Nieudany podbój – recenzja Lord of the Rings: Conquest

LOTR: Conquest, czy jak kto woli LOTR: Podbój był ostatnią szansą EA na zarobienie na posiadanych prawach do filmowego Władcy Pierścieni, bowiem kilka dni temu wróciły one do Warner Bros. Produkcja Pandemic Studios miała okazać się wielkim sukcesem. Któż bowiem nie marzył aby wcielić się w Aragorna, Gandalfa czy Gimliego i pogonić hordy Saurona? Szansę mieli dostać też ci, którzy z radością strąciliby całe to wesołe towarzystwo w czeluści Góry Przeznaczenia.

Miał być spektakularny sukces, tak się jednak nie stało. Dlaczego? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie.

A miało być tak pięknie

Jolo się wkurzył!

LOTR: Conquest nie jest cRPGiem, nie jest też strategią jak mógłby sugerować tytuł, jest grą akcji skupiającą się na najbardziej epickim elemencie opowiedzianej we Władcy Pierścieni historii – bitwach. To właśnie w nich najlepiej uwidacznia się walka dobra ze złem. To tutaj jesteśmy świadkami zapierających dech w piersiach szarż, wzniosłych aktów heroizmu, poświęcenia czy wreszcie dramatycznych zwrotów akcji. Trudno więc dziwić się ludziom z Pandemic Studios, że to właśnie ten element historii postanowili wykorzystać w swojej grze. Projekt miał gwarantować sukces. Szkoda, że jego realizacja zupełnie to uniemożliwiła…

Światło i ciemność

Lord of The Rings: Podbój oferuje nam na początku gry wyłącznie kampanię po stronie dobra o wiele mówiącym tytule Wojna o Pierścień. To nic innego jak zamknięcie fabuły Władcy Pierścieni w 8 bitwach. Trafimy więc w środek walk o Helmowy Jar, odwiedzamy Isengard, kopalnie Morii, Osgiliath, Minas Tirith, Pola Pelenoru, Minas Morgul aby ostatecznie zmierzyć się z siłami zła pod Czarną Bramą. Dopiero kiedy uporamy się z tym wyzwaniem odblokuje się druga z kampanii. Nie załamujcie się jednak fani Saurona i jego przyjaciół – zadanie to wykonamy w przeciągu kilku godzin.

Narodziny Potęgi Saurona (bo tak nazywa się kampania zła) chronologicznie zaczyna się w momencie zakończenia historii z Władcy Pierścieni. Frodo zamiast bohatersko wrzucić pierścień w czeluści piekielne Góry Przeznaczenia ginie, a my poprowadzimy siły ciemności ku wielkiemu zwycięstwu. Ku chwale Saurona!

Kampania ciemności oferuje nieco mniej bo tylko siedem starć, przenosząc nas poza znanymi już Morią, Osgiliath czy Minas Tirith w takie miejsca jak Góra Przeznaczenia, Wichrowy Czub, Rivendell czy Shire.

I tu docieramy do pierwszego zarzutu wobec Podboju. Ukończenie obu kampanii zajęło mi dosłownie kilka godzin i choć nie sprawdzałem tego z zegarkiem było to grubo poniżej granicy 10-ciu.

Kariera bohatera

Choć mogłoby się tak wydawać, LOTR: Podbój nie skupia się tylko i wyłącznie na bohaterach znanych z filmu. Wręcz przeciwnie. Zdecydowanie więcej czasu spędzamy jako szeregowy wojak jednej ze stron. Żeby jednak nie było zbyt nudno twórcy dali nam możliwość wyboru klasy postaci (a nawet jej zmiany w czasie bitwy). Wybieramy spośród czterech możliwości – wojownika, maga, łucznika i zwiadowcy. Każda z tych postaci charakteryzuje się innym stylem walki. Niestety pomimo różnić każda z nich jest nastawiona niezwykle ofensywnie toteż naprawdę rzadko będziemy musieli zmienić klasę aby dostosować się do narzuconych przez przeciwnika warunków. Nie chcę powiedzieć, że tak samo gra się magiem i wojownikiem, jednak wydaje się, że różnice w charakterystyce postaci powinny być większe gdyż w obecnej sytuacji praktycznie każde starcie da się przejść każdą z klas. Po co więc zostawiać możliwość jej zmiany w trakcie walki?

Pan Kula Ognia

W kluczowych momentach bitew gra oferuje możliwość wcielenia się w jednego z wielkich bohaterów tolkienowskiej sagi. Każdy z nich posługuje się unikalnymi umiejętnościami widocznie dominując na polu bitwy. Choć faktycznie Gandalf, Aragorn czy Gimli są silniejsi od pozostałych, to grając prawie tego nie odczujemy – będzie po prostu łatwiej, ewentualnie tak samo, ze względu na większą ilość czy też potężniejszych przeciwników. Przyznam, że jeśli chodzi o ten element gry potwornie się zawiodłem. Liczyłem, że wcielenie się w Gandalfa czy Saurona będzie doznaniem wyjątkowym, a tutaj dostałem nieco silniejszego bohatera, którym gra się właściwie tak samo jak standardowym wojownikiem czy magiem.

Co gorsza, moment kiedy gra pyta nas o to czy chcemy wcielić się w bohatera okazał się najbardziej irytującym podczas całej zabawy. Dlaczego? Otóż pojawienie się zapytania po pierwsze nie pauzuje gry, co jak możecie się domyślić często kończyło się moim zejściem w trakcie wybierania odpowiedzi, po drugie – po pojawieniu się pytania kursor był aktywny (widoczny) tylko w obszarze okienka dialogowego „tak” i „nie” (!) co sprawiało, że trafienie w nie przy niewidocznym kursorze graniczyło z cudem. Po 10-15 sekundach szaleńczych i bezowocnych prób okno po prostu znikało, a ja zostawałem na polu bitwy nie jako Aragorn czy Legolas, ale jako zwykły wojownik. Komputer mimo to niewzruszenie rzucał na mnie falę wrogów przygotowaną na jednego z bohaterów. Czy muszę pisać jak to się najczęściej kończyło? Paradoksalnie czasami nawet zwykłym wojakiem udawało mi się przez tą nawałę wroga przebić. Gorzej jeśli po drugiej stronie stawał boss. Choć i w tym wypadku Sarumana udało mi się ubić zwykłym wojownikiem (po nieudanej próbie przełączenia się na Gandalfa).