Polityczne oblicze gier?

Oglądając codziennie wiadomości coraz częściej mam wrażenie, że jednym z podstawowych warunków zostania politykiem jest solidne pomieszanie zmysłów. I nie mówię tutaj tylko o polskiej scenie politycznej, choć ta obfituje w ludzi delikatnie mówiąc niestabilnych psychicznie. Pal licho, jeśli możemy się z tego śmiać obserwując spory o dziadka z Wehrmachtu, uroczyste otwieranie peronu kolejowego w podrzędnej mieścinie, która nagle odczuła potrzebę połączeń ekspresowych z Warszawą czy też posłuchamy o wpływie czerwonych torebek fioletowego teletubisia na orientację seksualną naszych pociech lub skłonnościach internautów do picia piwa i oglądania pornografii (koniecznie w bibliotece uniwersyteckiej!). Gorzej, jeśli tego typu mądrości zaczynają ingerować w nasze życie prywatne. Dlatego zdecydowanie bezpiecznie obserwować polityków z innych krajów, bo ci nawet jak coś idiotycznego wymyślą to mało prawdopodobne, że dotknie to bezpośrednio nas.

Ja w ramach poprawienia sobie humoru z olbrzymią uwagą przyglądam się scenie politycznej Stanów Zjednoczonych. Z jednej strony, że jako najstarsza nowożytna demokracja stała się pewnym wyznacznikiem modeli i zachowań polityków, z drugiej (i to chyba ważniejszy powód), bo obfituje w przeróżnie zabawne wydarzenia. Tylko w USA gubernatorem może zostać Terminator (model T-800), prezydent może palić trawkę, ale się nie zaciągać, prokurator zwalczający prostytucję równocześnie korzystać z usług luksusowych „pań negocjowanego afektu” (by Piotr W. Cholewa).

Szczególnym czasem w Stanach jest okres prezydenckiej kampanii wyborczej, która trwa tam zdecydowanie dłużej niż u nas w Polsce toteż przez niemal rok (a może nawet ponad?) wszyscy obywatele świata obserwują zmagania politycznych tytanów. Obecnie mimowolnie jesteśmy świadkami niezwykle emocjonującej rywalizacji o nominację prezydencką Partii Demokratycznej między Hilary Clinton (żony niesławnego amatora asystentek o polskobrzmiących nazwiskach) i Baracka Obamy – pierwszego tak poważnego czarnoskórego kandydata na prezydenta USA.

Jako, że oba sztaby dwoją się i troją, a sami kandydaci niemalże dzień w dzień na przeróżnych wiecach starają się przekonać do siebie potencjalnych wyborców w tym morderczym maratonie wcześniej czy później musiały zdarzyć się zabawne wpadki. I tak się stało. Zdesperowana Hilary, której kontrkandydat zaczął niebezpiecznie uciekać postanowiła podreperować swój wizerunek opowiadając o dramatycznej wizycie w Bośni w 1996. Wszyscy usłyszeli o lądowaniu pod ciężkim obstrzałem snajperów, desperackim biegu w celu ukrycia się etc. Pech (i złośliwość mediów) chciał, że ktoś odszukał nagrania z owego dramatycznego lądowania, na którym Hilary wspierana przez dzielną córkę Chelsea odbiera morderczy bukiet kwiatów od kilkuletniej dziewczynki (zamaskowany karzeł-zamachowiec?), wysłuchuje odśpiewanej przez nią zabójczej piosenki, a potem w eskorcie swojej świty i witającej ją delegacji (zapewne byli to snajperzy w maskowaniu) opuszcza płytę lotniska.

Wpadka sztabu Hilary (a właściwie jej własna) możliwe, że przekreśliła szansę na prezydencką nominację tym bardziej, że błyskawicznie stała się pośmiewiskiem i pożywką dla krwiożerczych mediów. Jednym z takich przykładów jest Hillary Clinton’s 3 A.M. Call of Duty: Mission Bosnia, którą zaprezentował Bill Mahrer gospodarz jednego z wielu amerykańskich talk-show. Oglądając typową FPSową jatkę słyszymy w tle wykrzykiwane prośby wsparcia od Chelsea. Wszystko oczywiście pod ciężkim ogniem snajperów. Kontrpropozycją jest John McCain’s Virtual Fireplace (McCain jest prawie pewnym kandydatem republikanów).

Dlaczego o tym piszę? Oczywiście wykorzystanie gier do ośmieszenia kandydatów na prezydenta miało miejsce w satyrycznym show telewizyjnym i bardzo prawdopodobne, że tylko do tego się to zjawisko ograniczy, ale z drugiej strony nie możemy wykluczyć, że sztab Baracka Obamy skwapliwie nie skorzysta z takiej właśnie okazji. A nawet jeśli się tak nie stanie w tych wyborach niewykluczone, że wypłyną one w czasie wyborów następnych.

Z politycznym wykorzystywaniem gier (wprawdzie nie komercyjnych mega-hitów) spotykamy się od lat. Internet pełen jest zaangażowanych politycznie gier flashowych, w którym możemy poznęcać się nad naszym znienawidzonym politykiem czy wysłać go do wszystkich diabłów. Był też o ile mnie pamięć nie myli rodzaj flashowego Tamagotchi, w którym opiekowaliśmy się bodajże Wladimirem Putinem pojąc go różnymi procentowymi trunkami etc.

Znany jest również przypadek irańskiego „Special Operation 85: Hostage Rescue” – gry komputerowej stworzonej na zlecenie rządu, w której odbijając irańskich naukowców porwanych przez Amerykanów walczymy zarówno z żołnierzami US Army jak i Żydami (w całą akcję zamieszany jest wywiad izraelski – Mosad). Tłem wydarzeń jest oczywiście sporny irański program nuklearny. Jak twierdzą twórcy gra powstała aby promować ideę poświęcenia, bohaterstwa i męczeństwa do czego przekonuje napis wyświetlający się w momencie śmierci bohatera „Z pomocą Allaha pokonasz każdego wroga”.

Warto też wspomnieć grę stworzoną na zlecenie US Army, czyli America’s Army – nowoczesne narzędzie rekrutujące, mające zachęcić graczy do wstąpienia w szeregi dzielnych chłopców gotowych przelać krew za kolejne baryłki ropy. I choć gra jest naprawdę przednia trudno nie dostrzec politycznych/propagandowych implikacji. Grając walczymy z terrorystami oczywiście w barwach US Army. I choć w grze występują dwie strony wirtualnego konfliktu (USA i terroryści) nawet gdybyśmy bardzo chcieli zawsze występujemy jako dzielni wojacy wujka Sama, choć gracze, z którymi walczymy widzą nas jako terrorystów (!).

Czy gry staną się w przyszłości platformą za pomocą, której różnej maści siły będą nas indoktrynować? A może już tak się dzieje tylko tego nie dostrzegamy? Czy gry mają szansę pojawić się na poważnie w czasie kampanii wyborczych?

Polityczne oblicze gier – niemożliwe?