Przemyślenia przy lekturze NEO

Nowy numer NEO Plus to głównie seria artykułów o PlayStation 3, które redakcja dorwała w sobie znany tylko sposób. W tym wypadku pozostaje nam pozazdrościć, bo nie mieliśmy nawet okazji na cacku zagrać – na prasowe pokazy po prostu nie zostaliśmy zaproszeni. Inna sprawa, że wszystkie reportaże konkurencyjnych serwisów wyglądały tak samo. Opis kilkugodzinnego posiedzenia z gry, plus, obowiązkowo, fotka redaktora przy konsoli i telewizorze. Każdy miał to samo i w gruncie rzeczy nie mówił nic nowego.

W czasie, gdy grudniowy numer NEO powstawał, miałem okazję spotkać Gulasha na pokazie Wii w Warszawie. Nie jestem zaskoczony, że konsola przypadła mu do gustu w takim stopniu – jak sam mówi, liczy się dla niego moc obliczeniowa i niszcząca wszystko grafika, to też na Wii pociągał nosem. Z NEO bije wielki entuzjazm, najpewniej dobrze ugruntowany, zważając na fakt, że redakcja mogła katować konsolę do woli. My jesteśmy nieco bardziej sceptyczni, choć naszym źródłem informacji są głównie wieści z sieci. Osobiście nie widziałem żadnego trailera z PS3, któryby mnie powalił. Chłopaki zachwycają się Motorstormem, w którym ja tam nic nie widzę. Podobnie z Resistance: Fall of Man.

Pozostawiam sobie trochę luzu w tej kwestii. Po zeszłorocznej premierze Xboxa 360 byłem przekonany, że czas PC się kończy. Teraz, gdy next-geny są tu na dobre, najciekawsze gry 2007 roku, moim zdaniem, ukażą się na PC właśnie. Od innowacyjnego Spore’a, przez piękny Crysis po z, jak sądzę, grywalne Quake Wars, 2007 może być rokiem blaszaków, tym bardziej, że wszystko to, co mamy na konsole, pojawia się też na PC.

Nowe NEO ma również bardzo ciekawy wywiad z szefem People Can Fly, Adrianem Chmielarzem. To człowiek, który ma dość kategoryczne poglądy na kwestie związane z grami – coś, czego staram się osobiście unikać – ale tym razem w większości kwestii się z nim zgadzam. I tak, zgadzam się z komentarzem odnośnie Wii – to fajny pomysł, ale zupełnie do mnie nie apeluje perspektywa machania nadgarstkiem przez kilka godzin gry. Jeżeli na Wii ukaże się pełnoprawny symulator tenisa, golfa lub walki na miecze, to bardzo super. Każda inna gra z Wii-lotem to jednak pomyłka. Zgadzam się z tym, że w japońskich grach jest świetny gameplay i totalny bełkot fabularny. Krew mnie zalewała przy, nazwijmy to po imieniu, chrzanieniu, uprawianym przez bohaterów serii Final Fantasy. Zgadzam się wreszcie z poglądem, że Polskie gry stoją na poziomie, ale świat się bez nich obejdzie. Brak nam oryginalnej gry, takiej tylko naszej, która wniosłaby nową jakość. Tyczy się to też Chmielarzoewgo Painkillera.

Uwagę moją przykuł wreszcie felieton Michała „Miela” Mielcarka, który ponoć w poprzednim numerze produkował się o niskim poziomie portali o grach (muszę wrócić, bo jakoś mi umknęło), w tym zaś bierze na ruszt kwestię młodocianych dziennikarzy, których u nas wiele. Sam byłem zaskoczony średnią wieku na wspomnianej wcześniej prezentacji Wii; nie, żebym był jakoś strasznie stary, jestem raptem w wieku post-studenckim. Tym niemniej ciągle wyglądałem za winkiel Sali konferencyjnej, żeby sprawdzić, czy młodzież przyjechała z rodzicami. Ze gimnazjalistom brakuje obycia, nikt nie zaprzeczy. To przychodzi z wiekiem (ciągle czekam). Raz na jakiś czas pojawia się tu i ówdzie zjadliwy komentarz pod adresem bogu ducha winnego człowieka – wnet się okazuje, że autor pisze z komputera mamy w pracy w przerwach między szkołą a korepetycjami. Z punktu organizacji pracy natomiast każdy, kto próbował kiedyś zarządzać takimi ludźmi zna problemy, jakie z tego wynikają – początkowy nieskończony wręcz entuzjazm i następujące okresowe trudności, jak klasówka, matura, dziewczyna, czy co tam jeszcze, wreszcie zniknięcie bez śladu z pola widzenia. Z Mielem nie zgodzę się tylko w kwestii charakterystyki naszego podwórka – jakoby to była ciężka i mało płatna praca. Praca wbrew pozorom jest płatna całkiem nieźle, jakoś dramatycznie nadwyrężająca też nie jest, choć martyrologii zawodowej nigdy za wiele. To, z czego gawiedź nie zdaje sobie natomiast sprawy, o czym zresztą w pewnym sensie mówi też Chmielarz, to to, że trzeba coś umieć i umieć to dobrze, by móc się jakoś wybić. To zasada, która obowiązuje w każdej branży, choć w dobie Idola… chyba ma słaby posłuch.

PS. Obrazek i podpis z racji mojej nieobecności w redakcji zrobił szef działu konsol. Wnoszę, że nie zgadza się z moim punktem widzenia.