Próżność!

Od dawien dawna w grach wideo istniały HAJSKORY. Czy to na jakimś prehistorycznym ZX Spectrum, czy to na automatach w Międzywodziu, każda gra była wyposażona w jakiś system punktowania i jeśli ktoś naprawdę się zawziął i naciągnął rodziców na odpowiednią ilość żetonów, wakacje kończył na pierwszym miejscu listy najlepszych zawodników. Później, za jakiś rok, jako pół-anonimowy M-A-L, tudzież W-O-J mógł wrócić i sprawdzić, czy ktoś go pobił. Hajskorami się chwalono, wymieniano i licytowano. Czyli – karmiono własną próżność.

Przez jakiś czas punktowanie zniknęło z horyzontu (gry chciały być chyba przez to bardziej „poważne”), ale już wkrótce pojawiły się sieciowe strzelanki, w których kolejno zdobywane fragi w jakimś sensie zastępowały dawne hajskory. Rankingi światowe, krajowe, czy nawet firmowe były skrzętnie obliczane przez nasze procesorki i można było dokładnie pokazać, kto jest najlepszym fragerem w okolicy. A nawet jeśli nie było się najlepszym z najlepszych, to przynajmniej można było powiedzieć, że jest się „najbardziej efektywnym użytkownikiem snajperki w wodzie”. I też był pretekst – do karmienia własnej próżności.

No i wreszcie dzień dzisiejszy – jakiemuś geniuszowi udało się wpaść na pomysł, że jeśli do konsoli można wstrzyknąć internet, to można by porównać ze sobą WSZYSTKICH graczy na całym świecie we WSZYSTKICH możliwych kategoriach. GamerScory, Achievementy i wszelakie Trofea są po prostu genialnym wynalazkiem, który istnieje tylko w jednym celu – w celu karmienia własnej próżności. Zgadzam się ze swoim przed-blogerem, Pawłem, że achievementy nie mają większego sensu, bo tak naprawdę nie są materialne. Ale mają jedno, niezwykle ważne zastosowanie, do którego tak naprawdę nie chcemy się przyznać – można się nimi pochwalić przed innymi… no i przed sobą samym.

Nawet ja, który już dawno płomienne ambicje zamieniłem na ciepłą posadkę ;P czuję jakieś delikatne ukłucie, kiedy spotykam na Xbox Live użytkownika, mającego 50 tysięcy punktów GamerScore. Jak to możliwe? No jasne, to pewnie jakiś dzieciak, który cały czas gra albo bezrobotny, który nie ma co zrobić z czasem. Ale pięćdziesiąt tysięcy? To ja chyba musiałbym grać przez sto lat, żeby tyle zgromadzić… No cóż, trzeba się teraz będzie zacząć chwalić przed tymi, którzy mają tysiąc… może w ten sposób nakarmię swoją próżność…

Nieważne, czy to ma sens i czy pokazuje jakąkolwiek przewagę jednego gracza nad drugim. Ważne, żeby oficjalnie autoryzowany przez Microsoft system pokazał wszystkim, że to ja jestem najlepszy, że to ja mam najwięcej tych wirtualnych medali i że to ja tak naprawdę powinienem należeć do kategorii hardcore, podczas gdy wszyscy inni to casuale. Jestem świetny, jestem bogaty, oglądajcie w ile gier zdążyłem zagrać i ile punktów w każdej z nich zdobyć. Taaak, zdecydowanie ma to sens i piszę to bez ironii. Dlatego, że próżność ma ogromną moc. I jak widać – bardzo przyciąga.

I to jest też przewaga gier wideo nad innymi mediami. Książki, filmy, telewizja? A czym się tu chwalić? „Obejrzałem wczoraj Szklaną Pułapkę 4.0 w mniej, niż dwie godziny”? 😉 Film obejrzeć może każdy, co najwyżej można się pochwalić, że ściągnęło się go z torrentów przed wszystkimi. A gry – pokazują czarno na białym, kto jest lepszy, a kto gorszy. Nawet jeśli ktoś się pochwali, że przeczytał w zeszłym roku 20 książek, to abstrahując już od nie-kulności takiego osiągnięcia, nie ma na to dowodu. Żaden oficjalny ranking achievmentów tego nie potwierdzi. A na konsoli – owszem.

Długo myślałem i wymyśliłem tylko jedną dyscyplinę, w której TEŻ można się chwalić wynikami. Jest nią sport. Ale biorąc pod uwagę, że aby mierzyć sobie czas na setkę i ilość strzelonych bramek trzeba grać/trenować na poziomie przynajmniej pół-profesjonalnym, w tym przypadku karmienie próżności jest bardzo ograniczone. No i nie zapominajmy, że uprawiając sport człowiek się poci. A zdobywając kolejne małe punkciki i animowane ikonki – nie. A chwalić się można… w nieskończoność.