Tytuł idealny? Recenzja gry Wiedźmin

Alternatywną recenzję Wiedźmina możecie przeczytać tutaj.

Temat ocen Wiedźmina jest zresztą na tyle interesujący, że zapewne napiszemy o tym osobny tekst. Tymczasem powiem otwarcie: w rzyci mam jakie noty zbierze gra na zachodzie. W rzyci, bo w naszej kulturze Wiedźmin od dawna jest obecny, znany i co najważniejsze – lubiany. Popularność gry nie przekłada się jednak na jej jakość, ale nie będę nawet próbował stawiać fałszywych (a niby to mających wywołać emocje), tez, jakoby gra nie była dobra.

Białowłosy i ruda

Te psy najadły się zepsutej kiełbasy

Początek nie jest może zbyt oryginalny – Geralt wraca (ściślej: jest wwożony w stanie ciężkim) do Kaer Morhen. Pięć lat po wojnie z Nilfgaardem. Nie trzeba dodawać, że wszyscy zdążyli się już znienawidzić i znów na ulicach oraz traktach pełno jest zabójców, komand nieludziów, a i namnożyło się typów którzy zamiast twarzy mają zwyczajnie mordy. Nie trzeba, bo nigdy nie było inaczej.

Leczenie Geralta długo nie trwa, i kiedy dochodzi do siebie, zostaje juz tylko jeden problem. Nasz bohater stracił pamięć. Ograny zabieg i choć niektórzy twierdzą że w tym przypadku uzasadniony, trudno jest mi się z tym zgodzić. Jako że wypadki chodzą po ludziach i mutantach, jestem jednak skłonny nie czepiać się zbytnio tego braku oryginalności. Nie ma zresztą na to czasu, bo Kaer Morhen w którym znajduje się kilku z ostatnich wiedźminów zostaje zaatakowane. Przez byle kogo w zasadzie, ale w liczbie na tyle dużej i z pomocą na tyle silnych magów, że cel ataku zostaje osiągnięty. Wiedźmini decydują rozejść się w cztery strony świata i zdobyć informacje o napastnikach. Naturalnie, kiedy tylko odkryją kto stoi za tajemniczą organizacją Salamandry zacznie się krwawa zemsta…

Dziwki, alkohol i żebracy

Piękny jest ten świat?

Wiedźmin trafia na obrzeża Wyzimy i zaczyna się przygoda. Przygoda pełną gębą trzeba rzec, ale również przygoda bardzo odmienna od schematów z innych gier RPG. Komputerowe produkcje w tym gatunku przyzwyczaiły gracza do wielu dostępnych dróg przy rozwiązywaniu problemów oraz zadań godnych prawdziwego bohatera typu „idź przypilnować moich krów” czy „odbierz moje długi”. Tutaj tego nie ma, a jak jest to służy czemuś większemu i jeśli bawimy się w komornika to nie dla zarobienia punktów doświadczenia czy kasy, ale zyskania czyjejś przychylności.

Jak na standardy stworzone przez największe produkcje gatunku The Witcher jest… liniowy. Spokojnie, spokojnie. Chodzi mianowicie o zadania poboczne i dialogi. Te najczęściej rozwiązać można w jeden sposób, natomiast z dialogami jest tak, że czego byśmy nie powiedzieli i tak zawsze zejdziemy na drogę którą przewidzieli Twórcy. Mistrzowie Gry nawet, bo to świetnie wyreżyserowana, opowiedziana i zagrana historia.

W Wiedźmina się nie gra. Ta produkcja jest raczej jak książka czy film, który prowadzi za rękę. Z tą przewagą, że co pewien czas stajemy przed wyborem. Nie dobra lub zła. To nie Fable gdzie wszystko jest czarne albo białe. Tutaj wybiera się między dwoma rodzajami zła, w najlepszym przypadku między szarym, a szarym. Cel uświęca środki i zwyczajnie dobrym w świecie, który z natury jest zły, być się nie da.

