Poziom siódmy

To oczywiście nazwa umowna – poziom siódmy może być równie dobrze poziomem piątym albo jedenastym. Ale zakładając, że nasza – choćby i najlepsza na świecie – gra miała dziesięć poziomów, to poziom siódmy zwykle wydarza się gdzieś w okolicy… no właśnie – poziomu siódmego. Czyli mniej więcej przy trzech czwartych gry. Długo pozostawałem w nieświadomości, co do jego istnienia, ale wydaje mi się, że nareszcie – po wielu latach rozmyślań – uda mi się go dzisiaj nazwać i opisać.

Choć podświadomie czułem występowanie tego zjawiska już dużo wcześniej, po raz pierwszy z bardzo wyraźnym poziomem siódmym spotkałem się w pierwszym Call of Duty (czyli też już dosyć dawno). Po naprawdę świetnych levelach, pełnych ekscytacji, wybuchów i wydarzeń, przyszedł czas na wyzwalanie Warszawy. Być może to właśnie dlatego tak bardzo ta misja zapadła mi w pamięć, że działa się w Polsce, ale niestety, zapamiętałem ją również dlatego, że zdecydowanie nie pasowała do reszty – podczas gdy wcześniej broniłem do ostatniej chwili mostu przed Tygrysami albo biegłem z samym magazynkiem po ruinach Stalingradu, tutaj – czekały mnie tylko kolejne hale fabryczne i przeciętne starcia. Zdecydowanie nic do zapamiętania. Przeciętniak, doczepiony jakby na siłę. Poziom siódmy.

Chyba wiem, skąd się to bierze. Na początku projektanci aż kipią od pomysłów. Pierwszych sześć leveli projektują z marszu, tworząc najbardziej wymyślne i rewolucyjne zwroty akcji i pokazując rzeczy, jakich w grach jeszcze nigdy wcześniej nie było. Szósty poziom jeszcze z rozpędu zrobią jaki-taki. Wielki finał jest – jak sama nazwa wskazuje – wielki (choć też nie zawsze) i zwykle planuje się go wcześniej. A poziom siódmy? No coś tam trzeba wstawić. To projektuje się wyzwolenie Warszawy i ciąg identycznych hal fabrycznych. Do dziś nie mogę przeboleć, że nie stworzyli na przykład wątku pobocznego z Powstaniem Warszawskim, choćby i w tle.

Ale wróćmy do tematu. Nawet w grach free-roamingowych, w których w ogóle nie da się policzyć poziomów, zawsze jest jakiś poziom siódmy. Nie za trudny, nie za łatwy. Ani mądry, ani przesadnie uproszczony. Niekoniecznie od razu przeklinany – po prostu taki, o którym natychmiast się zapomina (chyba, że jego akcja dzieje się w Warszawie, to później jakiś pismak wypomni go na blogu). I jakoś nie pasujący do reszty – stworzony tylko dla tego, że misji musi być dwanaście, bo tak postanowiono na początku tworzenia gry.

Nie mogę powiedzieć, żeby ten poziom siódmy jakoś zdecydowanie mnie drażnił. W niektórych przypadkach i w niektórych grach jest nawet potrzebny. W końcy gdyby w grach co pięć minut działo się coś wystrzałowego, niepowtarzalnego i rewolucyjnego, to mogłoby nam to umknąć. Rozleniwilibyśmy się. A poziom siódmy jest idealny na pięć minut przed wielkim (oby) finałem. Żeby złapać oddech, żeby trochę się wyluzować, żeby na chwilę nasze zmysły odpoczęły od natłoku wrażeń.

Zresztą jeśli sama gra stoi na naprawdę wysokim poziomie (hehe), to i poziom siódmy zwykle mógłby pobić na głowę nawet najlepsze kreacje, znajdowane przez nas w bardziej przeciętnych grach. Chodzi tylko o to, że kiedy w końcu – ni stąd ni zowąd – w jakiejś grze wreszcie do niego dojdę, to już podświadomie czuję, że oto nadszedł na niego czas. Acha, już w trakcie odprawy zalatuje nudą? Aaaa, trzeba będzie teraz tylko obronić bazę, którą w zeszłej misji zdobywaliśmy? Rozumiem. Trzeba znaleźć brakujące części do czołgu? No tak – to najprawdopodobniej mamy przed sobą właśnie poziom siódmy.