Przyjaciele

Szczerze mówiąc nie jestem zbyt rozwinięty jeśli chodzi o ilość znajomości. Mam bardzo wąski krąg prawdziwych przyjaciół (do którego zaliczam też rodzinę), czasem trochę poprzekomarzam się na forach i często używam komunikatorów/telefonów do kontaktowania się z ludźmi (zwykle tymi z pracy), ale w czasie wolnym jakoś szczególnie nie „ciągnie” mnie do nowych (tudzież starych) znajomości. Ot kilka miłych spotkań w sobotni wieczór w pubie, trochę śpiewania z kolegami w SingStara, jakieś tam odwiedziny znajomych żony… nic szczególnego.

Od czasu, kiedy w naszych domach pojawił się Internet (czy ktoś jeszcze pamięta czasy, gdy go NIE było?) mamy niepowtarzalne możliwości komunikowania się. Jeśli chcemy sami decydować o tym kiedy i komu odpisać, korzystamy z e-maila. Jeśli żądamy komunikacji pół-czasorzeczywistej (też sami decydujemy czy odpisywać, czy olewać), możemy skorzystać z Gadu/Tlenu/innego diabelstwa. Dzięki cudownej technologii VoIP możemy za marne grosze rozmawiać z ludźmi z całego świata. Możliwości jest więc bez liku.

Ale ja nie do końca z nich korzystam. Mógłbym oczywiście szaleć na forach gier wideo, spotykać się na czatach, jeszcze bardziej zadziornie dyskutować o wyższości Wing Commandera nad Freespace. Ale tego nie robię. Kiedy jestem w „pracy” (he he) to nie za bardzo mam czas, a kiedy mam wolne, nie buszuję po forach. Odpalam konsolę albo specjalnego usera na pececie, na którym mam tylko i wyłącznie gry i… gram. Powiem wprost – nie chce mi się marnować czasu na przeszukiwanie forów i znajdowanie ciekawych wątków, na których mógłbym się wypowiedzieć. Wolę grać.

Ale paradoksalnie to właśnie dzięki graniu mogę najlepiej znaleźć ludzi o podobnych zainteresowaniach. Na forum, na czacie, wiadomo – jedni siedzą z nudów, inni trochę chcą się powymądrzać, jeszcze inni włażą z ciekawości i gadają byle gadać… tymczasem osoba poznana „w ogniu walki” od razu pokazuje, czego można się po niej spodziewać. I od razu jest temat do rozmowy, a nie od dziś wiadomo, że gry wyzwalają emocje nawet u największych introwertyków.

I tak, niezależnie, czy właśnie stoczyliśmy krwawą bitwę w Gears of War 2, poprowadziliśmy do zwycięstwa swoje wojska w Sudden Strike, czy rozegraliśmy fantastyczny mecz piłki nożnej, zawsze jest o czym pogadać. „I let u win” zobaczyłem niedawno w swojej skrzynce wiadomość od mieszkańca Dublina w stanie Alabama, który przegrał ze mną mecz w kosza jednym punktem. Wściekłem się, ale za chwilę mi przeszło i odpisałem „I let u lose”. Hahaha. I doskonale poprawiło mi to humor, a mój oponent chyba też się rozchmurzył i dodał mnie do przyjaciół. Od tej pory nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa (bo i po co), ale za to meczów rozegraliśmy kilkanaście. Przyjaźń? Na pewno nie. Ale wesoło jest móc go oglądać w postaci avatara i zastanawiać się, jak to jest być fanem tej samej gry, tylko miliony kilometrów stąd – w Alabamie.

„I’m French. How are you?” usłyszałem jakiś czas temu w głośnikach, dzięki dobrodziejstwu komunikatów głosowych. „And I’m Polish, nice to meet you, greetings from Poland” odesłałem. “Pardon my knowledge English” odpowiedział przedstawiciel dumnego narodu Żabojadów. Postanowiłem się wykazać inwencją i odpowiedziałem “Sorry about my French then. Je m’appelle Wojtek” – dwie lekcje francuskiego sprzed dwudziestu lat jednak nie poszły na marne. A ja już gotowałem się na wielką pochwałę i szacunek, że zadałem sobie trud, by powiedzieć coś w jego języku. Co usłyszałem od wesołego Francuza? Oczywiście – „Yes” :). Do dziś nie wiem o co chodziło, ale nie zamierzam dociekać – na wirtualnym polu bitwy dogadujemy się z nim idealnie – i o to chodzi.

Nie wiem, czy dzięki grom można znaleźć prawdziwych przyjaciół. Ale to bardzo miłe, że przy braku czasu na bardziej przemyślane i „porządne” formy komunikacji, zawsze mogę liczyć na swojego peceta i swoją konsolę. A przede wszystkim na Internet i cud, zwany grą wieloosobową. Bo tam, w tych wirtualnych światach istnieje niepowtarzalna nić porozumienia, która przekracza wszelkie bariery – odległości, języka, a nawet umysłu. A komunikacja z osobami, które uchwyciły ten sam magiczny moment co my, jest praktycznie na wyciągnięcie ręki. I o to właśnie chodzi. Yes.