Wiedźmiński urok osobisty

Geralt jak na wiedźmina i tak jest wyjątkowo wrażliwy. Szczególnie na kobiece wdzięki, czemu ma okazję dać wyraz. Erotycznych scen w grze jednak nie uświadczymy, bo (khem khem) chędożenie zastąpione zostało otrzymaniem karty. Cóż, dobre i to.

Tym razem w puszce była rybka

Prawie wszystko co w trakcie gry robimy, nawet zabijanie potworów, ma drugie dno. Trudno po tych wszystkich wyidealizowanych światach fantasy przyzwyczaić się, że Wyzima i jej obrzeża to miejsce paskudne, a każdy człowiek jest dwulicowym draniem. Już pierwszy etap, kiedy staramy się wejść do miasta pokazuje że świat nie jest wcale przyjazny. Zdaje sobie sprawę, że piszę ogólnikami, ale nie chcę nikomu psuć zabawy. Zapewniam jednak, że nie raz i nie dwa, a zdecydowanie częściej, człowiek którego uważaliście za dobrego okaże się zepsuty do cna. Podejrzliwym należy być wobec każdego, no może poza kilkoma starymi znajomymi.

Amnezja, która dotknęła Geralta ma swoje plusy. Jesteśmy w świecie, który znamy od dawna, ale wiele rzeczy czy postaci musimy poznać na nowo. Ot, choćby taki Zoltan Chivay. Krasnolud jakby kto nie wiedział. Podobnie Triss Merigold. Odniesień do książkowej sagi jest sporo, ale są na tyle subtelne że gracz nieobeznany z twórczością Sapkowskiego nie poczuje się nieswojo.

Na osobną uwagę zasługują dialogi. Choć jak wspomniałem wielkiego wyboru w trakcie rozmowy nie mamy, to ich jakość zdecydowanie bije na głowę wszystkie RPGi w jakie do tej pory można było zagrać. Są wręcz genialne i jakby żywcem wyjęte z książki. Jest sporo przekleństw, jest sporo chamstwa i jest dużo mówienia o waleniu w ryj.

Głęboki dekolt. To lubimy.

Cudownie! Wreszcie ktoś odkrył że herszt bandy nie mówi jak dworzanin. Nie brakuje też momentów, w których można się poskładać ze śmiechu. Sporo w rozmowach aluzji nie tylko do książki, ale do wydarzeń bieżących (trudno obojętnie zareagować na możliwość odpowiedzenia do zaczepiającego nas staruszka „spieprzaj dziadu”). Ktoś naprawdę się napracował, a prowadzone rozmowy w niczym nie odbiegają od książkowych.

Interesująco zrealizowano również sam sposób przedstawienia rozmowy. Niby nic nadzwyczajnego, ale pokazywanie na zmianę rozmówców ożywia konwersację. I to mimo martwych oczu (postaci nie mrugają a i mimiki brak). Świetnie dobrano też głosy. Każda postać przemawia innym, a do tego robi to tak naturalnie że jestem gotów przysiąc, iż za Zoltana Chiva’ia głos podkłada Krasnolud, natomiast za Triss Merigold piękna kobieta. Jacek Rozenek jako Geralt wypada fantastycznie, a jego beznamiętny głos wydaje się być dla Wiedźmina nie tyle dobrze dobrany co naturalny.

Polowanie na potwory

Podczas rozwiązywania tajemnicy ataku na Kaer Morhen nie obejdzie się bez walki. Jeśli kto myśli że miecz stalowy i srebrny służą jedynie na pokaz myli się i to bardzo. Pierwszy jest na ludzi, drugi na resztę potworów. Do tego możemy przy sobie nosić dwie inne bronie jak sztylet, pałkę czy topór. Używać będziemy raczej tylko tych pierwszych narzędzi. Co dość nietypowe – w zasadzie nie zmieniamy ani uzbrojenia ani pancerza. Dzieje się to tylko kilka razy. Czym wiec handlujemy? Ano kosztownościami. Jeżeli trup ma przy sobie pierścień lub jakiś inny wartościowy przedmiot nie należy go zostawiać. O handlowaniu złomem trzeba jednak zapomnieć.

