Śladami Magnum, P.I.

…zupełnie inaczej, niż w okolicach mojego zamieszkania. Na Ursynowie w Warszawie kręcili Alternatywy 4, ale to nie jest przyczyna do dumy. Koterski nakręcił tu Nic Śmiesznego i Dzień Świra – znowu, wątpliwa to nobilitacja z racji na treść tych filmów (podpowiadam: paląca krytyka wszystkiego). Fani motoryzacji raczej nie znajdą tu spełnienia, albowiem na ulicach rządzą tuningowane maluchy, trzydziestoletnie BMW i inne paskudztwa. Trudno też się gdziekolwiek rozpędzić, bo światła ustawiono co 12 metrów. Egzotyka? Jest Las Kabacki, gdzie ponoć odprawiali jeszcze niedawno czarne msze, no i rozbił się w nim samolot. Widoki? Pustynia z betonu.

Pragnę w ten sposób li tylko podkreślić, że perspektywa szaleństwa za kółkiem jednego z ponad stu egzotycznych wozów sportowych w wirtualnym raju była dla mnie niezmiernie atrakcyjna. Gdy pierwszy raz usłyszałem o idei Test Drive Unlimited, spociły mi się ręce, gdy grałem w demo, trafiał mnie szlag, bo miało ograniczenie czasowe. Gra w pełną wersję była jak wniebowstąpienie. Albo pięć piw. Coś takiego.

Moja rzeczywistość

Spokojnie – zderzenie „na czółko” nie oznacza żadnych konsekwencji

W Test Drive Unlimited dostałem do dyspozycji całą wyspę Oahu; każdą autostradę, ulicę, uliczkę i polną drogę, wszystkie plaże, każdy szczyt, domy, sklepy, lotniska, porty, tory wyścigowe – wszystko. Aby mi się nie nudziło, poza komputerowymi samochodami na wyspie szaleją również kierowcy z całego świata, połączeni przez Xbox Live. Ponieważ kilka tysięcy kierowców w niezniszczalnych McLarenach z pewnością oznaczało by chaos na skalę biblijną, twórcy zastosowali sprytne filtry, dzięki którym w dowolnej chwili widać zaledwie kilku z nich.

W ogóle sama idea jest fantastyczna, zaś dla Test Drive’owych dziadów w moim stylu to po prostu spełnienie marzeń. Ciągle mam w pamięci trzecią odsłonę serii z początku lat dziewięćdziesiątych, która dawała swobodę jazdy niespotykaną na ówczesne i późniejsze czasy. Dlaczego z tego pomysłu zrezygnowano nie wiem, ale ktoś poszedł po rozum do głowy, dzięki czemu TDU jest bezpośrednim rozwinięciem tamtej idei, tyle tylko, że w oprawie na miarę 2006 roku.

Moja osobowość

Zacząłem od wybrania swojej postaci spośród kilku osób stojących w kolejce do samolotu. Po przylocie na miejsce wypożyczyłem samochód i pojechałem do agencji nieruchomości, gdzie zainwestowałem w dość tani apartamencik w centrum Honolulu. Dalej tylko wycieczka do salonu… hmm… no niech będzie, Alfa Romeo, i w drogę. Musiałem się szybko odkuć, co na Oahu nie jest trudne.

Takie widoki to normalka w TDU

Na dobry początek można ścigać się z komputerem w kilku różnych trybach – klasycznego wyścigu, jazdy na czas czy biciu rekordów prędkości. Poza tym można wozić modelki, autostopowiczów, paczki lub odprowadzać samochody do wypożyczalni. Wszystkie te zdania mają na celu zaznajomienie graczy z wyspą i wygenerowanie kapitału początkowego, dzięki któremu będzie można zagrać w sieci. Zupełnie jak na dobrej imprezie – ze słabym wozem nie ma się co pojawiać.

Misje internetowe to w sumie to samo, tyle tylko, że z udziałem żywych kierowców. Każdy gracz może również stworzyć własne misje specjalne i wyznaczyć za nie nagrodę, którą dostanie ten, kto najlepiej poradzi sobie z jej wykonaniem. Można też zawsze złapać kogoś do wyścigu jeden na jeden – wystarczy pomrugać światłami, wybrać trasę i wygrać. Poziom trudności jest jednak w tej sytuacji zabójczy; odnoszę wrażenie, że inni gracze spędzają w TDU co najmniej kilka godzin dziennie. Taki „casual” jak ja jest bez szans.

Dla Test Drive’owych dziadów w moim stylu to po prostu spełnienie marzeń

W grze trzeba trochę pojeździć i pozwiedzać świat, żeby dostać dostęp do wszystkiego. Niby widać całą mapę, ale żeby móc wziąć udział w danym wyścigu lub misji trzeba udać się do danej lokacji osobiście, co w ekstremalnych przypadkach może zająć dobre pół godziny. Widoki są jednak piękne, to też sama jazda to czysta przyjemność. Wystraczy zresztą zerknąć na screeny.