Uciekając przed zwłokami – recenzja Left 4 Dead

Historia w Left 4 Dead jest naprawdę niesamowita. I bynajmniej nie dlatego, że porywa swoją głębią, zaskakuje niesamowitymi zwrotami akcji, czy doprowadza do łez wzruszenia przez dylematy moralne bohaterów. Nic z tych rzeczy! Wspomniana niesamowitość fabuły polega bowiem na tym, iż w zasadzie, to ona nawet nie istnieje, a dialogi ograniczone do „Reloading!” i „Wait up, I’m healing! maksymalnie spłycają charaktery postaci, to i tak nie ma takiego momentu, byśmy nie drżeli o los osób ocalonych przed zgubnym działaniem wirusa. L4D co prawda nawet nie może aspirować do miana horroru, bo prawda powiedziawszy to nic więcej jak przeznaczona głównie do gry wieloosobowej strzelanka, ale jedno trzeba twórcom oddać – niepokój, poczucie osaczenia i wielokrotnie również bezradności będą jedynymi towarzyszami, którzy w tej produkcji z całą pewnością nie umrą i na pewno nas nie opuszczą.

Czy to już koniec?

Oczywiście o tym, że fabuła jest w tej pozycji niesamowita, pisałem z lekkim przymrużeniem oka. Prawdę powiedziawszy, to liczyłem na to, iż Valve postara się w tej kwestii odrobinę bardziej, bowiem tak naprawdę cały scenariusz składa się tylko i wyłącznie z intra. Zgadza się – jest ono absolutnie rewelacyjne i doskonale oddaje klimat gry… ale to trochę za mało, by stworzyć interesującą opowieść. Tym bardziej, że wprowadzenie dotyczy tylko jednej kampanii, a w Left 4 Dead znajdziemy takowych, powiązanych ze sobą tylko motywem ucieczki przed zombie, cztery. Swoją drogą – wszystkie są po prostu skandalicznie krótkie. Każdą można przejść w niewiele więcej niż godzinę. W takim układzie powinno ich być przynajmniej dwukrotnie więcej!

Uciekamy!

Nie schowasz się przed zombiakami

Z pozoru całość może wydawać się monotonna, przez co w efekcie również nudna. Faktycznie, przechodzenie kampanii w Left 4 Dead składa się w zasadzie tylko i wyłącznie z biegania od punktu A, do punktu B. Co więcej, gra jest raczej liniowa, więc fani odszukiwania nowych ścieżek, którymi można dostać się do celu mogą poczuć się zawiedzeni. Na domiar złego, wachlarz broni, którymi będziemy oganiać się od hord potworów jest dosyć wąski. Składa się z bodaj sześciu rodzajów broni palnej, bomby oraz koktajlu Mołotowa, także zdecydowanie nie jest to asortyment rodem z Call of Duty. Brzmi to wszystko zupełnie nieciekawie, czy wręcz po prostu kiepsko, prawda? Uwierzcie – pozory mylą!

W Left 4 Dead nie ma miejsca ani czasu na to, by nudzić się choćby przez chwilę. Turtle Rock Studios wykorzystało tutaj patent nazwany AI Director, na bieżąco dostosowujący ilość oraz rozłożenie amunicji i przeciwników do tego, jak radzą sobie konkretni gracze oraz zespół jako kolektyw. Dzięki temu, nigdy nie zdarzy się, by przechodzenie tej samej kampanii było czymś co już przeżyliśmy. Znacząco podnosi to grywalność, jak i „replayability” Left 4 Dead, czyniąc z tej produkcji tytuł, przy którym można spędzić naprawdę sporo czasu, pomimo tego, iż jest on tak krótki. Jakby tego było mało, praktycznie każde podejście do danego scenariusza przynosi ze sobą przynajmniej jeden spektakularny moment, który zapamiętamy na długi czas. Następująca scena wryła mi się głęboko w pamięć – znalazłem ukryte w jakimś ciemnym pomieszczeniu apteczki, na które rzuciłem się jak spragniony na mineralną. Nie przewidziałem, że za rogiem jest korytarz, z którego pomiędzy mnie a mój cel wyleciało kilkunastu zombie w towarzystwie największego i najgroźniejszego przeciwnika – Tanka. Z pewnością nie zapomnę również, jak całą czwórką ocalałych lawirowaliśmy między istnym stadem żywych trupów, w desperackim rajdzie próbując dobiec do śmigłowca, mającego zabrać nas z miasta i już na ostatniej prostej jedną osobę przyszpilił zombie zwany Hunterem. Zawróciliśmy, by podnieść kolegę i… do helikoptera nie dotarł nikt. Zabawnie było też, kiedy próbowaliśmy sobie utorować drogę koktajlem Mołotowa – niestety rzucił nim ktoś wyjątkowo mało rozgarnięty i płomienie ogarnęły jedyne możliwe przejście, zamykając nas w wypełnionej biegającymi zwłokami, płonącej pułapce. Takich sytuacji można by wymieniać mnóstwo – efektownych, śmiesznych, dziwnych, czy absolutnie odlotowych. Takich, w których drużynie udało się cudem uratować skórę lub wszyscy zginęli przez jeden, głupi błąd. To właśnie dzięki temu wrażenia z gry w Left 4 Dead są niezapomniane.

Warto wspomnieć, że prokurowanie spektakularnych sytuacji i zastawianie na gracza lub całą ich grupę pomysłowych pułapek to nie jedyne zadania, jakie spełnia w recenzowanej pozycji Reżyser. To właśnie on zapewnia nam to, czego w wielu dzisiejszych grach brakuje (że tylko przypomnę Alone in the Dark, które przechodzi się samo, czy niedawno wydane Prince of Persia), czyli wyzwanie. L4D to gra dość trudna nawet na normalnym (drugim z czterech) poziomie trudności, a na wyższych po prostu bezlitośnie wytykająca nawet najdrobniejsze potknięcia. Ten właśnie element sprawia, iż jest to tytuł przeznaczony pod kooperację. Oczywiście trójka kierowanych przez komputer kompanów potrafi być bardzo przydatna – są skorzy do pomoc, nieźle walczą i nie ma strachu o to, że zginą idiotyczną śmiercią, oddalając się od reszty zespołu… ale bez elementu ludzkiego Left 4 Dead traci bardzo dużo. Chyba żadna z wydanych dotychczas produkcji nie opiera się na współpracy graczy w tak wielkim stopniu. Tutaj nie ma miejsca na indywidualizm – bez pomocy kompanów ginie się w mgnieniu oka. Dlatego właśnie tym tytułem nie powinniśmy bawić się samemu. A jeżeli mamy znajomych, z którymi świetnie się rozumiemy, to już w ogóle cudnie, bowiem wówczas przy L4D można wspaniale spędzić mnóstwo czasu.