This is WAR!

Wojny w grach wideo toczyły się od samego początku – pamiętam takie coś tekstowego co się nazywało SPACE WARS, a co tato odpalił mi to na komputerze MERA 60 w pracy, kiedy miałem może z 5 lat. Ale choć na co dzień obserwujemy gigantyczne starcia wielkich armii, ścierających się na średniowiecznych polach bitew, szturmujemy plaże Normandii albo obserwujemy rozbłyski wiązek lasera w odległych o tysiąc lat świetlnych mgławicach, największe i budzące najwięcej emocji są wojny platformowe. Choć krwi raczej się tu nie przelewa, niektórzy walczą tak zażarcie, że zdawałoby się, potrafiliby oddać wszystko, aby tylko dowieść swojej racji.

Od zarania dziejów były konflikty – ZX Spectrum vs Commodore 64, Atari ST vs Amiga. PC vs Amiga. PC vs konsole. Ta ostatnia wojna trwa w najlepsze, a epitety takie jak „dziecko konsoli” czy „blacharz” tysiącami rozbrzmiewają na forach. Ciągłe pogłoski, jakoby PC dotykał kryzys tylko bardziej złoszczą posiadaczy tej platformy, uważających się (słusznie czy też nie) za graczy bardziej wyszukanych, co tylko dolewa oliwy do ognia.

Ale jest jeszcze jedna wojenka, która początkowo zapowiadała się na starcie tytanów, a w tej chwili po cichutku drzemie i tylko czeka na to, aby rozbłysnąć ogniem jasnym i nie mniej palącym, niż płomienie wojny pecetowo-konsolowej. Póki co, posiadacze konsol mają jednego, jasno określonego wroga, ale niezależnie od tego, czy wróg ten ostatecznie padnie (broń Boże, żebym tego chciał), wojna pomiędzy konsolami następnej generacji może wkrótce przybrać na brutalności.

Oczywiście, na każdą konsolę pojawiają tak zwane ekskluziwy i żaden posiadacz PS3 nie przyzna, że Killzone 2 jest gorsze od Gears of War 2, a żaden fan Xklocka nie powie, że woli Little Big Planet od Halo. Ale do gier tworzonych na wyłączność się przyzwyczailiśmy i choć każdy wojownik po jednej stronie barykady czasem chciwie łypał na gry konkurencji, nic nie wskazywało na to, aby status quo miało zostać naruszone. Do tej pory zwykle było bowiem tak, że pula wspólna była nietykalna. A to się zmienia.

Oto producenci kultowych serii, które od zawsze były z zasady przeznaczone dla wszystkich, zaczynają delikatnie badać rynek. „A co by się stało, gdybyśmy mogli zarobić drugie tyle, co zwykle na tym, że sprzedamy naszą grę tylko jednej stronie konfliktu?”. Odpadają koszty konwersji, promocji… a takie Sony, Microsoft czy Nintendo są w stanie zapłacić naprawdę dużo, żeby konkurencji pokazać, kto jest debeściakiem i czyja konsola jest zdecydowanie najlepsza. Tak, tak, The Lost and Damned może być początkiem prawdziwej wojny, wojny na śmierć i życie. Księgowi MS na pewno podliczają teraz rzędy cyferek i sprawdzają, czy choćby chwilowe przeciągnięcie na swoją stronę tak potężnego gracza jak Rockstar dało spodziewane wyniki. Tanio na pewno nie było, ale podejrzewam, że się opłacało. A wyniki tych podliczeń mogą naprawdę zmienić rynek gier wideo.

Oto bowiem może rozpocząć się „wielkie przeciąganie”. Jeśli jedna strona zacznie odnosić sukcesy na polu werbowania znanych developerów „na ekskluziwy”, druga nie będzie mogła oddać pola – zacznie się masowe „przekupywanie” producentów i wydawców, którzy do tej pory działali na wszystkich możliwych platformach. I nie jest powiedziane, czy kwoty proponowane przez wytwórców konsol nie zrekompensują strat poniesionych w wyniku sprzedaży tylko na jedną platformę. To szybki, łatwy i gwarantowany przychód. A zyski ze sprzedaży są tylko potencjalne.

A najśmieszniejsze jest to, że na takiej wojnie – o ile naprawdę się rozpocznie – niekoniecznie musi stracić jedna ze stron. Prawdopodobnie koszty spadną na nas, graczy, bo nie wyobrażając sobie, że nie zagramy w kolejne GTA, Prince of Persia czy Tomb Raidera, będziemy zmuszeni kupić tę konsolę, której jeszcze nie mamy. I wtedy wszyscy będą zadowoleni, a wojna konsolowa przyniesie zyski wszystkim stronom konfliktu. Ale mam nadzieję, że do tego nigdy nie dojdzie. Bo nie chodzi już nawet o pieniądze – ale kolejnych kabli, zasilaczy i spaghetti zwisającego z telewizora ja już po prostu nie zdzierżę.