Prawdziwe życie ziomala – recenzja Saints Row 2

Nie dla dzieci…

Nie mówię tu o głównym wątku fabularnym. Ten jest, nie ma co ukrywać, najbardziej mdłym aspektem Saints Row 2. Ot mamy opowiastkę o dyszącym chęcią zemsty gangsterze z misją wykoszenia konkurencji i policzenia się ze złą korporacją Ultor. No właśnie Ultor. To jest właśnie to czego nie mogę wybaczyć twórcom z Volition. Jakieś dziesięć lat temu przy okazji prac nad pierwszym Red Faction zapewne jakiś „game dizajner” stwierdził: Hej, a może teraz każda nasza gra będzie rozgrywać się w uniwersum w którym pierwsze skrzypce grać będzie paskudna korporacja? Koledzy z firmy przyklasnęli pomysłowi i tak narodziła się korporacja Ultor, która gnębiła biednych górników z RF, a potem pojawiła się w pierwszych Saintsach i niestety nie był to strzał w dziesiątkę. Naprawdę dla gry pokroju GTA takie elementy science-fiction nawet dość oszczędnie dozowane nie są dobrym pomysłem. Gangi, ziomale i reszta tego tałatajstwa kontra WZK (Wielka Zła Korporacja). Przypomina mi się odrobinę Robocop i firma OCP.

Szacunek ludzi ulicy

Krąg?

Na szczęście główny wątek fabularny Saints Row 2 to tylko wierzchołek góry lodowej. W Stilwater możemy pobiegać po ulicach w samych majtkach wkurzając stróżów prawa. Jeśli najdzie nas ochota to łapiemy za fraki przechodnia i rzucamy nim w dal, za co otrzymamy punkty respektu. A właśnie w tej grze liczą się dwie rzeczy. Pierwsza to kasa, druga to respekt lub jak kto woli szacun dzięki któremu możemy odblokować właściwe misje, które posuwają fabułę Saints Row 2 do przodu. Szacunek zdobywamy przede wszystkim wykonując różne akcje, dostępne w poszczególnych miejscach Stilwater (zaznaczone na mapie). Co nas czeka? W sumie standard. Możemy zatrudnić się jako ochroniarz gwiazdy lub luksusowej prostytutki, którą musimy chronić w drodze do klienta przed wścibskimi paparazzi. Jeśli najdzie nas ochota to pomożemy handlarzowi narkotyków przemycić towar lub jeśli potrzebujesz kasy to wystarczy upozorować wypadek i zrobić „przewałkę” z ubezpieczeniem. Misji pobocznych jest naprawdę sporo i są dosyć ciekawe.

Oczywiście nie mogę nie wspomnieć o „Zemście szambiarza”. Misja polega na tym, że pewna starsza pani ma porachunki z korporacją Ultor. Wsiada zatem do szambiarki, a nam każe obsługiwać hmm… działo z guanem. Dziarska babcia kieruje wozem (dodając często komentarze od których uszy więdną) a my… polewamy g(r)ównem samochody, ulice, staruszków w parku, stojące na rogu prostytutki i konkretne budynki. Ot choćby restauracje czy ekskluzywne sklepy. W pewnym punkcie zadania ekskrementami spryskamy fasadę zabytkowego kościoła. Najwidoczniej też należy do korporacji. Jeśli wojaże z, za przeproszeniem, gównem zakończą się sukcesem to oprócz kasy i respektu dostaniemy też między innymi bonus. Jest nim zniżka na zakupy w sklepach monopolowych i spożywczych. Ot taki „smaczny żarcik” w typowym dla Saints Row 2 stylu.

Ucieczka…

Między wykonywaniem zadań pobocznych, zdobywaniem szacunu, kupowaniem ciuszków (poprawiają nasz poziom Stylu) i tak dalej możemy spędzić trochę czasu w naszej chacie. Na początek jest to zapuszczone mieszkanie, ale za ciężko zdobytą kasę możemy kupić nowe sprzęty i tak dalej. W chałupie mamy też telewizor i konsolę na której możemy zagrać w Zombie Uprising. Mówiąc krótko. Saints Row 2 jest może prostacki i chamski, ale z całą pewnością nie jest nudny! Szczególnie, że oprócz rozbudowanego trybu dla pojedynczego gracza czeka na nas rozgrywka w sieci. Podstawa to tryb kooperacji dla dwóch graczy – jedyna różnica w tym trybie zabawy to zwiększona wytrzymałość przeciwników. Reszta jest w sumie bliźniacza z singleplayerem. Mamy też typowy Deathmatch i DM drużynowy. Ciekawie przedstawi się tryb „Silna Ręka”. Dwie drużyny rywalizują ze sobą wykonując misje znane z trybu dla pojedynczego gracza. Cel? Zarobić 100 tysięcy dolarów. Niestety należy powiedzieć, że rozgrywka w sieci jest odrobinę niedopracowana. Zdarzają się okrutne opóźnienia (lagi). Mówiąc wprost: tryb sieciowej rozgrywki nie jest najjaśniejszą stroną SR2.

Zmiany. Jakie zmiany?

Osobę, która grała w pierwszego Saints Row czeka niemalże deja vu. Ten sam interfejs, bliźniacza mechanika rozgrywki. Mamy coś nowego? Owszem. W dwójce pojawił się „cruise control” teraz możemy skupić się na strzelaniu z samochodu, który utrzymywać będzie daną prędkość. Nie można nie wspomnieć o GPSie. Patent ten to chyba jedyne oryginalne usprawnienie, które po raz pierwszy pojawiło się w pierwszym Saints Row, a potem zostało zaimplementowane w GTA IV. Tak jest w serii SR coś, co nie zostało „zerżnięte” z GTA! Wspominałem już o znacznie bardziej rozbudowanej w stosunku do poprzedniej części opcji kreacji bohatera. Generalnie gra jest większa, lepsza i bardziej rozbudowana w stosunku do pierwszej odsłony. Nie spodziewajcie się jednak takiego skoku jakościowego jaki miał miejsce między GTA III, a IV.

Wizualne (nie)atrakcje

Kiedy pierwszy raz odpaliłem Saints Row 2 pomyślałem, że moja konsola lub telewizor szwankuje. Pod względem wizualnym najnowsza gra Volition jest dość… kontrowersyjna. Modele postaci wyglądają bardzo przyzwoicie. Stilwater skąpane w promieniach słońca wygląda miejscami spektakularnie. No właśnie słowo-klucz to „miejscami”. Często podczas rozgrywki rażą paskudne tekstury. Także pojazdy, którymi poruszamy się po metropolii nie są tak dobrze wykonane jak w czwartej części hitu od Rockstara. Trzeba jednak uczciwie przyznać, że jest w Saints Row 2 coś co wygląda naprawdę wyśmienicie. Efekty środowiskowe, wybuchy, ogień wyglądają doskonale. A zresztą sprawdźcie sami jak cudownie wygląda w tej grze płonący wrak samochodu. Muzyka? Tutaj Volition naprawdę nie ma się czego wstydzić. Podczas wojaży po metropolii możemy wybierać między jedenastoma stacjami radiowymi. Lubicie klasykę? Mnie podczas misji z oblewaniem Stilwater z szambiarki towarzyszyło „Eine Kleine Nachtmusik” Mozarta. Kiedy natomiast prułem przez miasto na motocyklu z głośników dudnił Europe i „The Final Countdown” oraz Run DMC. Każdy znajdzie stację dla siebie.