Pan Sim – sylwetka Willa Wrighta

Jest noc. Amerykańską międzystanówką pędzi Mazda RX-7. Licznik prędkości pokazuje 120 mil na godzinę. Auto jedzie bez włączonych świateł. Kierowca i pilot mają na oczach gogle noktowizyjne. Wtem, zza krzaków na szosę wyskakuje policyjny motocykl. Szybko dogania pędzący na złamanie karku samochód i zatrzymuje go na poboczu. Za kierownicą siedzi Will Wright. Policjant nie wygląda na zadowolonego.

Już ten wstęp powinien czytelnikowi uzmysłowić, że Will Wright nie jest typowym “komputerowcem”. Tych z reguły dotyka bolesny stereotyp. Muszą to być osobnicy płci męskiej, ze sporą nadwagą (a pewnie i pryszczami), w okularach z grubymi szkłami, spedzający trzy czwarte dnia przed komputerem w przepoconym t-shircie. Twórca Simsów w wymyka się podobnym klasyfikacjom.

Girl Power!

Drzewko szczęścia

Najczęściej jest tak, że przez pół życia zdobywa się doświadczenie umożliwiające stworzenie „dzieła życia”. Po jego wydaniu, do końca swoich dni odcina się kupony od osiągniętego sukcesu, leżąc do góry brzuchem. Człowiek o którym piszę stworzył już swoje opus magnum. W przeciwieństwie do 99% ludzi, którzy na jego miejscu kąpaliby się w dolarach, on chce to dzieło przebić!

Póki co skupimy się na największym, dotychczasowym osiągnięciu Pana Sima. Jest nim oczywiście seria „The Sims”. Kto by pomyślał, że gdy Wright pokazał je pierwszy raz swoim przełożonym, ci nie byli w ogóle zainteresowani tematem. Amerykanin pracował wtedy w firmie Maxis. Na jednym ze spotkań z zarządem przedstawił mu swój pomysł na nową grę. Według naocznych świadków po kilku sekundach ciszy jeden z prezesów powiedział: „Co to jest?! On chce zrobić interaktywny dom dla lalek? Ten gość oszalał”. Przyjaciel Wrighta a zarazem osoba, która przyczyniła się do powstania jego legendy wspomina: „Nie mogłem nakłonić naszych inwestorów i zarządu firmy, iż ‘dom dla lalek’ jest trafionym pomysłem. Takim ludziom nie da się powiedzieć, że zmienimy świat za pomocą takiej idei. Szybko okazało się, że jednak można”.

Zapewne zastanawiacie się czemu pomysł został tak chłodno przyjęty. Zebranie odbyło się na początku lat dziewięćdziesiątych XX w. Choć elektroniczna rozrywka wyrosła już wtedy z okresu niemowlęcego to nadal odsetek grających kobiet był w tamtych czasach śmiesznie niski. Skoro więc nie ma odbiorców gry to dla kogo ją robić? Na całe szczęście w 1997 roku na scenę wkroczył tak bardzo lubiany przez wszystkich wydawca – Electronic Arts. Komputerowy gigant przejął Maxis i bardziej łaskawym okiem spojrzał na pomysł szalonego programisty. Oczywiście stało się tak tylko dlatego, że już wtedy EA wierzyło, że budowanie popularnych franszyz jest najlepszym sposobem na prowadzenie biznesu. Z Simsami firma postanowiła zrobić podobnie. To właśnie ten tytuł okazał się być złotym dzieckiem wydawcy. Od czasu jej wydania gra stała się najlepiej sprzedającym tytułem w historii elektronicznej rozrywki. Electronic Arts zarobiło na niej ponad miliard dolarów! Jedynym nieudanym produktem z tej serii był The Sims Online. Kiedy jednak jakiś tytuł zarabia tyle „zielonych” można sobie pozwolić na takie potknięcia.

Scena z domu gracza

Ważniejszy dla graczy a zapewne i dla naszego ulubionego hobby jest fakt, że od czasu Simsów panie dały się uwieść elektronicznej rozrywce. To właśnie ta jedna „drobna” pozycja sprawiła, że na gry łaskawszym okiem spojrzał cały świat. Ciężko się jednak dziwić temu, że gra tak doskonale trafiła w gusta płci pięknej. Ponad 40% zespołu pracującego przy The Sims było kobietami.

Co ciekawe na samym początku prac przy tym projekcie Wright zakładał, iż będzie to tytuł, w którym jesteśmy projektantem wnętrz. Nazwał go nawet „Home Tactics”.