy od przesyłu impulsów jakimśtam podoceanicznym kablem. Słowem – gdyby bijący na alarm pseudonaukowcy mieli rację, w przypadku odcięcia od życiodajnego netu i gier komputerowych, powinienem dawno leżeć pod kroplówką i rzęzić.

A tymczasem nadeszły święta wielkanocne i co? Okazuje się, że potrafię żyć bez gier, bez Internetu, wow – nawet bez Valhalli, która dawno temu mnie zdefiniowała i określiła. Do rodziny mam teraz daleką drogę, więc przez dłuższy czas nie ma mnie w domu i co się okazuje? Że potrafię się doskonale obejść bez wejścia na portale internetowe (w celu uzupełnienia ważnych wiadomości), bez grania (chociaż po powrocie będę miał ogromne zaległości) i bez komputera/konsoli w ogóle. I chociaż w dzisiejszych czasach to już nie jest żaden problem i gdybym chciał, mógłbym całe święta przegrać (wygrać) choćby w Championship Managera, nie musiałem.

Siedziałem przy stole, święciłem jajka, byłem w kościele, rzucałem się śnieżkami, oglądałem telewizję (głównie Milionerów), rozmawiałem z dawno nie widzianą rodziną, a przez resztę czasu nudziłem się niemiłosiernie. Ale ani przez chwilę nie ciągnęło mnie do komputera. I bynajmniej nie oblewał mnie zimny pot, ani nie wyskoczyły mi krosty na czole. Nie grałem, nie internetowałem i żyłem w zdrowiu. A teraz wracam do standardowego żywota i też jestem zadowolony :).