Niech żyje heavy metal! – recenzja Brutal Legend

Zanim zacznie się w Brutal Legend grać, trzeba sobie odpowiedzieć na fundamentalne pytanie – co to właściwie jest za gra. Niby takie słowa jak slasher, otwarty świat, free roaming, elementy RTS mówią bardzo wiele, ale nie dajcie się zwieść. To nie jest tytuł dla wszystkich. BL to jeden wielki hołd dla klasyki heavy metalu. By móc czerpać z tej produkcji naprawdę wielką przyjemność, wypada albo bardzo lubić humor w stylu Jacka Blacka albo gustować (a właściwie, to chyba „bezgustować”) w tego typu muzyce. Po spełnieniu tych warunków, śmiało można wyłożyć na sklepową ladę te 180 złotych i wsiąknąć w cudowny świat ciężkich brzmień, wykreowany przez Tima Schafera. Tego samego gościa, który sto lat temu zapewnił wam tony zabawy przy Day of the Tentacle, a całkiem niedawno również przy Psychonauts.

Piekielna muzyka

Dziwacy, żądający od gier wideo takich cudów jak… bo ja wiem, fabuła na przykład, pewnie spytają, czy takie coś w ogóle w BL występuje. Owszem, aczkolwiek należy z góry ostrzec, byście po historii nie spodziewali się jakichś cudownych uniesień. Innych, niż – przykładowo – uniesienie pięści do góry, w zwycięskim geście. Jest dokładnie taka, jak oczekuje się od historii będącej pretekstem do zrealizowania kilku przednich gagów i powiedzenia graczom konsolowym: Jestem Timothy Schafer i kocham heavy metal. Prosta, liniowa, dosyć przewidywalna, a jednocześnie na tyle ciekawa, by utrzymać choć pozory napięcia. Oto Eddie Riggs, załamany nad kondycją dzisiejszej muzyki roadie – fachura zajmujący się koncertami od strony technicznej – w wyniku interwencji boga Ormagodena trafia do krainy wyrwanej rodem z najszpetniejszych okładek albumów, gdzie ludzi ciemiężą wielkie, szpetne demony. Skromnie wyposażony (bo z początku tylko w wielki topór i swoją nieodzowną gitarę), rusza na pomoc swoim braciom i siostrom, niosąc im przy okazji kaganek heavy metalowej oświaty.

Rajska kraina

Nie wiem, czy Tim Schafer projektował świat i pisał dialogi do Brutal Legend będąc zupełnie trzeźwym, ale szczerze powiedziawszy, obchodzi mnie tylko efekt – a ten jest po prostu zniewalający. Całość jest idealnie spójna, jednocześnie różnorodna, ale wszystko do siebie pasuje. Kraina heavy metalu z jednej strony została wyrwana rodem z „mrocznych” okładek albumów, z drugiej zaś zalewa groteskowym humorem. Zarazem składa hołd twórcom cięższych brzmień oraz bezlitośnie wyśmiewa ich twórczość. Cały ten miks widoczny jest nie tylko w nieprawdopodobnym, psychodelicznym koncepcie samego wyglądu świata, ale też stworzeń go zamieszkujących. Potworne mamuty, laserowe pantery, ogniste brzytwodziki, czy okazyjnie wstające z grobów emo-zombie to groteska pełną gębą, ale nie ma co ukrywać, że nie każdemu ten styl przypadnie do gustu. Po raz kolejny o tym wspomnę – Brutal Legend jest piękne w swojej szpetocie. Tylko by znaleźć to piękno, trzeba być odpowiednio wielkim bezguściem i lubić Judas Priest albo Motorhead. Albo, o zgrozo, jedno i drugie.

Wszystko to oczywiście byłoby na nic, gdybyśmy nie mieli z kim i dla kogo poznawać tego nietypowego uniwersum. Na całe szczęście, ciekawych charakterów również w najnowszej produkcji Double Fine nie brakuje. Sam Eddie Riggs, wirtualna wersja Jacka Blacka, na każdą sytuację ma mnóstwo kretyńskich, ale przezabawnych komentarzy, a jego dialogów ze Strażnikiem Metalu i demonem Fletusem można słuchać w nieskończoność. Szaleni motocykliści również dokładają do tego swoje cegiełki i tym sposobem skrypt do Brutal Legend to z całą pewnością jeden z najbardziej błyskotliwych, jakie kiedykolwiek powstały dla gier wideo.

