Trójkolorowy świat – recenzja Napoleon: Total War

Długo oczekiwana premiera Empire: Total War z jednej strony została przyjęta ze sporym entuzjazmem, z drugiej – zdziwieniem. Brak możliwości zagrania Napoleonem i poprawienia w ten sposób historii Europy wydawał się dziwny i co najmniej niezrozumiały. Wielu z graczy szybko domyśliło się, że losy niewysokiego cesarza staną się zapewne wątkiem przewodnim kolejnej odsłony Total War. Nie mylili się. Czy podbój Europy w imię trójkolorowej rewolucji jest faktycznie tak atrakcyjny jak można się było tego spodziewać? I tak, i nie. Ci, którzy spodziewali się rewolucji – zawiodą się srodze, ci, którym tęskno było do francuskiej dominacji – powinni być usatysfakcjonowani. Ale zacznijmy od początku…

Korsykanin

Historia Korsykanina, która stała się głównym tematem nowej odsłony Total War obfituje w liczne tzw. momenty, szczególnie warte podkreślenia w tego typu grze. Są to przede wszystkim bitwy czy też całe kampanie. Dlatego też twórcy gry stanęli przed dość trudnym zadaniem, aby z jednej strony zachować charakter serii, z drugiej z należytą tematowi uwagą uwypuklić te właśnie szczególne epizody.

Aby sprostać temu trudnemu zadaniu, Napoleon Total War został podzielony na dwie główne części – kampanie i bitwy historyczne. Jednak nie koniec na tym. Same kampanie dzielą się na dwie główne. Pierwsza to jak można się domyślić kampania francuska gdzie wcielając się w Napoleona staniemy przed szansą podboju Europy. W drugiej – tzw. kampanii koalicji gra pozwala nam przejąć kontrolę nad jednym z czterech głównych wrogów Francji – Wielką Brytanią, Prusami, Austrią lub Rosją.

Mały Wielki

Obie kampanie różnią się od siebie. Ta koalicji bardzo przypomina tę z Empire, zaś francuska dzieli się na 4 główne scenariusze ograniczone nie tylko czasem, ale i przestrzenią. Każdy z nich odnosi się do pewnego etapu w życiu Napoleona. Pierwszy, który jest de facto samouczkiem skupia się na wydarzeniach na Korsyce i Francji i jest, jeśli można tak powiedzieć najmniej historyczny. Kolejne trzy kampanie to podbój terenów włoskich (1796-97), Egiptu (1798-1800) i Europy (1805-1812). Zamknięciem kampanii francuskiej jest bitwa pod Waterloo. Każdy z wymienionych scenariuszy poprzedza fabularne wprowadzenie, które jest niejako historią samego Napoleona. Twórcy starali się w ten sposób uwypuklić postać wielkiego wodza. Czy im się to udało? – mnie do końca nie przekonali, głównie dlatego, że w czasie samej rozgrywki zostaje on sprowadzony do roli jednego z wielu generałów. Wybitnego, owszem – ale jednego z wielu. Jest to spostrzeżenie czysto subiektywne – przyznam, że sam nie mam pomysłu jak można by podkreślić rolę Napoleona jako stratega (a nie tylko taktyka dowodzącego w kolejnych bitwach).

Organizacja kampanii koalicji jak napisałem bardziej przypomina te znane z Empire. To typowa walka na mapie Europy obejmująca czas od 1805 do 1812 roku (w przypadku Prus do 1813). Kampanię możemy rozegrać w opcji historycznej (do zwycięstwa potrzeba konkretnych prowincji) lub w trybie światowej dominacji (nazwa mówi wszystko).

Liczy się czas!

Czas jaki obejmują wojny napoleońskie wymusił na twórcach reorganizację tur w grze. Aby pozwolić nam odpowiednio długo cieszyć się rozgrywką w Napoleon Total War jedna tura to zaledwie pół miesiąca. Rozwiązanie to wbrew moim obawom okazało się optymalne.

Co ciekawe – i postrzegam to jako atut, a nie wadę gry – twórcy zaoferowali nam możliwość zarówno długiej jak i krótkiej zabawy. 3 pierwsze scenariusze kampanii napoleońskiej należą do szybkich gier. Szczególnie odczuwalne jest to w kampanii włoskiej – to zaledwie 2 lata czyli maksymalnie 48 tur. Dla przywykłych do rozwlekłych i długotrwałych podbojów takie tempo może być szokujące. W tej grze nawet na chwilę nie można zapominać o tykającym zegarze. Drugim problemem jest oszczędzanie sił własnych, których możliwość odtwarzania jest ograniczona, tak aby ostateczny szturm na Klagenfurt (cel kampanii) nie zakończył się spektakularną porażką. Ograniczony czas wymusza na nas szukanie kompromisów – nie możemy sobie pozwolić na żmudne zdobywanie terenu prowincja po prowincji, gdyż na osiągnięcie celu może po prostu nie starczyć czasu lub sił. Tutaj musimy działać zdecydowanie, atakując często silniejsze oddziały wroga czy przynajmniej odważnie wdzierając się za linię naturalnie rysującego się frontu.

Ważnym aspektem globalnej strategii może okazać się dyplomacja – umożliwiająca pozyskanie sojuszników, zwalniając nas tym samym z konieczności podboju ich ziem. Sporym dylematem okazuje się też polityka na podbitych terenach – łupić czerpiąc błyskawicznie fundusze na armię (ryzykując tym samym buntami) czy zdobywać pokojowo licząc na wyższe comiesięczne wpływy do budżetu. Od razu odpowiem, że żadna z tych strategii nie jest optymalna, a działania należy dostosowywać do obecnej sytuacji polityczno-wojennej.

Myślę, że w kampanii napoleońskiej twórcom dość dobrze udało się oddać obraz problemów z jakimi zmierzyć musiał się Napoleon. Ograniczenia czasowe (kampania włoska i egipska), niechęć do współpracy czy wręcz kategoryczna odmowa jakichkolwiek rokować i ciężkie warunki (Egipt) nadawały ton działaniom wielkiego wodza, definiując tym samym, czy wręcz wymuszając na nim strategie na podbijanych terenach. Z tymi problemami będziemy musieli zmierzyć się zasiadając do Napoleon Total War.

Zwolenników dłuższej rozgrywki pocieszę – i dla was jest miejsce w najnowszym dziele Creative Assembly. Kampania w Europie zarówno po stronie francuskiej jak i państw koalicji to już zdecydowanie dłuższe boje. 7 lat w grze to szansa na zabawę przez ponad 150 tur.

Zmiany

Na początku tekstu napisałem, że oczekujący rewolucji będą zawiedzeni. To prawda, Napoleon Total War choć oferuje sporo zabawy jest de facto nową odsłoną Empire z niewielkimi, choć istotnymi modyfikacjami. Nie ma tu miejsca na dramatyczne zmiany jakości czy filozofii gry. Ocenę takiej polityki pozostawiam samym graczom. Mnie osobiście przypadła ona do gustu tym bardziej, że zmiany które możemy zaobserwować w najnowszej odsłonie serii są (przynajmniej w większości) korzystne.