Prawdziwa bajka – recenzja Fable 2

Zrób to i to…i jeszcze to!

Duży, ale głupi

Nie samymi questami żyć będziemy w recenzowanej grze. Ukryto w niej pokaźną liczbę tajemnic do odkrycia czy mniej ważnych robót, których możemy się podjąć. Poszukiwanie srebrnych kluczy, strzelanie do gargulców pilnujących swojego wielkiego skarbu czy otwieranie demonicznych drzwi. A może wolicie walki na arenie, strzelanie do celów czy pozowanie przed kamieniarzem wznoszącym pomniki upamiętniające naszego herosa? To jedne z wielu rzeczy, które zrobimy w grze. Osoby dysponujące dużą ilością wolnego czasu po przejściu nudnawych minigierek mogą nawet zostać drwalem, barmanem czy kowalem albo dożyć starości grając w „knajpiane gry”. Biznesmeni wykupią natomiast pół królestwa i zostaną bohaterem-bogaczem. W Fable 2 możemy wkroczyć w świat wielkich pieniędzy i przejmować stoiska handlowe, mieszkania a nawet zamki, zajazdy czy wieżę maga. Handlując narzucimy mniejszą lub większą marżę na swoje produkty, a wykupione mieszkania możemy wynajmować albo podbijać ich wartość poprzez dodawanie do nich nowych mebli. Takich drobiazgów jest w dziele Molyneux dużo i choć jakoś strasznie nie bawią, to pomiędzy ważnymi misjami zawsze wykonywałem jakieś pomniejsze zadania. Ot tak, dla przyjemności ponieważ mogłem się ich podjąć.

Podpasował mi również humor z gry. Ukryto go nawet w opisach przedmiotów, które co trzeba przyznać, są bardzo oryginalne. Drobne dowcipy przemycane są także w rozmowach. Nie zauważyłem żeby autorzy silili się na żarty. Gra po prostu od czasu do czasu sprawia, że się uśmiechamy. Jedni więcej, inni mniej i nie w tych samych momentach co poprzednicy, ale w trakcie zabawy zawsze towarzyszy nam ta radość i lekkość Fable 2.

Obietnice

Jak w każdej produkcji Petera Molyneux, tak i w recenzowanym tytule miały się znaleźć rozwiązania przełomowe, które rzucą wielbicieli elektronicznej rozrywki na kolana. W przypadku tych najważniejszych znów niestety nasłuchaliśmy się bajek.

Mały. Też głupawy

Zacząć trzeba od towarzyszącego nam psa. Zwierzak miał być „prawdziwym” czworonogiem zamkniętym w obudowie Xboxa 360 (to dość okrutne). Tymczasem po kilku minutach zabawy przestaniemy na niego zwracać uwagę. Nasłuchiwać będziemy jedynie szczekania, którym Burek czy Azor sygnalizuje, że znalazł skarb. Teraz wystarczy go odkopać czy otworzyć jeśli znajduje się w zamkniętej skrzyni. I choć uwielbiam psy, to bez mojego wirtualnego czworonoga gra zupełnie nic by nie straciła. Tylko ja nie musiałbym poświęcać czasu na cudowne uzdrawianie Reksa czy poklepywanie go po głowie kiedy przestraszy się jakiegoś potwora.

Nie do końca sprawdza się również system gestów znany z pierwszej odsłony gry. Choć trzeba przyznać, że sam pomysł jest oryginalny a sposobów wyrażania uczuć jest bardzo dużo, to i tak będą one nas drażniły. Dzieje się tak dlatego, że „lansowanie się” w świecie gry sprowadza się do powtarzania jednej i tej samej „mini-gry”. W odpowiedniej chwili puszczamy trzymany przycisk na padzie i jeśli trafimy w kawałek zielonego paska, to oglądające nas osoby bardziej nas polubią. Jeśli nam się to nie uda to zamiast puścić soczystego bąka, narobimy w spodnie albo przewrócimy się kończąc taniec. Powtarzanie tej czynności po raz setny jest niestety bardzo nudne.

Kolejnym cudownym wynalazkiem pana Molyneux miał w Fable 2 być uproszczony system walki. Rzeczywiście sprowadza się ona do wciskania jednego guzika odpowiedzialnego za atak bronią białą, strzelanie z broni palnej czy rzucanie czaru. Złotousty Piotrek udowodnił, że stworzenie czegoś takiego jest możliwe. Czy ma jednak sens? Niespecjalnie. Walka w recenzowanej grze jest płytka, cały czas taka sama, a po pewnym czasie po prostu nudna. Świetnie pasuje do charakteru Bajki, jest spełnieniem obietnic jej twórcy, ale następnym razem trzeba jednak będzie rozwiązać to jakoś inaczej.