Na scenie

Batman w krainie metalu

BL, choć pod względem fabularnym jest absolutnie liniowe, oferuje z pozoru niewielki, ale po brzegi wypełniony niespodziankami, otwarty świat. Na zmianę będziemy więc podróżować nietuzinkowym samochodem na drugi koniec kontynentu i kłaść całe tony różnego tałatajstwa. Czy to posuwając akcję do przodu, czy wykonując misje poboczne, czy po prostu ot tak sobie jeżdżąc, lwią część czasu spędzimy z toporem w jednej ręce i magiczną gitarą (Klementynką) w drugiej. No i obowiązkowo tonami przeciwników tuż przed nosem. System walki jest nieskomplikowany, ot, kilka kombinacji i dodatkowych, wybuchowych ataków. A jak robi się naprawdę gorąco, do zabawy wkraczają równie uproszczone elementy strategii czasu rzeczywistego. Czyli zdobądź surowce, wybuduj maksymalną liczbę mięsa armatniego, po czym sam weź się do roboty i miel wrogów póki wszyscy nie padną. Są też drobne dodatki w postaci ataków łączonych, specjalnych zdolności danych jednostek czy bohaterów, ale nie ma się co doszukiwać tutaj żadnej głębi. Chyba, że mówimy o głębi kałuż krwi, która wesoło tryska sobie na wszystkie strony, upstrzona kończynami posiekanych na plasterki wrogów Eddiego. Jest prosto, gładko, przyjemnie i brutalnie. Czyli dokładnie tak, jak można było oczekiwać przed premierą.

Sama gra nie jest szczególnie długa (kilkanaście godzin to maksimum dla naprawdę ślamazarnych osób, jeżeli siąść za kierownicą Deuce i z linii fabularnego startu od razu pędzić ku zakończeniu), ale może zaoferować wystarczająco dużo, by utrzymać przed telewizorem znacznie dłużej, niż do momentu, gdy pojawiają się napisy końcowe. Świat metalu kryje w sobie mnóstwo tajemnic i aby dokopać się do każdej jednej znajdźki bez pomocy ze strony stryjków Google i GameFAQs trzeba się zdrowo naszukać – jest ich zdaje się około dwustu, więc osoby uwielbiające podobne wyzwania pokochają uniwersum wykreowane przez chory umysł Tima Schafera. A dodajmy do tego jeszcze wielką liczbę misji pobocznych (opartych głównie na zabijaniu przeciwników, w różny sposób, ale są też wyróżniające się wyjątki) i jesteśmy w heavy metalowym raju.

Gwiazdorska obsada

Uciekł z MTV

Na ogół ocenę oprawy audiowizualnej staram się zamknąć w kilku lakonicznych zdaniach, bo w większości przypadków można ją traktować jako zwykły dodatek do całej reszty, służący głównie budowaniu klimatu. W przypadku Brutal Legend nie mam jednak wyjścia i muszę rozpisać się nieco bardziej, bo śmiało mogę stwierdzić, że od strony dźwiękowej to absolutny top wśród wszystkich produkcji, jakie kiedykolwiek się ukazały. Włączając w to nawet Rock Band z Beatlesami w roli głównej. Przechodząc BL możemy usłyszeć ponad setkę kawałków (część należy samemu odblokować, znajdując tak zwane Mouth of Metal) i choć ogromna większość to ciężkie nawalanie po garach, ktoś kto lubi metal od razu dostrzeże ogromną różnorodność tracklisty wybranej przez Schafera i Blacka. A jeżeli już się jest fanem tego gatunku, to przez dobrych parę godzin można siedzieć w samochodzie Eddiego i puszczać kolejne utwory takich zespołów jak Black Sabbath, Judas Priest, Motorhead, Manowar, Tenacious D, Scorpions, Children of Bodom albo Cradle of Filth. I całe mnóstwo innych kapel, które wspólnie tworzyły historię wszystkich sześciu tysięcy odmian metalu. Świat tej gry po prostu przemierza się z uśmiechem na twarzy o szerokości wprost proporcjonalnej do tego, jak dużą głośność ustawiliśmy w telewizorze.