Podejście do uzbrojenia jest o tyle zaskakujące co zrozumiałe. Miecz to miecz i choćby był najprzedniejszy, koniec końców, liczy się szermierz. A Geralt do tego ma talent i potrafi z niego korzystać. Walka jest ciekawa, ale kontrowersyjna. Opinie na jej temat są podzielone i w zasadzie trudno ją jednoznacznie ocenić. Jest na pewno inna niż w większości gier bo wymaga od gracza skupienia. Zadaniem naszym nie jest tylko naciskanie przycisku myszki, ale robienie tego w odpowiednim momencie tak, by sekwencja ciosów ułożyła się w płynną i śmiertelną kombinację. Na najwyższym poziomie trudności, gdzie kursor nie daje wyraźnych znaków kiedy należy kliknąć, trzeba nawet śledzić ruchy naszej postaci! Kliknięcie w złym momencie powoduje przerwanie „komba”.

Zapraszam na gorącą kawę

Z ilością potworów jest różnie. Zarówno ludzie jak i topielce czy inne paskudztwa atakują grupami lub pojedynczo. Z tego względu walka każdym z mieczy została podzielona na style; silny, szybki i grupowy. Zastosowanie każdego z nich w odpowiednim momencie, tak samo jak wybór miecza, jest kluczowe. Ruszenie do walki przeciwko opancerzonemu wojownikowi ze srebrnym mieczem z włączonym stylem może zakończyć się jedynie porażką.Pomocne, a często wręcz niezbędne okazują się słynne wiedźmińskie eliksiry. Bez „kota” pozwalającego widzieć w ciemnościach nawet nie ma co wchodzić do krypty czy iść nocą na bagna. Zwiększanie gammy również nic nie da. Jest ciemno jak w rzyci i nic z tym nie da się zrobić (poza wypiciem kota oczywiście).

Alchemią bawić się więc trzeba, ale nie jest to ani trudne (wystarczy mieć odpowiednie receptury i składniki z których zdobyciem specjalnych problemów nie ma) ani uciążliwe. Pozwala za to wczuć się w rolę tępiciela potworów, który z różnego rodzaju wspomagaczy korzystać musiał.

Nie zna Jaskra, a pamięta jak zabijać

Rozwój postaci został przygotowany w formie w talentów. Tych otrzymujemy po kilka przy każdym awansie. Początkowo są to talenty brązowe, później srebrne a wreszcie złote. Taki podział sprawia że podstawy, zarówno używania znaków, walki mieczami jak i alchemii, poznamy dogłębnie. Problem zaczyna się później, kiedy punktów do rozdzielenia robi się coraz mniej, zaś możliwości rosną. O ile więc początkowo nie trzeba oszczędzać, później wybór między walką mieczem, a nieco lepszym „magowaniem” zaczyna nabierać znaczenia. System taki jest o tyle fajny, że sprawia wrażenie jakby Geralt faktycznie sobie wszystko przypominał. Każda nowa umiejętność nie sprawia, że nagle potrafimy zrobić zamach wbrew prawom fizyki, który zabije wszystkich dookoła, ale postęp jest zauważalny szczególnie jeśli idzie o szybkość wyprowadzania ciosów. A że animacji jest cała masa to i one się zmieniają; są coraz płynniejsze a ciosy bardziej zabójcze.

Wyzima piękna nie jest

Miejscem w jakim przyjdzie nam rozpracowywać intrygę jest Wyzima i jej obrzeża. Miasto do pięknych nie należy, jak zresztą wszystko inne po wielkiej wojnie. Na ulicach spotkamy dziwki, oprychów a wieczorem zabójców polujących na nieludzi. Nieludzi też spotkamy, ale jeśli kto uważa, że Elfy to dostojne istoty wielce się zdziwi. Tutaj to mniejszość. Zepchnięta na margines i tępiona podobnie jak krasnoludy. Ludzie im nie ufają, ale ci nie są im dłużni. Żebraków też nie brakuje, a do tego wszyscy rzucają wymownymi tekstami. Chaty biedaków za murami miasta wyglądają tak żałośnie że ma się ochotę skrócić ich cierpienia. Za pomocą stalowego ostrza rzecz jasna.