Również przeciwnicy, których spotkamy na swej drodze ani nie grzeszą różnorodnością ani inteligencją. Większość jeśli nie wszystkie bestie i bandytów znamy z poprzedniej części gry. Da się ich pokonać bez problemów. Nawet walki z bossami nie są w Fable 2 żadnym wyzwaniem. Być może dzieje się tak dlatego, że nasz bohater jest „nieśmiertelny”. Po utraceniu wszystkich punktów życia zostajemy znokautowani. Po chwili wstajemy jednak z ziemi z pełnym paskiem energii a Ponury Żniwiarz zamiast naszej duszy zabiera trochę punktów doświadczenia, które wypadły z pokonanych przeciwników. Taki zabieg sprawił, że w grze w ogóle nie dbamy o zdrowie tylko brniemy do przodu wściekle uderzając w przyciski odpowiadające za różnego rodzaju ataki. Padnij. Powstań. Padnij. Powstań. Sporo się tego naoglądamy.

Master Chief jest wszędzie

Nie można także nie mieć żalu o obiecany nam tryb co-op. Choć na pudełku gry wyraźnie zaznaczono, że umożliwia ona taką formę zabawy, to stanie się tak dopiero po pobraniu odpowiedniej łatki. Powinienem teraz w zasadzie być złośliwy (choć nie wiem czy można to nazwać złośliwością) i napisać, że w Polsce tego trybu gry nie ma. Rodzimej wersji Xbox Live wciąż się nie doczekaliśmy. Każda gra umożliwiająca zabawę w sieci powinna w polskich recenzjach mieć więc odejmowaną pewną liczbę punktów w zależności od tego jak ważny jest dla niej multiplayer.

Ten w Fable 2 także nie jest tym, czego się po nim spodziewaliśmy. Nie dość, że narzekać można na pracę kamery to jeszcze na raz w świecie gry nie wędruje dwóch bohaterów. Zamiast tego mamy jednego herosa i najemnika, w którego wciela się drugi wielbiciel elektronicznej rozrywki. Swoją postacią z trybu single player nie możemy grać jako pomocnik. Po zakończeniu zabawy „pomagier” zabiera ze sobą zdobyte złoto i punkty doświadczenia. I to wszystko. Może z powodu jego przeciętności postanowiono „wyrzucić” tryb co-op ze sklepowej wersji Fable 2. Zakładam, że jest to możliwe.

Dobro i zło

Dla kogo jest więc ta produkcja? Myślę, że nie dla fanów najbardziej hardcore’owych gier RPG. Im nie spodoba się niezbyt skomplikowana mechanika Fable 2, to że nasze postać opisana jest jedynie trzema „atrybutami” podzielonymi na zaledwie kilka umiejętności. Zapewne będą też kręcili nosem na „lekkość” tego tytułu.

Jeśli jednak świat wirtualnej rozrywki jest dla ciebie ucieczką od szarej rzeczywistości, to powinieneś się zainteresować dziełem Petera Molyneux. Tym razem jego tytuł dobrze oddaje to, co otrzymujemy po wydaniu tych kilkuset złotych. Produkcja ta jest bajką, którą pisze się samemu. Ma być o tym jak przez tydzień piłeś z chłopami, albo o tym jak pokonałeś wszystkich zbójcerzy w Albionie? A może w twojej bajce żenisz się pięć razy, masz dziesięciu synów i próbujesz ich wyżywić z pracy w polu? Ty decydujesz. Bądź dobry, bądź zły, ale przede wszystkim ciesz się z bajki przypominającej najpiękniejsze chwile młodości. Bajki, którą warto poznać w te długie jesienne czy zimowe wieczory popijając cieplutkie kakao. Ode mnie pomimo kilku błędów ta czarująca pozycja otrzymuje ocenę 8,6/10.

Za siedmioma górami, za siedmioma morzami, za siedmioma bramkami na karty magnetyczne, żył pewien iluzjonista przez gawiedź Złotoustym zwany. Potężny czarodziej zyskał ten przydomek ponieważ często opowiadał niestworzone historie o swoich magicznych zdolnościach. Były to głównie opowieści o cudach, które zobaczymy kiedy rzuci swoje najnowsze zaklęcie. I choć czary iluzjonisty rzeczywiście były cudowne, to nigdy nie dorównały wizjom wytworzonym w głowach prostego ludu, słuchającego jego opowieści.

Plusy

Minusy