Spóźniony jak zwykle

Z trzech wymienionych w leadzie tytułów tylko w DSJ grałem w chwilach jego triumfów. Wtedy w tzw. „Małysza” grali wszyscy i wszędzie. Dopadło też mnie i moich znajomych. Przez pewien czas jedynymi wiadomościami jakie wymienialiśmy na GG były rekordy jakie pobijaliśmy na kolejnych skoczniach. Co ciekawe, nigdy nie byłem fanatycznym wyznawcą ogólnonarodowej religii pt. Małysz. Owszem kibicowałem, życzyłem (i wciąż życzę) mu jak najlepiej, ale daleko było mi do rozhisteryzowanych rodaków, którzy w biednym skoczku z Wisły widzieli bohatera narodowego. Doszło nawet do tego, że pan Adam dorobił się znaczka ze swoja podobizną! Mimo to DSJ katowaliśmy do upadłego. Nie przeszkadzała nam prymitywna grafika, czy praktycznie brak oprawy dźwiękowej, gra była wprost niewyobrażalnie grywalna. Dziś, jak się nad tym głębiej zastanowić myślę, że właśnie to surowość i prostota były największymi atutami „Małysza”. Gracza nie rozpraszały fajerwerki graficzne czy dźwiękowe dzięki czemu w 150% mógł się skupić na tym co najważniejsze – osiągnięciu jak najlepszego wyniku.

Kilka dni temu na fali wspomnień i rozważań nad tekstem, który właśnie czytacie postanowiłem odnowić moją znajomość z DSJ. Jak się okazało program doczekał się już trzeciej wersji. W niczym nie przypomina jednak starego, dobrze mi znanego „Małysza”. Trójwymiarowa grafika, rozbudowane opcje etc. I choć wciąż skacze się dokładnie tak samo jakoś ten nowy, ulepszony nie bawi tak jak pierwowzór. A może to ja po prostu już wyrosłem z DSJ?

Soldat na mój komputer trafił długo po okresie swojej największej popularności, mimo to bawiłem się wyśmienicie. Skłamałbym gdybym powiedział, że siedziałem przy nim całymi dniami, ale spędziłem przy nim ładnych kilka wieczorów. Ku memu zdziwieniu kiedy mówiłem znajomym o moim odkryciu ci patrzyli na mnie z niedowierzaniem. Ich wzrok mówił – „jak możesz go nie znać”.

O Zumie słyszałem już od dawna – że wciąga, że niesamowicie grywalna, że wszyscy grają etc. Mnie jednak wciąż brakowało czasu (a może ochoty?), żeby przekonać się na własnej skórze czym owa Zuma jest. Możliwe, że swoje zrobiła moja naturalna skłonność do przeciwstawiania się wszelkim trendom. Kiedy słyszę, że wszyscy coś robią i wszyscy się zachwycają automatycznie ustawiam się na „nie”. Ciekawość jednak zwyciężyła i dwa tygodnie temu Zuma zagościła na moim komputerze. Faktycznie, banalna w swym założeniu gra z kulkami w roli głównej ma olbrzymi potencjał. Uświadomiłem to sobie kiedy przerwałem zabawę po ładnych kilku godzinach orientując się, że jest… po trzeciej. W nocy, rzecz jasna. Szczęśliwie był weekend, więc następnego dnia mogłem pospać nieco dłużej (czyt. do siódmej, o której obudziło mnie dziecko celnym ciosem zabawką w twarz). (Należało ci się za to, że nie grałeś wcześniej w Zumę przyp. Katmay).

Podobnie jak wspomniane tytuły działa cała masa innych popularnych programów – GridWars, Moorhuhn (popularnie zwany Kurczakami), czy choćby nieśmiertelny pasjans, w którego grają praktycznie wszyscy posiadacze systemu Windows. Na czym polega ich fenomen? Kluczem jest bez wątpienia prostota i możliwość porzucenia rozgrywki bez żadnych konsekwencji praktycznie w każdym momencie. To pozycje, które nie wymagają od nas niczego (banalna obsługa i równie banalne reguły gry) dając nam w zamian olbrzymią frajdę rywalizacji z komputerem lub znajomymi. To tytuły, które uderzają w nutę współzawodnictwa, której fizyczną manifestacją jest lista High Scores – doskonale znana wszystkim starszym graczom jeszcze z czasów automatów. I choć świetność takich tytułów przemija zdecydowanie szybciej niż wielkich produkcji, w tym krótkim momencie triumfu są praktycznie nie do pokonania czego najlepszym dowodem wspominana Małyszomania.

A wy gracie w Zumę i inne tego typu gierki? Podzielcie się z nami tytułami, które warto spróbować!