Ponury klimat buduje kolorystyka. Miasto jest szare, a i niebo jakieś takie mało niebieskie. Kruki, potwory i mordy przechodniów są paskudne. Czasem gdzieś przejdzie cycata panna. Sympatycznie? Nie? Racja. Wiedźmin wcale nie jest sympatyczny.

No chyba, że mowa o sprawach technicznych. To, co CD Projekt RED zrobił z silnikiem Aurora zasługuje na brawa. Okazało się że silnik napędzający kanciastego Neverwintera potrafi generować piękne widoki, wspaniałe wieże, wodę, domki. Mimo że na rynku są gry korzystające z większej ilości bajerów graficznych, Wiedźmin nie ma się czego wstydzić. Może fakt, że czasem przytnie się nie jest powodem do dumy, ale i tak trzeba docenić ogrom pracy zespołu. RPG w trzech wymiarach może być piękne i od momentu gdy zobaczyłem Wyzimę przestałem wzdychać za Baldurs Gate.

Muzyka jest najwyżej klasy. Adam Skorupa stworzył świetne utwory, których z przyjemnością słucha się także poza grą, a to rzadkość. Motywy podczas walki są, rzekłbym, Wiedźmińskie, i wybaczcie że niewiele to mówi, ale muzykę trudno opisuje się słowami. Najlepiej będzie jeśli każdy ściągnie udostępnione przez CDP próbki utworów i przekona się sam o ich jakości. O głosach postaci już pisałem – przypomnę tylko – są genialne. Podobnie sprawa ma się z odgłosami walki. Ogólnie oprawa audio/wideo jest bardzo dobra.

W zasadzie jedynym minusem całej gry jest praca kamery w trybie rzutu izometrycznego. Sterując z widoku TPP nie ma żadnych problemów, a umieszczenie kamery za ramieniem Geralta było pomysłem przednim. Sam się dziwiłem że taka błahostka może wpływać na odbiór dzieła.

Koniec końców, wszystko się kończy

Wielka szkoda że Wiedźmin, jak wszystko co dobre szybko się kończy. W tym przypadku „szybko” oznacza co prawda jakieś 50 godzin zabawy, ale chciałoby się więcej. Nie ma co udawać – ta gra jest świetna. Swojski klimat, sposób opowiedzenia historii i jej dojrzałość sprawiają że drugiej takiej produkcji próżno szukać. To nie jest infantylna pozycja jakich pełno. To dojrzała, dorosła gra, pozwalająca wcielić się w Geralta z Rivii. Bezwzględnego Wiedźmina, który żyje w równie bezwzględnym świecie.

Na koniec jeszcze taka dygresja; grałem w wiele gier, ale dawno już żadna nie wciągnęła mnie tak mocno, a już na pewno nie w ten sposób. Grałem w Wiedźmina przeżywając przygodę, tak samo jak czytając książki. Tyle że tutaj miałem wpływ na to co się dzieje. Teraz czekam na dodatek. Samego Wiedźmina oceniam na 9 punktów. Do ideału brakuje tylko jednego „oczka”.

Wiedźmina recenzował również Jarek Kot. Jego tekst znajdziecie tutaj.

Żaden Polak, nawet taki nieludzki jak recenzent gier, nie spojrzy na przygody Geralta bez emocji potrzebnych przy wystawianiu oceny. W tym przypadku nie jest to jednak grzech. Białowłosego zabójcę potworów zna każdy, a przynajmniej każdy powinien go znać. Słowiańskie klimaty również nie są nam obce i śmiem twierdzić, że jako mieszkańcy tego samego kraju co Sapkowski, mamy pełne prawo Wiedźmina oceniać zupełnie inaczej niż reszta świata.

Plusy

Minusy