Hymn pochwalny na cześć rewelacyjnego soundtracku to oczywiście nie wszystkie ciepłe słowa, jakie mam dla oprawy audio w Brutal Legend. Voice acting to kolejny megahit, rzucający cień na niemal wszystko, co do tej pory się ukazało. Zresztą, by się o tym przekonać, wystarczy spojrzeć na listę osób, które podkładały głosy pod fantastycznych bohaterów BL. Jack Black jako Eddie Riggs to tylko wierzchołek góry lodowej, bo w kolejce do wyróżnienia stoją już takie gwiazdy jak Ozzy Osbourne (absolutnie genialny, rewelacyjny, pełen piekielnej energii Guardian of Metal), Lemmy Kilmister z Motorhead, Rob Halford z Judas Priest, Lita Ford i Kyle Gass – współtwórca duetu Tenacious D. Dodać należy, że towarzyszą im również ludzie spoza branży muzycznej, mistrzowie voice actingu tacy jak Jennifer Hale (Baldur’s Gate , Planescape Torment, Metal Gear Solid, Metroid Prime, Mass Effect i cała masa innych) i Tim Curry. Często mówi się, że dobre udźwiękowienie gry to jej wisienka na torcie. Tutaj jest inaczej. Soundtrack i voice acting w Brutal Legend stanowią tort pod wisienką.

Scenografia

Kto najlepiej gra na wieśle?

Nie jest już niestety tak wesoło, kiedy przypatrzymy się grafice. To zdecydowanie największa skaza na tym tytule i nie udaje się jej ukryć nawet przez fenomenalny design i komiksowy styl całości. Mało szczegółowe modele postaci, nawet w swojej karykaturalnej formie, z zabawną mimiką, przywodzą na myśl gry sprzed kilku lat. Nie pomaga tu również niezgrabna animacja, niestety szczególnie widoczna na scenkach przerywnikowych, których średnie wykonanie ratują zabawne gagi i świetne dialogi. Nic już natomiast nie można powiedzieć na usprawiedliwienie technicznych niedoskonałości, takich jak mizerny draw distance i brak płynności. Nie jest to może jakieś szczególnie uciążliwe, ale gra, która od strony graficznej wygląda w porywach przyzwoicie, zdecydowanie nie powinna gubić framerate’u. Ani na moment.

Die for Metal!

Brutal Legend to produkcja, której nie sposób ocenić obiektywnie. Ciężko mi sobie bowiem wyobrazić, że ktoś, komu nie podszedł jej dziwaczny klimat, okraszony wydzieraniem się gwiazd heavy metalu, zdoła spędzić przy niej choćby kilka przyjemnych chwil. Gameplay jest niezły, ale znowu nie aż tak dobry, by BL mogło przykuć do telewizorów konsolowców kochających wymagające slashery, o fanach strategii nawet nie wspominając. Ale jeżeli ktoś ma włosy sięgające łopatek, w glanach poluje na swój obiad, a o pół kilo ziemniaków prosi w sklepie potężnym growlem, to w nowej produkcji legendarnego Tima Schafera zakocha się z miejsca. To właśnie tacy ludzie są targetem dla Brutal Legend i w związku z tym bez wahania stawiam tej produkcji, będącej fantastycznym hołdem dla historii metalu, w pełni zasłużoną dziewiątkę.

Nie będę ukrywał – jako fan Jacka Blacka, przy okazji sporą sympatią darzący zespoły potrafiące ostro dać po garach, w tym roku czekałem przede wszystkim na jedną grę. Twarz mi się czerwieniła z niecierpliwości, gdy czytałem o Modern Warfare 2 albo erpegowym New Shit w postaci Dragon Age, ale to każda kolejna wieść o Brutal Legend sprawiała, że wyciągałem z szafy zakurzone glany, przyozdabiałem się ćwiekami, a w zęby chwytałem czarnego kota i nieudolnie growlowałem przez kolejne sześćset sześćdziesiąt sześć minut. Tak naprawdę to nie mam glanów, ćwieków, ani nawet kota, ale i tak nowy projekt Tima Schafera jeszcze na długo przed swoją premierą był dla mnie murowanym kandydatem do gry roku. Sprawdźcie, co wyszło ze współpracy pomiędzy Tenacious D, gwiazdami metalu i Double Fine Productions.

Plusy

Minusy